Προσοχή στις παλιές καλές ελληνικές κωμωδίες - Part 1

Γιατί στις “παλιές καλές ελληνικές ταινίες” πρέπει να υπάρχει χαρακτηρισμός ακαταλληλόλητας για παιδιά κάτω των 15 ετών. Αν όχι σε όλες, σε παραπάνω από τις μισές.

ΓΡΑΦΕΙ Η SISSY FRAGHO

Μη έχοντας για πολλά χρόνια ελεύθερη τηλεόραση στο σπίτι, είναι φυσικό όταν είμαστε κάπου που παίζουν κανάλια να εντυπωσιαζόμαστε. Ο γιος μου γιατί έχει μεγαλώσει στον κόσμο της disney και του netflix κι εγώ από το πόσο πίσω έχει γυρίσει αυτή η τηλεόραση.

Με αφορμή μια ασπρόμαυρη ταινία που έπαιζε στο σπίτι της γιαγιάς (αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει ο τίτλος) αρχίσαμε τη συζήτηση με τον γιο για ποιο λόγο ήταν ασπρόμαυρη, για το φιλμ, για το τεκνικόλορ κ.λπ.

Όσο έπαιζε η ταινία και συζητούσαμε ένιωσα την ανάγκη να αλλάξω κανάλι για να τον προστατεύσω.

Δε θυμάμαι αν ήταν κάποια χειροδικία του Κωνσταντάρα στη δούλα (sic) του σπιτιού ή το ομαδικό μπούλινγκ στον Τζανετάκο, ίσως ήταν ο παράνομος εγκλεισμός της αδερφής απο τ’ αδέρφια της ή η σεξουαλική παρενόχληση απ’ τον Αυλωνίτη στην γραμματέα Ανουσάκη.

Από εκείνη τη στιγμή όμως άρχισα να σκέφτομαι όλες τις ελληνικές κωμωδίες και πραγματικά άρχισα να σοκάρομαι με τα πρότυπα που έχω γαλουχηθεί.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις ελληνικές κωμωδίες πανάκεια και κάθαρση είναι πάντα ένας γάμος κατά προτίμηση πλούσιος.

Οι ταξικές διαφορές είναι η σημαία αυτών των ταινιών. Ο καθαρός και κάλος κόσμος των πλουσίων και ο Μπίθουλας των φτωχών. Στόχος είναι τα λεφτά πολύ πριν τον Περράκη δηλαδή.

Ο ρατσισμός δεν κρατάει ούτε λίγο τα προσχήματα στην περίπτωση του Βουτσά που βάφεται μαύρος για να κάνει τον υπηρέτη (έλεος) ενώ ο Ζαμπέτας τραγουδάει: «ο αράπης ο μαύρος ,ο σκύλος, ο ταμταμταμ» (έλεος διπλης), ούτε στην περίπτωση της Αναλυτή στο «Αγάπη μου ουαουα».

Καλά τι να πούμε για τον Κωνσταντάρα που φέρνει σουβενίρ σκλάβο τον Μούτσιο, ο οποίος εννοείται ότι είναι βαμμένος μαύρος (λυπηθείτε με).

Ας προχωρήσουμε στην εκμετάλλευση του εργαζομένου από τ’ αφεντικά και τις σφαλιάρες που τρώνε όλοι οι δεύτεροι ρόλοι βοηθοί μπακάλης, βιοτέχνης, κ.λπ., με κορυφαίο αυτόν της υπηρέτριας των ελληνικών «οικογενειακών» κωμωδιών!
Δηλαδή πως να μάθω στο παιδί μου βασικές αρχές ενσυναίσθησης ενώ επιτρέπω να παρακολουθεί γυναίκες να χτυπιούνται ,να χλευάζονται, να παρενοχλούνται κι όλα αυτά για λίγο γέλιο. Και ναι σε κάποιες ταινίες τις αποκαλούν ξεδιάντροπα δούλες.

Προχωράμε στο σεξιστικό κομμάτι του προβλήματος, αρχικά με τους γκέι χαρακτήρες οι οποίοι παρουσιάζονται ως κραυγαλέες καρικατούρες, μιας κοπής, ενώ είναι πάντα δευτερότριτοι ρόλοι και ποτέ πρωταγωνιστικοί και πάντα μες στην υστερία… καλά για λεσβίες ούτε λόγος.

Ας έρθουμε στο θέμα αδερφές και κόρες των πρωταγωνιστών, που στην ουσία είναι οι Stepford Wives.
Προγραμματισμένες ν’ ακολουθούν τις εντολές των αδερφών τους ή του πατέρα τους (ακόμη κι αν αυτός είναι νεκρός, καλό;). Η κόρη/αδερφή είναι ή ταγμένη ή τ’ “αφεντικά“ της περιμένουν τον καλό γαμπρό που πρέπει απαραιτήτως, να συμπληρώνει έστω ένα από τα παρακάτω κουτάκια: γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας ή εργοστασιάρχης.

Δεν έχει σημασία η ηλικία ο χαρακτήρας, η εμφάνιση, τα ενδιαφέροντα, αρκεί να έχει ανδρικό μόριο και ένα απ’ τα παραπάνω χαρίσματα. Ελάχιστες γυναίκες παρουσιάζονται ως μορφωμένες και όταν αυτό συμβαίνει πρέπει να είναι λίγο ξινή και σίγουρα ξενέρωτη.

Η αδερφή/κόρη μπορεί/πρέπει να παραμείνει κλειδωμένη για τη σωτηρία και ασφάλεια της αγνότητας της, γιατί η ίδια είναι ένα άβουλο ον το οποίο αδυνατεί ν αντιμετωπίσει το αντίθετο φύλο. Τ´ αδέρφια είναι υποχρεωμένα να ζητούν τον λόγο απ τον επίδοξο γαμπρό και να φροντίζουν για την αποκατάσταση του "επίπλου" που λέγεται αδερφή.
Οι άνθρωποι που εμπλέκονται στην αποκατάσταση του κοριτσιού ανήκουν σ έναν ευρύ οικογενειακό και κοινωνικό κύκλο και είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στ άκρα χωρίς κανένα προφανές προσωπικό όφελος. Τόσο που αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να επιβίωναν όλοι αυτοί μαζί σε τόσο τοξικά περιβάλλοντα;

Η έρευνα μου συνεχίζεται. Να περιμένετε για part 2.