«Αν κοιτάξω γύρω μού ’ρχεται να ξεράσω. Από τη μια ο επιστήμονας τον
οποίο πρέπει να πιστεύω για να μην μείνω αδαής. Από την άλλη ο
ηθικολόγος και ο φιλόσοφος των οποίων τις εντολές επίσης πρέπει να δεχτώ
για να μην μείνω ένα κτήνος. Ύστερα έρχεται η Σοφία που πρέπει να
δοξάζω και ο ήρωας μπροστά στον οποίο πρέπει να γονατίσω συγκινημένος.
Έπειτα έρχεται ο σύντροφος και ο φίλος, ο ιδεαλιστής και ο υλιστής, ο άθεος και ο πιστός και όλη η απεραντοσύνη από πιθήκους, γνωστούς και άγνωστους που θέλουν να μου δώσουν τις καλές τους συμβουλές και να με βάλουν τελικά στον καλό δρόμο. Γιατί εκείνος που έχω διαλέξει εγώ είναι ένας λάθος δρόμος – όπως είναι και οι ιδέες μου, η σκέψη μου, όλα πάνω μου. Εγώ είμαι ένας λάθος άνθρωπος. Αυτοί –φτωχοί τρελοί– είναι όλοι εμποτισμένοι με την ιδέα ότι η ζωή τούς έχει αναθέσει να ’ναι επίσημοι ιερείς στο βωμό των πιο σπουδαίων αποστολών, αφού η ανθρωπότητα κινείται γύρω από σπουδαία πεπρωμένα… Αυτά τα φτωχά και συμπονετικά ζώα, βεβηλωμένα από ψεύτικα ιδανικά και μεταμορφωμένα από την τρέλα, δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν το τραγικό και ευχάριστο θαύμα της ζωής, όπως δεν κατάφεραν να αντιληφθούν ότι η ανθρωπότητα σε καμία περίπτωση δεν κινείται γύρω από ένα σπουδαίο πεπρωμένο. Αν είχαν καταλάβει κάτι από όλα αυτά, θα ’χαν τουλάχιστον μάθει ότι οι όμοιοί τους δεν έχουν καμία όρεξη να τσακίσουν τη σπονδυλική τους στήλη για να περάσουν την άβυσσο που τους χωρίζει. Μα εγώ είμαι αυτός που είμαι, δεν έχει σημασία. Και ο κοασμός εκείνων των ποικιλόχρωμων κουρούνων δεν χρησιμεύει σε τίποτε άλλο απ’ το να διασκεδάσει την ευγενική και προσωπική μου σοφία. Δεν ακούτε, ω αποστολικοί πίθηκοι της ανθρωπότητας και του κοινωνικού μέλλοντος, κάτι που βουίζει πέρα απ’ τα φαντάσματά σας; Ακούστε, ακούστε! Είναι ο κεραυνοβόλος κρότος των οργισμένων μου γέλιων, που πάνω στα ψηλά αντιλαλούν.»
Έπειτα έρχεται ο σύντροφος και ο φίλος, ο ιδεαλιστής και ο υλιστής, ο άθεος και ο πιστός και όλη η απεραντοσύνη από πιθήκους, γνωστούς και άγνωστους που θέλουν να μου δώσουν τις καλές τους συμβουλές και να με βάλουν τελικά στον καλό δρόμο. Γιατί εκείνος που έχω διαλέξει εγώ είναι ένας λάθος δρόμος – όπως είναι και οι ιδέες μου, η σκέψη μου, όλα πάνω μου. Εγώ είμαι ένας λάθος άνθρωπος. Αυτοί –φτωχοί τρελοί– είναι όλοι εμποτισμένοι με την ιδέα ότι η ζωή τούς έχει αναθέσει να ’ναι επίσημοι ιερείς στο βωμό των πιο σπουδαίων αποστολών, αφού η ανθρωπότητα κινείται γύρω από σπουδαία πεπρωμένα… Αυτά τα φτωχά και συμπονετικά ζώα, βεβηλωμένα από ψεύτικα ιδανικά και μεταμορφωμένα από την τρέλα, δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν το τραγικό και ευχάριστο θαύμα της ζωής, όπως δεν κατάφεραν να αντιληφθούν ότι η ανθρωπότητα σε καμία περίπτωση δεν κινείται γύρω από ένα σπουδαίο πεπρωμένο. Αν είχαν καταλάβει κάτι από όλα αυτά, θα ’χαν τουλάχιστον μάθει ότι οι όμοιοί τους δεν έχουν καμία όρεξη να τσακίσουν τη σπονδυλική τους στήλη για να περάσουν την άβυσσο που τους χωρίζει. Μα εγώ είμαι αυτός που είμαι, δεν έχει σημασία. Και ο κοασμός εκείνων των ποικιλόχρωμων κουρούνων δεν χρησιμεύει σε τίποτε άλλο απ’ το να διασκεδάσει την ευγενική και προσωπική μου σοφία. Δεν ακούτε, ω αποστολικοί πίθηκοι της ανθρωπότητας και του κοινωνικού μέλλοντος, κάτι που βουίζει πέρα απ’ τα φαντάσματά σας; Ακούστε, ακούστε! Είναι ο κεραυνοβόλος κρότος των οργισμένων μου γέλιων, που πάνω στα ψηλά αντιλαλούν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου