14 χρόνια από το θάνατο (δολοφονία;) της Κατερίνας Γκουλιώνη – Το φως που ήθελαν να σβήσει

Ηταν μια μέρα σαν σήμερα. Ακριβώς πριν 14 χρόνια. 18 Μάρτη 2009.

Η κρατούμενη αγωνίστρια  Κατερίνας Γκουλιώνη, μια γυναίκα που είχε πρωτοστατήσει σε απεργίες πείνας κρατουμένων για να βελτιωθούν οι συνθήκες φυλάκισης στον αγώνα των γυναικών κρατουμένων για την κατάργηση της κολπικής έρευνας και της απομόνωσης.παίρνει εκδικητική μεταγωγή από τις φυλακές Ελαιώνα Θήβας προς τις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου στη Κρήτη.

Προς το τέλος της μεταγωγής της βρίσκεται νεκρή με τα χέρια της δεμένα πισθάγκωνα, χωριστά από τους υπόλοιπους κρατούμενους.
Το πόρισμα του ιατροδικαστή τηλεγραφικό. Ο θάνατος της οφείλεται σε «υπερβολική χρήση ηρωίνης». Η Διεθνής Αμνηστία τότε είχε ανακοινώσει πως ο θάνατός της δεν ήταν τυχαίος και σίγουρα δεν οφείλεται σε υπερβολική χρήση, ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που μιλούσαν για κρατική δολοφονία.

Λίγες μέρες μετά τον θάνατό της (δολοφονία;) έρχεται στην επιφάνεια μια συγκλονιστική καταγγελία προς τον συνήγορο του πολίτη της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης.

Στην μνήμη της, εμείς δημοσιεύουμε ένα γράμμα που έστειλε η μητέρα της Σουλτάνα Γκουλιώνη, πριν τρία χρόνια στην εφημερίδα “Εποχή“, που καταγγέλλει ανοιχτά δολοφονία της κόρης της:

Το φως που ήθελαν να σβήσει

Οταν βγήκε η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε τα υπουργεία της. Ακούω ότι υπάρχει και ένα υπουργείο που λέγεται «υπουργείο Δικαιοσύνης και Διαφάνειας». Αμέσως σκέφτηκα «πώς αυτό το υπουργείο Δικαιοσύνης και Διαφάνειας, με την περίφημη ΕΔΕ, δεν μπόρεσε να δει, με τη διαφάνεια που έχει, το φόνο της κρατούμενης κόρης μου, Κατερίνας Γκουλιώνη;» Πώς δεν μπόρεσε να δει ότι η φυλακή είναι κράτος εν κράτει και ότι γίνονται εκεί μέσα από την εξουσία της φυλακής, αυτά που δεν γίνονται έξω στην κοινωνία;

Η Κατερίνα μου αυτά ήθελε να αλλάξει, για να γίνει η φυλακή πιο ανθρώπινη και οι κρατούμενοι να έχουν μόνο τη στέρηση της ελευθερίας τους και όχι και τα βασανιστήρια. Το λάθος ήταν ότι πάλευε μόνη της.
Έξω στην κοινωνία ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι πιάνονται αμέσως. Το υπουργείο Δικαιοσύνης και Διαφάνειας δεν μπορεί να δει τίποτε, γιατί όλα είναι κουκουλωμένα.

Χωρίς ντροπή, η εισαγγελέας της Θήβας μου έστειλε ένα χαρτί που βεβαίωνε ότι η κόρη μου Κατερίνα από άγνωστο άτομο προμηθεύτηκε την ηρωίνη. Από ό,τι ξέρω, η κόρη μου δεν έφυγε μόνη της από τη φυλακή της Θήβας για το Λασίθι της Κρήτης. Έφυγε με φύλακες.
Αυτοί οι φύλακες είχαν μεγάλη ευθύνη, και όμως δεν τιμωρήθηκε κανένας. Άρα αυτή η μεταγωγή ήταν απαγωγή.

Στη δικογραφία που διάβασα, η ανακρίτρια τους έκανε τα ερωτήματα που θα τους έκανα και εγώ, εάν τους είχα μπροστά μου. Γιατί δεν την άφησαν να πάρει τηλέφωνο στον Εισαγγελέα να γίνει μεταγωγή μετά το εφετείο της, που ήταν 8 Απρίλη στη Λάρισα;
Γιατί δεν είχαν γυναίκες φύλακες; 
Γιατί την είχαν απομονωμένη, μακριά από τους άλλους κρατούμενους;

Η ανακρίτρια άκουσε μόνο τα φτηνά άλλοθί τους. Δεν έπρεπε να ακούσει και την άλλη πλευρά; Αλλά θα σκέφτηκε η ανακρίτρια ότι η εξουσία δεν λέει ψέματα.
Και έτσι απλά, έκλεισε ο φάκελος και μπήκε στο αρχείο.

Η Κατερίνα μου ήταν ολόκληρη ένα φως. Το φως αυτό οι εξουσίες δεν το άντεχαν. Και έτσι το έσβησαν.

Στις 18 Μαρτίου έκλεισε εφτά χρόνια από τη δολοφονία της.

Για τη μνήμη της, η μητέρα της, Σουλτάνα Γκουλιώνη