Καθόμασταν μερικές χιλιάδες οκλαδόν και τραγουδούσαμε - όταν έσκαγαν οι κρότου λάμψης στην πάνω μεριά της πάνω πλατείας φωνάζαμε "Ψωμί, παιδεία ελευθερία η χούντα δεν τελείωσε το 73" και αμέσως μετά συνεχίζαμε το τραγούδι. Στην πάνω μεριά της κάτω πλατείας - κάτω ακριβώς από τα δακρυγόνα - είχαν φτιάξει μια μεγάλη φωτιά και έπαιζαν τσαμπούνα και τύμπανα - στην κάτω μεριά της κάτω πλατείας μετανάστες έπαιζαν τύμπανα - στη μέση έπαιζαν μουσικές πάρα πολλοί - αλλά έριχναν όλο και πιο κοντά - ο κόσμος βήχοντας και κλαίγοντας προχωρούσε ήρεμα και χωρίς να τρέχει στην Φιλελλήνων προς το ζάπειο - κανείς δεν ήθελε να φύγει - κανείς δεν φοβόταν - ήταν το κλάμα και ο βήχας - μέχρι που άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα μέσα στην πλατεία. Μετά στην Ερμού. Όταν άρχισαν να ρίχνουν στην πλατεία δεν είδα κανέναν να πετάει πέτρες, πρέπει δηλαδή να ήταν ελάχιστοι αυτοί που πετούσαν - είδα κόσμο όλων των ηλικιών και των ειδών να τον κυνηγάει το δακρυγόνο αλλά να μην υποχωρεί. Απλώς να προχωράει μακριά από την πλατεία. Χωρίς φόβο χωρίς πανικό. Κατά τις μία ούτε εκατό άτομα στην Ερμού, άνθρωποι όλων των ηλικιών και τρόπων (και άλλοι πολλοί σε άλλους δρόμους) και έριχναν δακρυγόνα σχεδόν μέχρι το ύψος του Μπρουνάζου για να φύγει και ο τελευταίος.
ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
Ήμασταν καθισμένοι και τραγουδούσαμε μερικές χιλιάδες με μάσκες, γύρω μας οι κρότου λάμψεις και τα δακρυγόνα αλλά δε φεύγαμε. Έριξαν όμως δακρυγόνα ΜΕΣΑ στην πλατεία. Εκεί που τραγουδούσαμε μερικές χιλιάδες.
ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ
Ήμασταν εκεί και τραγουδούσαμε και αυτοί χτυπούσαν.
Το κράτος που στρέφεται ενάντια στον κόσμο του έχει χάσει τη νομιμοποίησή του.
Ήμασταν εκεί και τραγουδούσαμε και αυτοί χτυπούσαν. Σηκωθείτε να μας υπερασπιστείτε με οποιο τρόπο μπορείτε. Να υπεραπιστείτε τη ζωή μας, τη ζωή όλων μας.
Αύριο θα είναι αργά.
Ευγενία Μυλωνάκη
--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου