Στάση... απεργίας

Νίκος Φωτόπουλος

 

     Ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω τις στάσεις εργασίας. Μου φαίνονται λίγο σαν... γιαλαντζί απεργίες. Είτε κάνουμε απεργία είτε δεν κάνουμε. Mε ενοχλούν οι μεσοβέζικες καταστάσεις. Ολίγον εργαζόμενος (συμβασιούχος), ολίγον συνταξιούχος (αλλά αναγκάζομαι και να δουλεύω), ολίγον φοιτητής

(το βράδυ σερβιτόρος γιατί δεν υπάρχει σάλιο). Πραγματικά με χαλάει όταν προκηρύσσεται μια απεργία αλλά τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων συμμετέχουν με στάση εργασίας, «μη χάσει ο κόσμος την ενημέρωσή του», βασικά για τα απεργιακά!

   Δηλαδή, αν γίνει μια πετυχημένη απεργία, η οποία προφανώς έχει προαναγγελθεί τις προηγούμενες μέρες και οι λόγοι της έχουν γνωστοποιηθεί και «επικοινωνηθεί», ο κόσμος δεν θα δει τις πορείες στον δρόμο, δεν θα δει τα πανό με τα συνθήματα, δεν θα δει κλειστά μαγαζιά και υπηρεσίες, ακινητοποιημένες συγκοινωνίες, στην τηλεόραση την κάρτα που γράφει «οι δημοσιογράφοι συμμετέχουν στην 24ωρη απεργία...». Σαν να μην υπάρχει αύριο!

   Η απεργία ως κύρια μορφή συνδικαλιστικής δράσης αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, τόσο στο πλαίσιο της συνδικαλιστικής ελευθερίας όσο και ως αυτοτελές δικαίωμα. Οπως αναφέρεται ρητά στο Σύνταγμα:

«Αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων». Σημειωτέον, ότι στο Σύνταγμα του 1974 κατοχυρώνονται για πρώτη φορά σαφώς οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, ενώ στο παρελθόν η απεργία υπήρξε και ποινικοποιημένη!

   Τη στιγμή που η φιλελεύθερη κυβέρνηση της χώρας καταβάλλει συντονισμένες προσπάθειες να πλήξει με κάθε τρόπο τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, δικαιούμαστε εμείς να επιλέγουμε τη μεσοβέζικη λύση μιας στάσης εργασίας αντί της αισθητής παρέμβασης μιας 24ωρης, έστω, ξεγυρισμένης απεργίας;