Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ – “Το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων o πατριωτισμός!”

Αποσπάσματα από τα βιβλία: "ΘΕΡΜΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ" και "Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ" του αξέχαστου Βασίλη Ραφαηλίδη.

 Για την αντιγραφή Κώστας Μ

Ισχυρές δυνάμεις ψυχολογικής τάξεως κρατούν το μικροαστό δεμένο στην ουρά του αστού. Ο οποίος τον κλωτσάει συνέχεια, αλλά άντε να δώσεις στο χαχόλο μικροαστό να καταλάβει πως ο πρώτος λαχνός του λαχείου δεν είναι για όλους όσους παίζουν λαχείο. Θα συνεχίσει να παίζει μέχρι βαθυτάτου γήρατος. Όπως εκείνος ο γέρος των 95 ετών του ανέκδοτου, που κέρδισε τον πρώτο λαχνό και δήλωσε στους δημοσιογράφους, όταν τον ρώτησαν τι θα κάνει με τόσα λεφτά: Μα θα κοιτάξω λιγάκι και το μέλλον μου!

Και επειδή εγγυημένο μέλλον χωρίς ένδοξο παρελθόν δεν υπάρχει, οι φασίστες και οι ναζιστές θεωρούν επιβεβλημένο να δώσουν νέα έμφαση στο ένδοξο παρελθόν των ένδοξων προγόνων τους. Αρχίζουν, λοιπόν, να τους ψάχνουν μετά μανίας στις σελίδες της προγονικής ιστορίας. Αλλά και κάτω από τα μάρμαρα, ειδικά σε μας εδώ. Ο κάθε Ιταλός φουκαράς απαλαίνει τη δυστυχία του και νιώθει καλύτερα αν πιστέψει πως είναι απόγονος του Ιούλιου Καίσαρα.

Και ο κάθε Γερμανός χωριάτης νιώθει σπουδαίος αν πιστέψει πως είναι απόγονος του Γκαίτε. Όσο για τους ταλαίπωρους Έλληνες μικροαστούς, αυτοί εύκολα υποστυλώνουν την ετοιμόρροποι αυτοεκτίμηση τους, αν πειστούν πως ο προπροπροπροπάππος τους απ’ τη μεριά του πατέρα ήταν απ’ τη γενιά του Περικλή και ο προπροπροπάππος τους από τη μεριά της μητέρας τους ήταν από τη γενιά του Πλάτωνα.

Συχνά ο φασίστας δεν έχει ιδέα τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν τον ενοχλεί καθόλου. Του αρκεί που ξέρει πως ήταν σπουδαίοι. Στον εθνικισμό, σημασία δεν έχει να ξέρεις, αλλά να πιστεύεις.

Όπως στη θρησκεία. 

 

«Η λέξη φασισμός είναι ιταλική και ο όρος κατάγεται από τo λατινικό fasces και το ιταλικό fascio (φάτσιο). Έτσι λέγονταν οι δεσμίδες ράβδοι, που στη μια τους άκρη καταλήγουν άλλοτε σε μονό και άλλοτε σε διπλό πέλεκυν. Οι ρωμαίοι με την δεσμίδα των καλά δεμένων μεταξύ τους ράβδων συμβόλιζαν την ενότητα, (του λαού ή των αρχόντων; Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά).

Όσο για τον πέλεκυν στην άκρη της δέσμης, αυτός, όταν είναι μονός κόβει κεφάλια απ’ την μια μεριά και όταν είναι διπλός κόβει κεφάλια και απ’ τις δυο μεριές: και απ’ τα αριστερά και απ’ τα δεξιά του πολιτικού φάσματος». (Γι’ αυτό και στη γνωστή φωτογραφία στο Internet ο Βορρίδης, τραμπούκος τότε της νεολαίας ΕΠΕΝ και εν συνεχεία «ανανήψας» βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. και σήμερα «δευτεροανανήψας» βουλευτής της ΝΔ του Σαμαρά, και αύριο βλέπουμε, εμφανίζεται με «τον πέλεκυν ανά χείρας». Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε, σημ.Κ. Μ).

«Στο φασισμό, λοιπόν, ο παλιός ρωμαϊκός διπλός πέλεκυς μπορεί να κόψει
κεφάλια αστών και κεφάλια προλετάριων. Να λοιπόν, ο ορισμός του φασισμού, όπως τον συνέλαβε θεωρητικά και τον επέβαλε στην πράξη ένας πρώην μαρξιστής και σοσιαλιστής, ο Μπενίτο Μουσολίνι, γνωστός και ως Ντούτσε, που στα ιταλικά σημαίνει αρχηγός: φασισμός είναι το αυτόνομο πολυσυλλεκτικό κοινωνικό κίνημα, που καλύπτει οργανωτικά, οικονομικά και ψυχολογικά τους μ ι κ ρ ο α σ τ ο ύ ς, όχι όμως τους αστούς.

Τους περίφημους μικρομεσαίους, δηλαδή. Αυτούς που απειλούνται από του
αστούς, που τους κόβουν το δρόμο για το ανέβασμα στην «ανώτερη τάξη», που είναι η έμμονη ιδέα κάθε συνεπή με την μικρότητα του μικρομεσαίου που δεν έχει στο νου του παρά μόνο, το μεγάλωμα της περιουσίας του, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο όταν σε εμποδίζουν οι ήδη βολεμένοι.

Απειλούνται όμως ταυτόχρονα οι μικροαστοί και από τους προλετάριους που κρατούν πάντα ανοιχτό το λάκκο όπου θα πέσει ο μικρομεσαίος εκείνος που, αντί να μεγαλώσει και να φτάσει να γίνει μέχρι και μεγαλοαστός, μικραίνει (φτωχαίνει) συνέχεια και γίνεται έτσι ένας εν δυνάμει προλετάριος, χωρίς να επιδιώκει και κυρίως χωρίς να παραδέχεται πως δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι στην περίπτωση που πέσει για τα καλά. Έτσι που τσακίστηκαν τα φτερά του, στην αγωνιώδη προσπάθεια να ανέβει στην «ανώτερη τάξη», είναι έτοιμος να μισήσει θανάσιμα τούτη την καταραμένη ανώτερη τάξη. (Αν όλα σας θυμίζουν τη λαϊκίστικη πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, ορθά σας τη θυμίζουν).

Γιατί όμως επιχειρεί δύσκολες πτύσεις στον ουρανό της ανώτερης τάξης ο
μικροαστός; Μα διότι ο καπιταλισμός κρατάει πάντα ανοιχτή για τον καθένα την ελπίδα για έναν εύκολο και γρήγορο πλουτισμό. (Εδώ στην Ελλάδα, κάθε συνεπής με την μικρότητα του μικροαστός ονειρεύεται «να πιάσει την καλή».
Συνήθως πιάνει τα «τέτοια του», και κρατώντας τα γερά, πηδάει στον τάφο όταν έρθει η ώρα του, όμως η ελπίδα σβήνει τελευταία έτσι κι αλλιώς).

Αυτή είναι η δύναμη του καπιταλισμού, η «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, όπως λέει ο Λουίς Μπονιουέλ, αυτός που είχε πει και το άλλο:

–Κάποτε όταν μου έδιναν μια όστια (είναι η μετάληψη των καθολικών ) εγώ την έφτυνα. Τώρα λέω ευχαριστώ, δεν καπνίζω από αυτά.

Λοιπόν ισχυρές δυνάμεις ψυχολογικής τάξεως κρατούν το μικροαστό δεμένο
στην ουρά του αστού. Ο οποίος τον κλωτσάει συνέχεια, αλλά άντε να δώσεις στο χαχόλο μικροαστό να καταλάβει πως ο πρώτος λαχνός του λαχείου δεν είναι για όλους όσους παίζουν λαχείο. Θα συνεχίσει να παίζει μέχρι βαθυτάτου γήρατος. Όπως εκείνος ο γέρος των 95 ετών του ανέκδοτου, που κέρδισε τον πρώτο λαχνό και δήλωσε στους δημοσιογράφους, όταν τον ρώτησαν τι θα κάνει με τόσα λεφτά: Μα θα κοιτάξω λιγάκι και το μέλλον μου!

Και επειδή εγγυημένο μέλλον χωρίς ένδοξο παρελθόν δεν υπάρχει, οι φασίστες και οι ναζιστές θεωρούν επιβεβλημένο να δώσουν νέα έμφαση στο ένδοξο παρελθόν των ένδοξων προγόνων τους. Αρχίζουν, λοιπόν, να τους ψάχνουν μετά μανίας στις σελίδες της προγονικής ιστορίας. Αλλά και κάτω από τα μάρμαρα, ειδικά σε μας εδώ. Ο κάθε Ιταλός φουκαράς απαλαίνει τη δυστυχία του και νιώθει καλύτερα αν πιστέψει πως είναι απόγονος του Ιούλιου Καίσαρα.
Και ο κάθε Γερμανός χωριάτης νιώθει σπουδαίος αν πιστέψει πως είναι απόγονος του Γκαίτε. Όσο για τους ταλαίπωρους Έλληνες μικροαστούς, αυτοί εύκολα υποστυλώνουν την ετοιμόρροποι αυτοεκτίμηση τους, αν πειστούν πως ο προπροπροπροπάππος τους απ’ τη μεριά του πατέρα ήταν απ’ τη γενιά του Περικλή και ο προπροπροπάππος τους από τη μεριά της μητέρας τους ήταν από τη γενιά του Πλάτωνα.

Συχνά ο φασίστας δεν έχει ιδέα τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν τον ενοχλεί καθόλου. Του αρκεί που ξέρει πως ήταν σπουδαίοι. Στον εθνικισμό, σημασία δεν έχει να ξέρεις, αλλά να πιστεύεις.
Όπως στη θρησκεία.

Ο γερμανικός εθνικισμός (ναζισμός) ήταν όντως μια μισοθρησκεία. Άλλωστε, οι ναζιστές αγνόησαν επιδεικτικά το χριστιανισμό.
Για μια απλοϊκή μεν, αλλά καλά συγκροτημένη μεταφυσικά συνείδηση, το πρόβλημα δεν είναι να πιστεύει κανείς στον «αληθινό θεό», αλλά να πιστεύει σε κάτι Μεγάλο, που μπορεί να είναι και ανθρώπινο–μπορεί να είναι και άνθρωπος.

Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ γίνονται υποκατάστατα του Θεού για τις
εξαθλιωμένες μάζες, που απελπίστηκαν περιμένοντας την εξ ύψους βοήθεια.
Το ίδιο και ο Στάλιν, σε άλλο κοινωνικό πλαίσιο αναφοράς. Το ίδιο σε μας εδώ και ο μακαρίτης Καραμανλής (ο «Θεός», που γίνεται και προφήτης κάθε φορά που μιλάει σιβυλλικά, και όλοι σπεύδουν να αποκρυπτογραφήσουν τους χρησμούς του). Όσο για τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφερε να κάνει τις μάζες των οπαδών του να τον λατρέψουν με τρόπο που λίγο απέχει απ’ τη θρησκευτική συμπεριφορά της θρήσκας μεν, πονηρής δε, συζύγου του.

Και σεις μου μιλάτε για τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι ! Φώναξε δυνατά
το σύνθημα: «(φαγητό) εδώ και τώρα», όπως πρώτος το είπε ο Χίτλερ, και
θα δεις για πότε θ’ αρχίσουν να τρέχουν πίσω σου τόσο οι μισοπεινασμένοι
όσο και οι μισοχορτάτοι μικρομεσαίοι.
Οι μικροί, που πρέπει να φαν για να μεγαλώσουν. Αν δεν έχεις αρκετά χρήματα να τους ταΐσεις όλους, εδώ και τώρα, δε χάλασε ο κόσμος. Πάρε δάνειο.

Έτσι κι αλλιώς, ανεύθυνος δημαγωγός είσαι. Η μεγάλη τέχνη της δημαγωγίας συνίσταται στο να ξέρεις να διατηρείς ζωντανή την ελπίδα για «καλύτερες μέρες». Ακόμα και όταν οι μέρες γίνονται ολοφάνερα χειρότερες από μέρα σε μέρα. Επειδή οι μικροαστοί είναι το κυρίαρχο κοινωνικό στρώμα, και το ένα τέταρτο να σε ακολουθήσει, τη βόλεψες ως δημαγωγός.

Να λοιπόν, η μεγάλη ανακάλυψη του Μουσολίνι. Είπε πως οι μικροαστοί δεν ανήκουν στους αστούς (δεν είναι μικροί αστοί), όπως ισχυρίζονται οι μαρξιστές, αλλά αποτελούν αυτόνομη τάξη, έξω και πέρα, τόσο απ’ τους αστούς όσο και απ’ τους προλετάριους.

Δεν υπάρχει φασισμός, λέει ο Ντανιέλ Γκερέν, υπάρχουν φασισμοί.
Ο φασισμός είναι όνομα που δεν έχει ενικό. Δεν υπάρχει μια ενιαία φασιστική θεωρία. Σαν νοοτροπία και σαν βιοθεωρία ο φασισμός υπάρχει από πολύ παλιά, χωρίς βέβαια, να λέγεται από παλιά έτσι. Ο Μουσολίνι, με την επαρκέστατη μαρξιστική του παιδεία, θα βρει ένα όνομα γι’ αυτή την κοινότατη, μικροαστική καθημερινή νοοτροπία και θα την αναγάγει σε κοσμοθεωρία από βιοθεωρία που ήταν μέχρι τότε.

Τι είναι, λοιπόν, ο φασισμός; Είναι ένα κράμα από τρία διαφορετικά ιδεολογήματα, που ο Μουσολίνι θα τα κάνει να συγκλίνουν σε ένα: πίστη στο έθνος ή στη φυλή ή στο κράτος ή και στα τρία ταυτόχρονα, πίστη στον ηγέτη και πίστη στο λαό. Ναι στο λαό. Κρατήστε την ψυχραιμία σας και μη διαμαρτύρεστε πρόωρα. Aντίθετα από τις αστικές στρατιωτικές δικτατορίες, που δεν πρέπει να τις συγχέουμε με το φασισμό, ο φασισμός ποτέ δεν περιφρόνησε τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους. Κανείς δεν νοιάστηκε για το λαό, σαν αταξική μάζα νοούμενο, περισσότερο απ’ το Μουσολίνι και τον Χίτλερ.

Ο τελευταίος, μάλιστα, έφκιαξε για το λαό ένα πολύ φτηνό αυτοκίνητο, που
υπάρχει σήμερα στους δρόμους όλου του κόσμου, ίσως για να μας θυμίζει πως ο ναζισμός κυκλοφορεί πάντα. Το Φόλκσβάγκεν, που στα γερμανικά σημαίνει λαϊκό όχημα, ήταν δική του ιδέα.

Ποιος ηγέτης τον καιρό του Χίτλερ θα μπορούσε να λανσάρει το σλόγκαν «ένα αυτοκίνητο για τον καθένα»; Αν στ’ αλήθεια πιστεύεις κι εσύ πως το σύνθημα «ένα αυτοκίνητο για τον καθένα» είναι πιο σημαντικό και πιο φιλολαϊκό απ’ το «καλές δημόσιες συγκοινωνίες για όλους», ψάξου και ίσως ανακαλύψεις μέσα σου, ο μη γένοιτο, έναν αγέννητο ακόμα φασίστα. Πνίξ’ τον πριν γεννηθεί γιατί μετά θα δυσκολευτείς πολύ. Κυρίως όταν δέρνεις τη γυναίκα σου, όταν ταλαιπωρείς τα παιδιά σου, όταν χαίρεσαι να εξουσιάζεις τους υφιστάμενους σου, όταν είσαι δημόσιος υπάλληλος και βασανίζεις αυτούς που θα έπρεπε να εξυπηρετείς.

Όταν, δηλαδή, έχεις τις αναγκαίες ηθικές, κοινωνικές, και ψυχολογικές προϋπόθεσης για να είσαι ένας γελοίος φασιστάκος της γελοιωδέστερης μορφής, αυτής που ο Μιχαήλ Ρομ θα ονομάσει «καθημερινό υφέρποντα φασισμό». Πρόκειται για έναν άτυπο φασισμό, που παράγει φασιστοειδή αδιάκοπα σε καθημερινή βάση. Ένας φασίστας δημαγωγός να εμφανιστεί ξαφνικά, και το φασιστοειδές θα γίνει αυτομάτως κανονικότατος
φασίστας.

Ο καθημερνός φασισμός μετατρέπεται εύκολα σε κοινωνικό κίνημα και σε κόμμα, αν ο φασίστας ηγέτης είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί επιδέξια τη φασίσουζα, αυταρχική, μικροαστική νοοτροπία της καθημερινής ζωής.
Ο φασισμός, λοιπόν, είναι πραγματισμός. Και γι’ αυτό ο φασίστας ρήτορας θα μπορούσε να γοητεύσει εύκολα τις απαίδευτες και πεινασμένες μάζες. Αλλά και τους ηλιθίους. Επειδή καταλαβαίνουν και αυτοί τι λέει ο φασίστας δημαγωγός, νομίζουν πως έγιναν ξαφνικά έξυπνοι.

Ο Χίτλερ, που ποτέ δεν υπήρξε μαρξιστής η φιλομαρξιστής αλλά και ο Μουσολίνι, που άρχισε την πολιτική του καριέρα σαν μαρξιστής, κι αυτό έχει εντελώς ιδιαίτερη σημασία όπως θα δούμε, ήταν και οι δυο πολύ καλοί πολιτικοί.
Μη μπερδεύετε τη λέξη καλώς νοούμενη με την ηθική της έννοια, με τη λέξη
καλώς νοούμενη με την πραγματολογική της έννοια. Με την πραγματολογική έννοια υπάρχουν εγκληματίες όχι απλώς καλοί αλλά και ιδιοφυείς.
Ο Χίτλερ ήταν ένας ιδιοφυής εγκληματίας.

Αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρξει φασισμός είναι η απόρριψη του πνεύματος και των αρχών των τριών μεγάλων αστικών επαναστάσεων, της Αγγλικής, της Αμερικανικής και της Γαλλικής, που στηρίζονται θεωρητικά και ηθικά στο Διαφωτισμό.

Μετά τον Διαφωτισμό, στον οποίο βασίζεται ο φιλελευθερισμός, το άτομο σαν αξία θα προηγείται σταθερά της κοινωνικής ομάδας που το
εμπεριέχει, πράγμα που θα δημιουργήσει μύρια όσα προβλήματα στους
αριστερούς θεωρητικούς, αλλά και στους χριστιανούς, που κι αυτοί θεωρούν σημαντικότερη την ομάδα, το ποίμνιο, την Εκκλησία από το άτομο.
Ο Διαφωτισμός είναι ατομικισμός και ο ατομικισμός είναι αστισμός.

Ο Μουσολίνι στην αρχή δεν τα είχε και τόσο καλά με την εκκλησία. Από τότε, όμως, που μάντρωσε τον πολιτικό του αντίπαλο, τον πάπα, όχι ακριβώς στην πόλη-κράτος αλλά στη συνοικία-κράτος του Βατικανού, όλα θα παν καλύτερα γι’ αυτόν. Η Συμφωνία του Λατερανού, δια της οποίας θα ιδρυθεί στις 11 Φεβρουαρίου 1929 το ανεξάρτητο Κράτος του Βατικανού, ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τον Μουσολίνι. Κάνοντας τον πάπα επισήμως διεθνή πολιτική προσωπικότητα εξασφαλίζει τα νώτα του εντός της Ιταλίας από τον πολιτικοποιημένο παπισμό. Στο εξής ο Ντούτσε δεν θα έχει κανένα λόγο να μην παριστάνει τον καλό χριστιανό, αφού ο πάπας του υποσχέθηκε να μην ανακατεύεται στα πολιτικά πράγματα της Ιταλίας.

Αντίθετα από τον Μουσολίνι, ο Χίτλερ δεν είπε ποτέ καλό λόγο για τους χριστιανούς. Η πίστη στο Θεό αφαιρεί μέρος της πίστης στον Αρχηγό. Εκτός, βέβαια, και αν ο Θεός συνεργάζεται με τον Αρχηγό, όπως στην Ισπανία του Φράνκο. Αλλά ο Φράνκο θα εγκαταλείψει και τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ.
Δεν θα συμμαχήσει μαζί τους, παρόλο που οι ομοϊδεάτες του τον βοήθησαν αποτελεσματικά στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Να, λοιπόν, γιατί ο φασισμός είναι ένα όνομα που κλίνεται μόνο στον πληθυντικό. Είναι τόσο πολλά τα πρόσωπα του φασισμού, που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως το φασιστικό καθεστώς του Περόν στην Αργεντινή ήταν τυπικά φασιστικό.

Ο φανατικά αντιαμερικανός Περόν είναι ο δημιουργός του Κινήματος των
Αδεσμεύτων. Δεν είναι όλες οι αστικές δικτατορίες φασιστικές.
Ο φασισμός είναι κοινωνικό κίνημα με λαϊκή βάση, και όχι μια δικτατορία
που επιβάλλεται με τη βία.
Ο φασισμός είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, ακριβώς γιατί έχει λαϊκή βάση. Κι αλίμονο μας αν απλώς τον καταδικάζουμε ελαφρά τη καρδία και διώκουμε τους οπαδούς του επιπολαίως και ευκαιριακά, χωρίς να παίρνουμε έγκαιρα τα αναγκαία, κοινωνικά και πολιτικά, μέτρα ώστε να αποκλείσουμε την κυοφορία του φαινομένου στη φασίζουσα καθημερινότητα του έρποντος φασισμού. Η καταστροφή των δύσοσμων λουλουδιών του φασισμού δεν λύνει το πρόβλημα. Απλώς αποσοβεί έναν άμεσο, ορατό κίνδυνο.

Χωρίς αμφιβολία, ο αστικής καταγωγής ατομικισμός, που ούτε ο μαρξισμός, ούτε ο φασισμός, ούτε ο χριστιανισμός τον αποδέχονται, δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Απ’ την άλλη μεριά, όμως, η πιο κοινή συλλογικότητα, το κράτος, που ο φασισμός το λατρεύει σχεδόν στην πιο απόλυτη κυριολεξία, επίσης δεν είναι καθόλου καλό πράγμα, έτσι που στριμώχνει, ταλαιπωρεί και καταπιέζει το άτομο. Ο Χομπς, που είπε πως ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο, αλλά και ο Λοκ, και ο Χέγκελ και ο Καντ, θα προτείνουν τρόπους συμβιβασμού του ατομικισμού με το συλλογικό, αλλά την καταφάνερη αντίφαση της συνύπαρξης της ατομικότητας με τη συλλογικότητα θα την ξεπεράσει ριζικά και ολικά, από την αστική μεριά, τη φιλελεύθερη, μόνο ο μαρκήσιος ντε Σαντ, γνωστός και σαν «θείος μαρκήσιος».

Είναι αυτός που θα δώσει το όνομα του στο σαδισμό. Το δοκίμιο του Γάλλοι, ακόμα μια προσπάθεια να γίνετε ελεύθεροι είναι από τα πιο σπαραχτικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ. Γνήσιος, απόλυτος και ριζικός ατομικισμός είναι μόνο αυτός που προτείνει ο Σαντ. Ο συνεπής αστισμός είναι σαδισμός, είτε το λεν είτε ντρέπονται να το πουν οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού.

Ο Σαντ, όμως, που δεν ντρέπεται καθόλου, θα βρει το μπελά του απ’ τους ίδιους τους υποκριτές αστούς. Και θα περιμένει έναν αιώνα το μαρξιστή-σημειολόγο Ρολάν Μπαρτ για να τον αποκαταστήσει.
Ο σαδισμός είναι μια αποσταγμένη μορφή καταστροφικού αστισμού.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως ο χριστιανισμός, ο φασισμός και ο μαρξισμός έχουν κάτι κοινό. Και οι τρεις «-ισμοί» προτάσσουν την ομάδα του ατόμου. Ο χριστιανισμός με την εκκλησία, ο φασισμός με το κράτος και ο μαρξισμός με την κοινωνία. Και οι τρεις «-ισμοί», ο καθένας με τον τρόπο του και από τη σκοπιά του, αντιτάσσονται στους δυο άλλους «-ισμούς», τον
Διαφωτισμό και το θυγατρικό φιλελευθερισμό, που ωστόσο, δια του
ατομικισμού δημιούργησαν και επέβαλαν τα περιλάλητα «δικαιώματα του
ανθρώπου», την αξία και τη σημασία των οποίων κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει.

Ο χριστιανισμός θα ξεπεράσει την εξ ορισμού συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα
στο άτομο και την ομάδα μεταφέροντας την έμφαση από το άτομο, που είναι
νομική έννοια, στο πρόσωπο, που είναι ψυχολογική και ηθική έννοια.

Ο μαρξισμός θα ξεπεράσει την ίδια συγκρουσιακή σχέση με το δόγμα του
για την αταξική κοινωνία, που είναι μια κοινωνία προσώπων και όχι ατό-
μων, όπως και στο χριστιανισμό.
Ο φασισμός, όμως, όχι μόνο δεν θα ξεπεράσει την εν λόγω συγκρουσιακή σχέση αλλά θα την κάνει βασικό του δόγμα: το άτομο δεν υπάρχει στο φασισμό, υπάρχει μόνο ομάδα. Άτομο και μαζί πρόσωπο είναι μόνο ο Αρχηγός.

Όλοι οι άλλοι βυθίζονται και χάνονται μέσα στη Μεγάλη και Ενοποιούσα
Αρχή, που είναι ο Αρχηγός, η συλλογική ψυχή, και ο συλλογικός νους του
έθνους, του κράτους, της κοινωνίας, της ιστορίας της φυλής.

Ο φασισμός, λοιπόν, είναι εχθρός του Φιλελευθερισμού, του Κομμουνισμού
και του Χριστιανισμού. Αυτό το τελευταίο, πάντως, αποφεύγει να το δηλώσει καθαρά. Κατά κάποιον τρόπο ο φασισμός είναι ένας υπερταξικός ή αταξικός ψευδοκομμουνισμός, ένας χυδαίος και άκρως επικίνδυνος λαϊκισμός.

Και αυτό σημαίνει πως οι χωρίς ταξική συνείδηση «καλοί άνθρωποι» εύκολα μπορούν να μετακινηθούν από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος στο άλλο. Να γιατί ο Γκερέν έχει δίκιο όταν λέει πως ο φασισμός αντικαθιστά το σοσιαλισμό όπου αυτός ηττάται.

Της ανόδου του φασισμού στην Ιταλία είχε προηγηθεί μια ήττα του σοσιαλισμού, και της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία είχε προηγηθεί μια ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και αυτής είχε προηγηθεί μια συντριπτική ήττα του μαρξιστικού σοσιαλισμού από τη σοσιαλδημοκρατία.

Στη Γερμανία ο ναζισμός κατέλαβε την εξουσία με «καραμπόλα». Πρώτα χτύπησαν οι σοσιαλδημοκράτες τους σοσιαλιστές και στη συνέχεια οι ναζιστές χτύπησαν τους σοσιαλδημοκράτες και όσους μαρξιστές είχαν απομείνει.
Όσο για τους ευέλικτους και μονίμως σαδίζοντες αστούς, αυτοί συμμαχούν ευκαιριακά άλλοτε με τους φασίστες για να χτυπήσουν από κοινού τους κομμουνιστές, και άλλοτε με τους κομμουνιστές για να χτυπήσουν από κοινού τους φασίστες, που είναι εχθρός για τους φιλελεύθερους αστούς και για τους κομμουνιστές, οι οποίοι είναι κοινός εχθρός για τους αστούς και τους φασίστες. Και τα πράγματα μπλέκουν πολύ.

Ο μπαλαντέρ που θα πετάξει στο διεθνές πολιτικό παιχνίδι ο Μουσολίνι το 1919 είναι ένα διαβολικό εφεύρημα ενός μεγάλου πολιτικού, που επιτέλους πρέπει να τον πάρουμε στα σοβαρά.

Τον «τρίτο δρόμο» προς τον σοσιαλισμό τον ανακάλυψε ο πρώην μαρξιστής
Μουσολίνι! Κι αυτός ο δρόμος οδηγεί πάντα σε αδιέξοδο».

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο τρίτος δρόμος του ΠΑΣΟΚ – παπανδρεϊσμού
(ούτε με την Αμερική ούτε με τη Σοβ. Ένωση) εδώ σε μας, οδηγήθηκε σε
αδιέξοδο;

Αποσπάσματα από τα βιβλία:

— ΘΕΡΜΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

— Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ
του αξέχαστου Βασίλη Ραφαηλίδη.
21.02.2013

Για την αντιγραφή Κώστας Μ