Η Λέρος έγινε το σκηνικό για ένα απίστευτο έγκλημα. Το οποίο έγινε κάτω από τα ραντάρ των όποιων κοινωνικών δομών...

|CreativeProtagon

Γνωμες

Το σπίτι των τεράτων

Οκτώ ολόκληρους μήνες πριν, το κοριτσάκι που το βίαζαν οι γονείς του στη Λέρο είχε στείλει SOS. Oκτώ μήνες! Τίποτα πιο θλιβερά τραγικό από τους συναγερμούς που χτυπάει η ψυχή σου και δεν σ' ακούει κανένας. Κυρίως κανένας «ειδικός». Μα τι έκαναν τόσο καιρό οι «δομές»; 

Ρέα Βιτάλη 

«Ελπίζω να μην μας εκθέσετε γιατί κι εμείς… δημόσια υπηρεσία ήμαστε». Νομίζω η φωνή της έτρεμε πιο πολύ σε αυτό το σημείο παρά στο δράμα των
παιδιών. Εδώ συνοψίζεται το αληθινό «τέρας». Και μην ανοίγετε τις εύκολες βεντάλιες «τοπική κοινωνία». Τοπική κοινωνία είναι και η θεία, που έδωσε αγώνα. Και επιτέλους αποκαλύφθηκε η ιστορία. Τέσσερα παιδιά. Είκοσι πέντε ετών ο μεγάλος… «Εχει φύγει από το σπίτι». Φεύγεις ποτέ από το σπίτι;       Δεκαοκτώ το επόμενο παιδί, 14 το άλλο με τεράστια προβλήματα και 10 το μικρό.
   «Απ’ ό,τι φαίνεται το μικρό είναι τυχερό. Δεν έχει πάθει τίποτα». Τυχερό; Δεν έχει πάθει τίποτα; Πόσο τραγικά ανυποψίαστοι! Πόσο εγκληματικά ανυποψίαστοι! Πόσο ηλίθια, πόσο άλαλες κούκλες θεωρούμε τα παιδιά;

• 
  Φρίκη στη Λέρο: Γονείς βίαζαν επί χρόνια τα παιδιά τους
  Πατήστε εδώ

  Οκτώ μήνες πριν –προσέξτε το «8 μήνες πριν»– τα τελευταία γεγονότα που συντάραξαν, το κορίτσι οδηγείται στο Νοσοκομείο Παίδων. Εχει ήδη αποκαλύψει ότι οι γονείς του το εξαναγκάζουν να τους παρακολουθεί να κάνουν σεξ. Εχει στείλει SOS. Πόση δύναμη θα χρειάστηκε; Πόσο θάρρος;  Χαμπάρι; Ο Δήμαρχος λέει ότι οδηγήθηκε και στο Χαμόγελο του Παιδιού. Τίποτα;
  Επιστρέφει στην εστία. Εστία των τεράτων. Παραδίδεται στην «Νέα δομή». Κέντρο Κοινότητας ονομάζεται. Κοινωνική Λειτουργός και Ψυχολόγος. Η πρώτη είδε το κορίτσι μια-δυο φορές. «Τι να καταλάβω;». Η δεύτερη; «Πόσα να κάνεις με παρακολούθηση ανά 15 μέρες;» λέει μια γυναίκα που την υπερασπίζεται. Τι λες;
  Πόσο χρόνο θέλει η επιστήμη για να καταλάβει; «Το παιδί δεν έδειχνε κάτι» λέει η ειδική.
  Ακούω καλά; Το ζω αυτό που ζω; Καημένο παιδί! Τίποτα πιο θλιβερά τραγικό από τους συναγερμούς που χτυπάει η ψυχή σου και δεν σ’ ακούει κανένας.   Κυρίως κανένας «ειδικός». Πήγαινε στη θέση του να επιστρέφει στην εστία; «Από την ώρα που γύρισε μας έλεγε ότι είχε άγχος με το σχολείο».
«Δηλαδή, θέλετε να πείτε ότι το παιδί κατάφερνε να σας κοροϊδεύει; Είναι αυτό άλλοθι επιστημόνων ανθρώπων; Μα οι άνθρωποι της ψυχικής υγείας δεν στηρίζονται, στο τι λέει το παιδί… Δεν πρόδιδαν οι ζωγραφιές του; Η ανάσα του; Οι κινήσεις; Το βλέμμα; Οι λέξεις πίσω από τις λέξεις;».
  «Τίποτα σας λέω!». Τίποτα μου λέει.
  «Σ’ εμένα το έφεραν η μητέρα και ο πατέρας. Το είχαν μέσα στο αυτοκίνητο. Το είδα καταπτοημένο. Εγώ τους είπα να πάνε στο νοσοκομείο». Πνιγμένο στο αίμα. Καταπτοημένο το είδαν.
  «Ελπίζω να μην μας εκθέσετε γιατί κι εμείς… δημόσια υπηρεσία ήμαστε». Μια οικογένεια τεράτων. Μια κοινωνία τεράτων. Οχι. Δεν συμβαίνουν τέτοια κάθε μέρα. Αλλά η αντιμετώπιση των «Δομών», ίδια και απαράλλαχτη ανά τους αιώνας. Δεν προλαβαίνω να σταθώ σε συναίσθημα για να πω τι αισθάνομαι. «Η υπόθεση έχει πάει στη Δικαιοσύνη. Δεν μπορώ να σας μιλήσω για τίποτα». Ετσι κλείνουν το θέμα οι «Δομές».
Σας έγραψα αποσπασματικά. Κομματάκια παζλ. Ο,τι απέσπασα. Κάθε λέξη. Ντροπή και θρύψαλα. Ολα θρύψαλα.