Ευρώπη: έξι αιώνες ρατσισμού

  ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ   Photo by Francis Joseph Dean/Deanpictures             Περικλής Κοροβέσης

    Τα ρατσιστικά φαινόμενα, σε όλη τους την γκάμα, παρουσιάζονται όλο και συχνότερα. Από δολοφονίες ή βιαιοπραγίες εναντίον μεταναστών μέχρι
προσπάθειες γονιών να αποκλείσουν παιδιά μεταναστών από το σχολειό των παιδιών τους. Να μη μιλήσουμε για τη γενικευμένη δυσαρέσκεια των γηγενών που βλέπουν τη γειτονιά τους να γίνεται πολυεθνική και ακούνε γλώσσες που δεν ξέρουν τι είναι. Και αισθάνονται πως ζουν σε υποβαθμισμένη περιοχή. Σε ένα γκέτο.
   Να μη μιλήσουμε για την πλειονότητα των ΜΜΕ, ηλεκτρονικών ή εντύπων, που υπηρετούν την ξενοφοβία με ποικίλους τρόπους. Η Ακροδεξιά έχει κάνει τον ρατσισμό ραχοκοκαλιά του προγράμματός της και κερδίζει έδαφος. Η γενική άνοδος της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη οφείλεται, εκτός των άλλων παραγόντων -κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών-, και σε μια ρητορική μίσους για έναν άλλο άνθρωπο, που ήρθε από μια άλλη χώρα, για να αποφύγει φυλακές και βασανιστήρια ή ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.
   Ο ρατσισμός είναι μια ολοκληρωμένη θεωρία εγκλήματος που βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της στο Ολοκαύτωμα. Ο Χίτλερ, γνήσιο τέκνο του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» (ό,τι έπραξε είχε ξαναγίνει στην Ευρώπη. Δεν πρωτοτύπησε. Η κλίμακα άλλαξε) στη βάση αυτής της θεωρίας εξόντωσε 6 εκατομμύρια Εβραίους, Σλάβους, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους και όσους είχαν χαρακτηριστεί κομμουνιστές, άσχετα αν ήταν απλοί δημοκράτες.
Ο ρατσισμός ήταν κυρίαρχη και επίσημη ιδεολογία της Ευρώπης για περίπου έξι αιώνες. Η ιστορία του ρατσισμού αρχίζει με την πρώτη ευρωπαϊκή αποικία.  Η Πορτογαλία στον πόλεμό της εναντίον του Ισλάμ κατακτάει την περιοχή Σέτα, αντίκρυ από το Γιβραλτάρ (ακόμα αποικία των Αγγλων, η μόνη στην Ευρώπη) το 1415. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας βρίσκει πολλούς μιμητές. Ισπανία, Ολλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία ακολουθούν άμεσα. Αργότερα προστίθενται το Βέλγιο, η Γερμανία και η Ιταλία και δημιουργούν 160 αποικίες σε όλο τον κόσμο και κατέχουν το 70% του πλανήτη. Να σημειώσουμε πως όλοι οι αποικιοκράτες ήταν λευκοί.
  Το αποικιοκρατικό σύστημα άρχισε να διαλύεται μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και πήρε καμιά τριανταριά χρόνια για να τελειώσει. ‘Η, για να είμαστε πιο ακριβείς, η παλιά αποικία να μετασχηματιστεί σε νέα αποικία με τη μορφή του χρέους. Οπότε λοιπόν ο κόσμος διαχωρίζεται σε λευκούς και μη λευκούς.
  Οι λευκοί, όντας κυρίαρχοι, διαμορφώνουν τη θεωρία της ανώτερης φυλής που εκπολιτίζει τους ημιάγριους μαύρους, Ανατολίτες, ιθαγενείς που δεν έχουν κανένα ανθρώπινο δικαίωμα. Και επομένως μπορούν να πουληθούν σαν σκλάβοι, όπως ακριβώς τα κτήνη, και οι άνθρωποι είναι περιουσιακό στοιχείο των λευκών. Και αυτό το εμπόριο συνεχίστηκε ακόμα και μετά την κατάργηση της δουλείας.
  Στην Αγγλία δεν καταργήθηκε η δουλεία, γιατί οι σκλάβοι ήταν ιδιοκτησία. Και φυσικά ήταν ιερή και απαραβίαστη. Το κράτος λοιπόν αγοράζει όλους τους σκλάβους αποζημιώνοντας στην τιμή της αγοράς τους ιδιοκτήτες. Και μετά τους απελευθερώνει αφήνοντάς τους στην τύχη τους.
Και οι πιο πολλοί ξαναγύρισαν στα παλιά τους αφεντικά. Περιττό να πούμε πως αυτός ο «ευρωπαϊκός εκπολιτισμός» κατέστρεψε πανάρχαιους πολιτισμούς (Αφρική, Αμερικές, Αυστραλία κ.λπ.). Εξαφάνισε λαούς, διέπραξε γενοκτονίες. Περίπου 10 εκατομμύρια νέοι από την Αφρική με τη βία μετατράπηκαν σε σκλάβους. Και περίπου οι μισοί πέθαναν από τις κακουχίες κατά τη διάρκεια της μεταφοράς με τα δουλεμπορικά, που τους πακετάριζαν σαν σαρδέλες για να εξοικονομήσουν χώρο.
Εντούτοις ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη. Ετσι ένας κατώτερος λαός το φέρνει η Ιστορία και βρίσκεται ανάμεσα στους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ιαπωνία ισότιμη κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία για να ρυθμίσουν την τύχη του κόσμου.
  Πέρα από την καταστροφική Συνθήκη των Βερσαλιών, όσον αφορά την τύχη της Γερμανίας, το βασικό θέμα είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου θεσμού, που θα λύνει τις διαφορές των κρατών με ειρηνικά μέσα και όχι με πόλεμο.  Πρόκειται για την Κοινωνία των Εθνών. Η Ιαπωνία προτείνει να μπει στο καταστατικό του νέου οργανισμού η ισότητα των φυλών, χωρίς καμία διάκριση. Οι ίδιοι οι Ιάπωνες ήταν ρατσιστές και μιλιταριστές, υπηρετούσαν μια αυτοκρατορία, άρα και αυτοί ανώτεροι από τους άλλους Ασιάτες. Και αυτό που τους τραυμάτιζε θανάσιμα ήταν που στις ΗΠΑ τους κατέτασσαν στην ίδια κατηγορία με τους Κινέζους και τους Κορεάτες. Η πρόταση των Γιαπωνέζων απορρίφθηκε. Και έτσι ο ρατσισμός παρέμεινε νόμιμος για ακόμα τριάντα χρόνια.
  Μόλις το 1948, η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο άρθρο 1 λέει: «Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα». Δηλαδή έχουμε ισότητα και δικαιώματα μόνο λίγες δεκαετίες. Και αυτό πάντα θεωρητικά. Ευρωεκλογές έρχονται. Θα τα θυμηθεί κανένα κόμμα αυτά; Ή μήπως είναι περιττά για μια Ευρώπη που χτίζεται πάνω στο αμαρτωλό ιμπεριαλιστικό της παρελθόν;
perkor29@gmail.com