Το χασομέρι και οι ευεργετικές του συνέπειες

EUROKINISSI / ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ

Πέτρος Μανταίος

 

    Για τη φράση «τα φορτώσαμε στον κόκορα» και τη σημασία της (ή μάλλον τις πολλές σημασίες της) έγραφα χθες κι επειδή δεν είχα ακόμα
συνέλθει από τα αποκριάτικα… μασκαριλίκια της προτεραίας (χορός μέχρι πέρατος μεσονυκτίου Σαββάτου προς Κυριακή, κάπου στα Μεσόγεια), είπα να μείνω και σήμερα στην αχθοφορία του κόκορα. Αυτουνού που όταν λαλάει μόνος, ξημερώνει κανονικά, ενώ όταν λαλάει με άλλους πολλούς, τότε φαλτσάρει το πράγμα και αργεί να ξημερώσει.
  Επιασα κι εγώ χθες το χασομέρι. Ετσι που ξεφύλλιζα εφημερίδες (παλιά σχολή) και, μετά, διέτρεχα ασθμαίνων ειδήσεις στο ίντερνετ (νέα σχολή. Σαν τυρόπιτες είναι στο Διαδίκτυο οι ειδήσεις· τις τρως ζεστές και μετά βαρυστομαχιάζεις), έκανα μία μόνο στάση, σεβασμού: Στον πρόωρο θάνατο του σπουδαίου ανατόμου-φωτογράφου μας Γιάννη Μπεχράκη, ενός από τους Ελληνες που φώτιζαν και εισέδυαν με τον φακό τους στην άλλη Ελλάδα, της ελπίδας και της δημιουργίας, της επιθυμίας ίσως, αλλά και της ευγένειας και της μαχητικότητας, μιας Ελλάδας του μικρού και του μεγάλου, μιας Ελλάδας με τον κόσμο, για τον κόσμο, πέρα από μικροψυχίες και μιζέρια.
  Βγήκα λοιπόν να χασομερήσω. Με την παρέα. Στο καφενείο της γωνίας, του Λουκά, στο Παγκράτι: ο Κωνσταντίνος, η Μαρία, ο Γιώργος, η άλλη Μαρία, ο άλλος Γιώργος, η Κατερίνα. Η παρέα. Οι συμφωνίες. Οι διαφωνίες. Προπαντός και πάνω απ’ όλα, η καλή διάθεση. Να πάρεις και να δώσεις ό,τι καλύτερο, ό,τι αγαπητότερο έχει ο καθένας. Το χασομέρι! Τι σημαίνει, αλήθεια, χασομέρι; Και πόσο χασομεράει κανείς (που θα πει ότι χάνει τη μέρα του), όταν είναι ανάμεσα σε φίλους και φίλες, για έναν καφέ κοντά στο μεσημέρι κι ένα άγγιγμα του χεριού στον ώμο του άλλου!