Η αγκαλιά του πατέρα μου

Όταν είμασταν παιδιά τα βράδια και αφού μας είχε πάρει ο ύπνος, ο πατέρας μας σηκωνόταν να δει αν έχουμε σκεπαστεί καλά. Πολλές φορές μέσα στον βαθύ παιδικό μας ύπνο τον καταλαβαίναμε και χαμογελούσαμε.

Στα πρώτα μου βήματα όπως μου διηγούνται έτρεξα από την αγκαλιά της μάνας μου κι έπεσα στην αγκαλιά του πατέρα μου.
Ο πατέρας μου δούλευε πολύ. Μαραγκός. Τρία παιδιά, σχολεία, φροντιστήρια. Ελειπε πολύ από το σπίτι. Όμως, τα βράδια όταν γυρνούσε έστω και για λίγο
πριν κοιμηθούμε πέφταμε και οι τρείς στην αγκαλιά του που μύριζε ξύλο.

Στις λίγες διακοπές που πήγαμε μαζί - γιατί συνήθως τα καλοκαίρια τα περνούσαμε με την γιαγιά και τον παππού αφού οι γονείς μας δούλευαν - τον βλέπαμε σαν Θεό.

Μπορούσε και έκανε τα πάντα. Και δεν πάθαινε τίποτα. ¨Ηταν ανίκητος. Και όταν τα βράδια καθόμασταν αποκαμωμένοι στο λιακωτό κατάφερνε και μας χώραγε όλους η αγκαλιά του.

Η αλήθεια είναι ότι και τώρα συμβαίνει αυτό. Η αγκαλιά του πατέρα χωράει τα πάντα. Της μάνας είναι παρηγοριά και καταφύγιο αλλά του πατέρα είναι η αγκαλιά του σούπερ ήρωα.

Αυτές τις μέρες έχω δει εκατοντάδες τέτοιους πατεράδες. Που είτε χαμογελαστοί, είτε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους κρατάνε τα σπλάχνα τους αγκαλιά και περνάνε θάλασσες και βουνά για να τα σώσουν από το "μαχαίρι".

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ REUTERS

Κατερίνα Σερέτη