Η καπιταλιστική κοινωνία αφήνει τον άνθρωπο να εκφράζεται ελεύθερα, αφού προηγουμένως του έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να σκέφτεται ελεύθερα.

Του Γ. Γ.

   Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών δεν επιβεβαιώνουν τίποτα άλλο παρά ότι έχουμε μια συγκυριακή -θέλουμε να πιστεύουμε- περαιτέρω συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα σε ανησυχητικό βαθμό. Το ότι αποκτούν λαϊκή αποδοχή, όπως αυτή μεταφράζεται σε ψήφους, ένα νεοναζιστικό μόρφωμα, ένας πολιτικός σχηματισμός χριστοταλιμπάν, και να δημιουργείτε μια κοινοβουλευτική ομάδα που η επικεφαλής της κάνει επίδειξη οίησης στα όρια της μωρίας, είναι μια εικόνα που δεν πρέπει να ενθουσιάζει κανέναν.

  (Οι πανηγυρισμοί του Κασιδιάρη για τον “ανεπανάληπτος θρίαμβο των Ελλήνων που μάχονται Υπέρ Πατρίδος”, για το εκλογικό αποτέλεσμα των “Σπαρτιατών”, η δήλωση του επικεφαλής του κόμματος “κεριά και λιβάνια”, ότι θα ασκήσουν αντιπολίτευση με “φόβο Θεού” και η διεστραμμένη επίδειξη μεγαλείου της Ζωής Κωνσταντοπούλου ότι η ίδια “κάνει για 100” βουλευτές, μας δίνει μια επιφανειακή εικόνα το πώς θα δημιουργηθεί το επόμενο κοινοβουλευτικό σκηνικό).

  Από κει και πέρα τα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαίωσαν την πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ., όπως αναμενόταν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε και άλλες δυνάμεις δικαιώνοντας τις εκτιμήσεις ότι βρίσκεται σε πορεία αποδόμησης, ενώ τα ποσοστά που συγκέντρωσαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Ελληνική Λύση δεν παρουσίασαν καμιά έκπληξη. Το κόμμα του Βαρουφάκη φάνηκε ότι δεν είχε την δυνατότητα να αναστρέψει το δυσμενές αποτέλεσμα που είχε στις εκλογές της 21 Μάη, Οσο αφορά την εξωκοινοβουλευτική αριστερά η ΑΝΤΑΣΡΣΥΑ έχασε την μισή της εκλογική δύναμη, ενώ μικρότερες απώλειες είχαν το ΚΚΕ μ-λ, και η ΟΚΔΕ. Το Μ-Λ ΚΚΕ και ΟΑΚΚΕ είχε μια ανεπαίσθητη άνοδο.

  Εδώ μια επισήμανση. Είναι πολλοί οι λόγοι που αυτή την φορά ήταν περίπου 750.000 λιγότεροι οι πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες απ’ όσους στις περασμένες εκλογές. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, δεν λέει απολύτως τίποτα. Θα είχε αξία αν γνωρίζαμε ότι σε μια σημαντική μερίδα απ’ όσων/ες επέλεξαν την αποχή έχει αναπτυχθεί η ταξική αυτογνωσία και η διάθεση για μαχητική παρέμβαση. Δεν έχουμε όμως κανένα τέτοιο δεδομένο και κάποιες αναλύσεις συλλογικοτήτων του χώρου καλό είναι να έχουν κοινωνική γείωση.

  Για όσους/ες δεν έχουμε σαν ευαγγέλιο τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν καθορίζουν τη μορφή της διακυβέρνησης (αυτή παραμένει πάντοτε αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ή, αλλιώς, δικτατορία του κεφαλαίου), αλλά τα πρόσωπα των διαχειριστών της. Ανάλογα σε ποια θέση είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το πολιτικό του προσωπικό μπορεί να κάνει κάποιες διαφοροποιήσεις στην εφαρμοζόμενη πολιτική του, που αφορούν ποσοτικά και όχι ποιοτικά μεγέθη.  Διαφοροποιήσεις δηλαδή στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, και στο βαθμό αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος. Πάντοτε σε ταξική κατεύθυνση, πόσο μάλλον τώρα που η δεξιά, η αστική τάξη καλύτερα έχει εξασφαλίσει –έστω και προσχηματικά- την εργατική και λαϊκή συναίνεση, μέσω εκλογών, ώστε να επιβάλλει τις βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές της.

  Οσο για το λεγόμενο ύψιστο δικαίωμα του πολίτη, το εκλογικό δικαίωμα, αυτό είναι εξ ορισμού φαλκιδεμένο. Και για όσους/ες δυσκολεύονται να κατανοήσουν αυτή την αλήθεια, θα τους συνιστούσαμε να διαβάσουν το βιβλίο του Γιώργου Ρούση: “Ο μύθος της ελεύθερης βούλησης της πλειοψηφίας”. Ανεξάρτητα αν διαφωνούμε από τις πολιτικές επιλογές αυτού του πανεπιστημιακού, το συγκεκριμένο πόνημα του είναι διαμάντι.

  Διαβάζοντας το, και ο πιο άσχετος μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς ισχύει με τις εκλογές:

Δεν υπάρχει  η δυνατότητα ύπαρξης μιας πραγματικά ελεύθερης λαϊκής βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου, στα πλαίσια της κυριαρχίας του κεφαλαίου, και της αστικής ιδεολογίας. Η καπιταλιστική κοινωνία αφήνει τον άνθρωπο να εκφράζεται ελεύθερα, αφού προηγουμένως του έχει αφαιρέσει το δικαίωμα να σκέφτεται ελεύθερα.