Βενεζουέλα, οι φτωχοί και οι εργάτες έσωσαν τον Τσάβες από το πραξικόπημα το 2002, όταν ο Καρντόνα, πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, διοριζόταν «πρόεδρος» της χώρας από τα ΜΜΕ και τους αστούς.
Η σημερινή μαριονέτα των αστών, ο Γουαϊδό, ο οποίος αυτοανακηρύχτηκε «πρόεδρος» της Βενεζουέλας και απέσπασε τη στήριξη του Τραμπ, των «δημοκρατών» της Ε.Ε. Μέι-Μέρκελ-Μακρόν και του Νετανιάχου, καλεί, λέει, τον Τσίπρα να ζήσει μια βδομάδα στη Βενεζουέλα του Μαδούρο για να αλλάξει γνώμη. Ο ΣΚΑΪ έτρεξε να βγάλει τον πραξικοπηματία της Βενεζουέλας για να ενισχύσει το καταρρακωμένο ηθικό των Μητσοτάκηδων και των Γεωργιάδηδων.
Ο Τσίπρας βρίσκεται κολλημένος με την πλάτη στον τοίχο από ένα μαζικό πλειοψηφικό ρεύμα που ξέρει πολύ καλά τι ρόλο βαράνε οι δεξιοί πολιτικάντηδες στην Ελλάδα και τη Βενεζουέλα, έστω και αν γνωρίζουν τους συμβιβασμούς του Τσίπρα και του Μαδούρο με την άρχουσα τάξη και τους επιχειρηματίες σε βάρος των εργατών. Η εργατική αντίσταση στην Ελλάδα, με τις διεκδικήσεις για προσλήψεις μονίμων, ΣΣΕ με αυξήσεις, την αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις, δεν αφήνει περιθώρια για δεξιό πισωγύρισμα, ούτε με το χαρτί του εθνικισμού για το όνομα της Μακεδονίας.Μετά το «όχι» και την κωλοτούμπα του Τσίπρα δεν σταμάτησε να ζητά λύσεις στους αγώνες και στην Αριστερά.
Στη Βενεζουέλα η πτώση της τιμής του πετρελαίου στέρεψε τα περιθώρια για παραχωρήσεις στους εργάτες και οι ιμπεριαλιστές με τα εμπάργκο έτρεξαν να βοηθήσουν την άρχουσα τάξη. Ηταν το αδιέξοδο της υποταγής στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έφερε την κρίση και όχι οι σοσιαλιστικές δήθεν ακρότητες του Τσάβες και του Μαδούρο. Τώρα απειλούν με νέες στρατιωτικές επεμβάσεις.
Αυτό που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα και τη Βενεζουέλα δεν είναι την Αριστερά που πατάει σε δύο βάρκες, στους εργάτες και στις προσδοκίες τους από τη μια και στο αστικό κράτος και στην άρχουσα τάξη από την άλλη, αλλά την επαναστατική Αριστερά που δυναμώνει την οργάνωση της εργατικής τάξης για να πάρει η ίδια την εξουσία. Εχουμε το δικό μας αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για να βγούμε από την κρίση, στηριγμένο στην πάλη των εργατών και της νεολαίας, για τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, την κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο.
Την κοινωνική αλλαγή τη φέρνουν οι εργατικοί αγώνες και όχι οι αριστεροί υπουργοί αγκαλιά με τους τεχνοκράτες και τους διπλωμάτες του αστικού κράτους. Η εμπειρία της Χιλής ήταν αρκετά πικρή για το πού οδηγούν οι συμβιβασμοί, με τον Αλιέντε να πεθαίνει με το όπλο στο χέρι από τους πραξικοπηματίες που κίνησαν στρατηγοί διορισμένοι από τον ίδιο.
Οταν επισκεφθήκαμε ως αντιπολεμικό κίνημα τον Τσάβες στο προεδρικό μέγαρο είπε: «Καλά τα κινήματα, αλλά είστε μόνο άρνηση και όχι θέση, δεν αναλαμβάνετε την ευθύνη να βρεθεί η Αριστερά στην κυβέρνηση».
Οταν πήρε την απάντηση ότι «χωρίς την εξέγερση των εργατών και των φτωχών θα νικούσαν οι πραξικοπηματίες», παραδέχτηκε πως «χωρίς αυτή δεν θα ζούσα καν». Ομως στην πράξη προτίμησε τους τεχνοκράτες των μεγάλων επιχειρήσεων και τον στρατό αντί για τους εργάτες που έπαιρναν τον έλεγχο των εργοστασίων. Θέλουμε την ήττα ξανά του πραξικοπηματία Γουαϊδό γιατί αυτό θα ανοίξει τον δρόμο για ένα πιο δυνατό εργατικό κίνημα και θα δώσει την ευκαιρία στην Αριστερά να ξαναβρεθεί στα εργοστάσια και στις γειτονιές στη μάχη γα τον εργατικό έλεγχο ενάντια στα αφεντικά.
ΥΓ.: Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο προεδρικό μέγαρο της Βενεζουέλας κατά τη διάρκεια της συμμετοχής μας στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Καράκας το 2005, όταν αντιπροσωπεία του αντιπολεμικού κινήματος κλήθηκε να συναντηθεί με τον Τσάβες.
*Υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας με την «Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου