Σαν σήμερα στις 25-5-1973, το αντιτορπιλικό «ΒΕΛΟΣ» κατέπλευσε στο λιμάνι Φιουμιτσίνο της Ιταλίας...

Σαν σήμερα παίζεται μια κωμωδία, μια “σκηνοθεσία” και “ανταρσία της πλάκας”, όπως τη χαρακτηρίζει ο ιστορικός Β. Ραφαηλίδης.
       Στις 25/5/1973, κατά πάσα πιθανότητα σε γνώση του Παπαδόπουλου, “ένα πλοίο, το Βέλος... την κοπανάει με όλη του την άνεση και αράζει στην Ιταλία”. 
   Στην κωμωδία παίζουν οι άνθρωποι του Καραμανλή, αλλά και του βασιλιά.
Στο τέλος από το θέατρο αυτό κερδίζει ο Ιωαννίδης. Χαμένος είναι ο βασιλιάς όπου επίσης μ' ένα σκηνοθετημένο “δημοψήφισμα” της χούντας καταργείται ο (θ)εσμός της βασιλείας δείχνοντας πως η χούντα ενηλικιώθηκε και δεν έχει πια ανάγκη το μπαμπά Κοκό.

   Ο οποίος Κοκός ήθελε να κάνουν πραξικόπημα οι δικοί του “φινετσάτοι” στρατηγοί, κι όχι οι ναζί συνταγματάρχες. Δεν τον χάλασε όμως στην αρχή.
Εδώ θα θυμηθούμε μερικά πράγματα οι παλιότεροι και θα τα μάθουν οι νεότεροι.
   Βασιλιάς και δικτάτορες ήταν πάντοτε κώλος και βρακί στην Ελλάδα.
Εν ονόματι του βασιλέως γίνονταν τα πάντα. Συλλήψεις, διώξεις, εξορίες, βασανιστήρια, δολοφονίες κα. Ακόμα και μάσες. Μαζί τα τρώγανε κι έβγαζαν τις διαταγές.
   Ο τέως, όταν κυβερνούσε, ανέστειλε την 21η Απριλίου του 1967 τα άρθρα του Συντάγματος με βασιλικό διάταγμα και απαγόρευσε την κυκλοφορία.
Οι σχέσεις Κοκού - προδοτών της χούντας ήταν άριστες μέχρι που η αγανάκτηση του κόσμου για τα εγκλήματα των δημίων της Ελλάδας ξεπέρασε το φόβο.
   Τότε άρχισε να φοβάται ο Κοκός. Και η μάνα του η Φρίκη, η ναζιάρα. Η χούντα ολοφάνερα θα έπεφτε. Τι θα γίνονταν όμως μετά; Ο λαός εξοργισμένος θα απαιτούσε τιμωρία και θα στρέφονταν κατά του βασιλιά που τα προκάλεσε όλα αυτά (με την Αποστασία Μητσοτάκη κλπ) αλλά και συνεργάστηκε αρμονικότατα με τους πραξικοπηματίες.
   Η όλη δουλειά λοιπόν ήταν να βγάλει ο Κοκός την ουρά του απ' έξω. Το σχέδιο ήταν να διώξει τους μαλάκες στρατιωτικούς, να πάρει την εξουσία ο Καραμανλής και ο ίδιος να φανεί πως έδιωξε τους παλιούς του συνεργάτες.   Καθόλου τυχαίο το σχέδιο έγινε μετά τα γεγονότα της Νομικής, όπου όλοι κατάλαβαν πως η χούντα καταρρέει.
Το απλό θεατρικό έργο απέτυχε για δυο βασικούς λόγους. Τον εξής ένα: Το έπαιζαν μαλάκες!
   Από τη μια οι χουντικοί δεν είχαν καμία διάθεση να αφήσουν την κουτάλα. Μάλιστα εξοργίστηκαν καθώς το φιλαράκι τους, ο βασιλιάς, τους εγκατέλειπε στα δύσκολα, για να σώσει το τομάρι του.
Από την άλλη οι βασιλόφρονες ήταν ταυτόχρονα και χουντικοί! Μόνο σχιζοφρενής θα πήγαινε να συλλάβει τον εαυτό του. Καθάρματα ήταν, δεν ήταν τρελοί.
      Το σχέδιο το γνώριζαν όλοι οι αξιωματικοί. Και βέβαια, όταν αποφάσισαν οι χουνταίοι να μην αφήσουν την κουτάλα, τσίμπησαν αμέσως, όσους διάλεξαν τον Κοκό.
“Κερατάδες, έτσι κάνουν οι καλοί φίλοι; Αλλού τρων, αλλού πίνουν, αλλού παν και το δίνουν; Κάτσε να κανονίζουμε και σας και τον Κοκό σας”.
   Έκανε λοιπόν ο Παπαδόπουλος ένα δημοψήφισμα αλλά δημοσκόπηση Κούλη. Κι έμεινε μόνος του μέχρι που τον ανέτρεψαν οι στρατηγοί του Καραμανλή Γκιζίκης και Μπονάνος! Πόσο Καραμανλικοί ήταν; “Ο Γκιζίκης παρέμεινε με παραίνεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ως το Δεκέμβρη του 1974”! Αλλά κι αυτοί δεν πρόλαβαν καν να ζεστάνουν την καρέκλα που πήραν από τον Παπαδόπουλο. Ο Ιωαννίδης παίρνει αυτός την κουτάλα αφήνοντας τον Γκιζίκη γλάστρα στο Προεδρικό, να παραδώσει τα κλειδιά στον Καραμανλή, αν δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα, όπως δεν πήγαν.
   Ο Μπονάνος ήταν αυτός που έκανε το Πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, που οδήγησε στον Αττίλα και την τραγωδία της Κύπρου. Ήταν ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων! Και τι έγινε ο προδότης; Συνέχισε την βρομοδουλειά ανενόχλητος και επί Καραμανλή!
   Για να δείτε τι δούλεμα πέφτει και πως παραχαράζεται η Ιστορία.
Κάτι ακόμα: Οι αρχικές ποινές των Παπαδόπουλου, Παττακού, Μακαρέζου ήταν στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος. Ο Καραμανλής τις μετέτρεψε σε ισόβια, ενώ ο Μητσοτάκης τους έβγαλε έξω!
Άντε τώρα να μας πουν κάποιοι δεξιοί πόσο αντιστάθηκαν. Καλέ πολύ! Δεν έφαγαν φρούτο, περιδρόμιασαν μόνο τα φιλέτα μαζί με τους άλλους προδότες πραξικοπηματίες.