Μου φαινόταν τόσο συναρπαστικό το τέλος του αιώνα και η αρχή ενός
άλλου.
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, σκεφτόμουν πώς θα ήταν τότε… Κι ότι θα ήμουν 24 χρονών.
Στην πορεία, μεγαλώνοντας, αυτό το «2000» πήγαινε ολοένα και πιο πίσω στη λίστα των προτεραιοτήτων. Των στόχων. Μπήκαν άλλα μπροστά. Κι όλα αυτά, μαζί με το «2000», πήγαν στην άκρη όταν έγινα μπαμπάς. Από τότε ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος, είχε σημασία. Τίποτα. Ούτε καν, ίσως, ο ίδιος σου ο εαυτός. Βγάλε το ίσως. Από τη στιγμή που γίνεσαι πατέρας, ζεις για κάποιον άλλον. Σβήνεις το «εγώ». Βιώνεις την ευτυχία, μέσα από την ευτυχία κάποιου άλλου. Γελάς όταν γελάει. Πονάς όταν πονάει. Ζεις για το παιδί σου. Και παντρεύεσαι την αμφιβολία. «Είμαι καλός μπαμπάς;», «Μήπως αυτό που κάνω είναι λάθος;», «Το κακομαθαίνω;».
Ατελείωτα ερωτήματα, ένας σκοπός: Το καλύτερο για το παιδί σου. Κι αγωνία. Μόλις το σήμερα γίνεται χθες, παλεύεις για το επόμενο… σήμερα και προσπαθείς να διασφαλίσεις το αύριο. Να μην λείψει κάτι. Σβήνει το πρώτο κεράκι στην τούρτα και εσύ έχεις φτάσει ήδη στις… σπουδές του. Να τα έχεις όλα όσο το δυνατόν πιο έτοιμα.
Βγαίνεις για βόλτα μαζί του και σκέφτεσαι πού θα πάτε μετά, αύριο, την άλλη εβδομάδα… Δεν είναι άγχος. Είναι επιθυμία. Να περάσει καλά. Καλύτερα. Τέλεια.
Κι ας είναι αυτός ο χρόνος, ο «ελεύθερος», το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνει στο παιδί σου… Γιατί, να ξέρεις, αυτό θέλει. Τον χρόνο σου. Αυτόν που δεν έχεις. Αυτόν που τον «μοιράζεις» ακόμη και όταν είσαι μαζί του, ανάμεσα στο παιδί και στις υποχρεώσεις. Άρα δεν είναι «ελεύθερος». Αυτό σημαίνει να είσαι μπαμπάς το 2019.
Την εποχή της κρίσης. Της δυσκολίας. Του άγνωστου, όχι αύριο, αλλά σήμερα. Της επόμενης ώρας. Την εποχή που κανείς δεν είναι σίγουρος στη δουλειά του. Που δεν δουλεύεις για να ζεις αλλά ζεις για να δουλεύεις. Συνεχώς. Την εποχή που λες «δόξα σοι ο Θεός, που έχουμε δουλειά». Παλιά λέγαμε «υγεία».
Πάλι καλά που δεν είμαι μικρός τώρα. Δεν θα είχα κι αυτό το «2000» να… επενδύσω. Ούτε θα μπορούσα να κάνω σχέδια. Άσε που δεν θα έβλεπα και τον πατέρα μου, όσο τότε. Θα έπρεπε να δουλεύει. Αν είχε δουλειά…
«Μπαμπά…». Τι ωραία λέξη… Την ακούς και λιώνεις. Να την ακούς όμως. Όχι στο κινητό. Από κοντά. Γιατί καλός μπαμπάς, σημαίνει να είσαι εκεί. Να σε βλέπουν, να σε αγκαλιάζουν, να σε νιώθουν, όχι να σε αισθάνονται…
Και να σου διώχνουν την αμφιβολία, όταν σε κοιτούν στα μάτια.
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, σκεφτόμουν πώς θα ήταν τότε… Κι ότι θα ήμουν 24 χρονών.
Στην πορεία, μεγαλώνοντας, αυτό το «2000» πήγαινε ολοένα και πιο πίσω στη λίστα των προτεραιοτήτων. Των στόχων. Μπήκαν άλλα μπροστά. Κι όλα αυτά, μαζί με το «2000», πήγαν στην άκρη όταν έγινα μπαμπάς. Από τότε ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος, είχε σημασία. Τίποτα. Ούτε καν, ίσως, ο ίδιος σου ο εαυτός. Βγάλε το ίσως. Από τη στιγμή που γίνεσαι πατέρας, ζεις για κάποιον άλλον. Σβήνεις το «εγώ». Βιώνεις την ευτυχία, μέσα από την ευτυχία κάποιου άλλου. Γελάς όταν γελάει. Πονάς όταν πονάει. Ζεις για το παιδί σου. Και παντρεύεσαι την αμφιβολία. «Είμαι καλός μπαμπάς;», «Μήπως αυτό που κάνω είναι λάθος;», «Το κακομαθαίνω;».
Ατελείωτα ερωτήματα, ένας σκοπός: Το καλύτερο για το παιδί σου. Κι αγωνία. Μόλις το σήμερα γίνεται χθες, παλεύεις για το επόμενο… σήμερα και προσπαθείς να διασφαλίσεις το αύριο. Να μην λείψει κάτι. Σβήνει το πρώτο κεράκι στην τούρτα και εσύ έχεις φτάσει ήδη στις… σπουδές του. Να τα έχεις όλα όσο το δυνατόν πιο έτοιμα.
Βγαίνεις για βόλτα μαζί του και σκέφτεσαι πού θα πάτε μετά, αύριο, την άλλη εβδομάδα… Δεν είναι άγχος. Είναι επιθυμία. Να περάσει καλά. Καλύτερα. Τέλεια.
Κι ας είναι αυτός ο χρόνος, ο «ελεύθερος», το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνει στο παιδί σου… Γιατί, να ξέρεις, αυτό θέλει. Τον χρόνο σου. Αυτόν που δεν έχεις. Αυτόν που τον «μοιράζεις» ακόμη και όταν είσαι μαζί του, ανάμεσα στο παιδί και στις υποχρεώσεις. Άρα δεν είναι «ελεύθερος». Αυτό σημαίνει να είσαι μπαμπάς το 2019.
Την εποχή της κρίσης. Της δυσκολίας. Του άγνωστου, όχι αύριο, αλλά σήμερα. Της επόμενης ώρας. Την εποχή που κανείς δεν είναι σίγουρος στη δουλειά του. Που δεν δουλεύεις για να ζεις αλλά ζεις για να δουλεύεις. Συνεχώς. Την εποχή που λες «δόξα σοι ο Θεός, που έχουμε δουλειά». Παλιά λέγαμε «υγεία».
Πάλι καλά που δεν είμαι μικρός τώρα. Δεν θα είχα κι αυτό το «2000» να… επενδύσω. Ούτε θα μπορούσα να κάνω σχέδια. Άσε που δεν θα έβλεπα και τον πατέρα μου, όσο τότε. Θα έπρεπε να δουλεύει. Αν είχε δουλειά…
«Μπαμπά…». Τι ωραία λέξη… Την ακούς και λιώνεις. Να την ακούς όμως. Όχι στο κινητό. Από κοντά. Γιατί καλός μπαμπάς, σημαίνει να είσαι εκεί. Να σε βλέπουν, να σε αγκαλιάζουν, να σε νιώθουν, όχι να σε αισθάνονται…
Και να σου διώχνουν την αμφιβολία, όταν σε κοιτούν στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου