Στην Αυγή ανέλαβα ως διευθυντής στα τέλη Απριλίου του 2018.
Πίστευα ότι ανεξάρτητα από την γενικότερη κρίση του τύπου, η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν δραματικά υποτιμημένη. Επομένως αν δείχναμε ενδιαφέρον και φροντίδα για την εικόνα και το περιεχόμενο της, ο κόσμος θα ανταποκρινόταν. Και ο χώρος θα αποκτούσε μια βιώσιμη, παρεμβατική και σοβαρή εφημεριδα όπως του αξίζει.
Τα καταφέραμε;
Όχι.
Η αλήθεια είναι ότι στην πορεία από τότε ως εδώ, η εφημερίδα απέκτησε νέους αναγνώστες. Αλλά οι νέοι αναγνώστες δεν πάνε στο περίπτερο. Θέλουν το pdf. Και για να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα της η εφημερίδα βασισμένη στο ηλεκτρονικό χρειάζονταν 5000 συνδρομητές.
Θεωρούσα ότι σε μια δεξαμενή 60.000 μελών του κόμματος θα καταφέρναμε να συγκεντρώσουμε αυτόν τον κόσμο.
Δεν καταφέραμε ούτε να το πλησιάσουμε.
Και η διεύθυνση αξιολογείται πάνω σε αυτό. Τους αναγνώστες τους κερδίζεις, δεν μπορείς να απαιτείς να σου τους φέρουν με το ζορι. Και δεν τους κερδίσαμε.
Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξης: Ελλείψει συνδρομητών, οι πόροι για να χρηματοδοτηθεί η καθημερινή έκδοση, απλά δεν υπάρχουν. Τελεία.
Αλλα και να υπήρχαν, είναι πολύ δύσκολο για μια συντακτική ομάδα να συνεδριάζει, να σχεδιάζει, να τσακώνεται, να δίνει τον καλύτερο εαυτό της, για ένα καθημερινό φύλλο που κυκλοφοριακά είναι τόσο προβληματικό. Είναι θέμα κύρους και αξιοπρέπειας.
Αυτή είναι η πραγματικοτητα. Η διεύθυνση αξιολογείται εξ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα σας το περιέγραψα.
Σας ευχαριστώ για όλα. Και ειδικά στους ανθρωπους με τους οποιους δουλέψαμε μαζί τοσον καιρό, αλλά κυριως σε όσους και όσες αγαπούν πραγματικά την Αυγή, και το αποδεικνύουν καθημερινά εδώ, εκφράζω την ειλικρινή μου λύπη που δεν ως διευθυντης δεν κατάφερα κάτι καλύτερο.
Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου