Αυθόρμητες σκέψεις

Του Γ. Γ,

Στον Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ νίκησε τους Ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου και οι Πελοποννήσιοι έδωσαν μια πρώτη “προκαταβολή” στους δωσίλογους της περιοχής τους. 
Οι φήμες, οι οποίες έφταναν στην Αθήνα, ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικές. Οι πολίτες της Πελοποννήσου με τσεκούρια, κόσες και δικράνια ξεπάστρεψαν πολλούς από εκείνους, οι οποίοι λίγες ημέρες πριν -ως συνεργάτες των Ναζί- σκότωναν και ρήμαζαν στη Λακωνία και τη Μεσσηνία …
Ούτε καν με σφαίρες και μαχαίρια …Με τσεκούρια και δικράνια, για να υποφέρουν, όπως στις ταινίες τρόμου. Μόνον που ο τρόμος εκείνος ήταν πραγματικός και δεν περιοριζόταν στο πανί της κινηματογραφικής αίθουσας …

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καρκάνη «Οι δοσίλογοι της κατοχής»

Κάποιες φορές και χωρίς να μπορεί να εντοπίσεις τους συγκεκριμένους λόγους, απλός και μόνο που παρακολουθείς την πολιτική επικαιρότητα, ειδικά όταν την σχολιάζουν στο διαδίκτυο ιδεολογικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών, και και στα ΜΜΕ “έγκυροι” δημοσιολόγοι, που σου θυμίζουν πονήματα του Κώστα Πλεύρη και απόφοιτους της “σχολής” Γεωργαλά. (ήταν ο θεωρητικός της Απριλιανής δικτατορίας), σου έρχεται ασυναίσθητα στο μυαλό το διαχρονικό σύνθημα το οποίο λέει ότι “στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά”.