Ποιοι και γιατί ταυτίζονται τελικά με τους στίχους του ΛΕΞ;

Έχοντας απαντήσει σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα και τους συντάκτες, αποφασίσαμε να καταπιαστούμε με αυτό. Εν ολίγοις η απάντηση είναι στον στίχο: Ο ΛΕΞ περιγράφει ένα παρελθόν με φτώχεια και ένα παρόν με αγωνία για επιβίωση, χωρίς ορατό μέλλον.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ

Αν αναλογιστεί κανείς πόσα παιδιά μεγάλωσαν στην Ελλάδα των μνημονίων, με δύο ή έναν γονιό χωρίς την δυνατότητα να δώσουν χαρτζιλίκι στα παιδιά τους, με την ανεργία να μαστίζει τις ηλικίες των γονιών τους, τους 45-55, με την επιβίωση στο μυαλό, με άδειο ψυγείο και άδειο στομάχι, τρύπια παπούτσια και μέλλον πουθενά, τότε οι απαντήσεις αρχίζουν να ρέουν. Αυτή η κοινωνία ποτέ δεν αποδέχθηκε την φτωχοποίηση των πολλών. Για να ακριβολογούμε, η κοινωνία το αποδέχθηκε και το ζει. Τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί δεν το αποδέχθηκαν, ούτε το αντιμετώπισαν ποτέ. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες. Η

Ενισχυτική Διδασκαλία ήταν ένας θεσμός που τελείωσε νωρίς, γιατί κόστιζε στα φροντιστήρια. Τα Κοινωνικά και Λαϊκά φροντιστήρια έγιναν δεκαετίες αργότερα από τους Δήμους, τα περισσότερα τα τελευταία 5 χρόνια. Μέχρι τότε μια λαϊκή οικογένεια δεν είχε διέξοδο, είτε έπρεπε να στερηθεί για την μόρφωση των παιδιών, είτε δεν μπορούσε να τα βοηθήσει. Η Δημόσια δωρεάν Παιδεία αποτελεί ένα εκπληκτικό σύνθημα πολλά χρόνια τώρα και για αυτό φταίει η υποχρηματοδότηση της παιδείας. Η χειρωνακτική εργασία είχε δαιμονοποιηθεί από τους νεόπλουτους και το lifestyle της εποχής των Nitro. Τι έμενε; Οι γαλέρες και το περιθώριο.

«Ποιος είναι αυτός ο ΛΕΞ;»

Τι ποιος είναι ο ΛΕΞ, ρε τραχανάδες; Από την έναρξη της σόλο καριέρας του έχουν περάσει 8 χρόνια. Το όνομα του πρώτου σόλο άλμπουμ; Ταπεινοί και Πεινασμένοι. Αν αυτό δεν θέτει τον πήχη του κόσμου που επιχειρεί να προσεγγίσει, τότε τι; Έχτισε την καριέρα του βήμα-βήμα, κομματάκι-κομματάκι, από τις υπόγες των 70 ατόμων, έφτασε στα στάδια. Στα στάδια που ανέβασε τους «γονείς» και τους «θείους» του, τους μεροκαματιάρηδες της Μαλαματίνας να κάνουν παρέμβαση. Με πανό «Νίκη στην απεργία στην Μαλαματίνα». Ύστερα υπήρξε πανό για την κοπέλα που κατήγγειλε τον βιασμό της από τους 2 αστυνομικούς στο ΑΤ Ομόνοιας. Δεν δυσανασχέτησε με τους ανθρώπους, τα πανό και τα δίκαια αιτήματα. Άρα το ερώτημα δεν είναι «ποιος είναι ο ΛΕΞ», αλλά το «ποιους εκπροσωπεί ο ΛΕΞ». Who you stand for and who you represent, όπως έλεγαν οι πρωτοπόροι της ραπ στις ΗΠΑ.

Δεν μπορώ να καταλάβω την απορία των σαραντοπενηντάρηδων, που γέμιζαν και γεμίζουν στάδια για έναν καλλιτέχνη. Στάδια γέμιζε και η ροκ, ακόμα και η ελληνική ροκ. Στάδια γεμίζει και το έντεχνο. Το θέμα τους λοιπόν είναι πως η ραπ έγινε από underground είδος, mainstream. Όταν λοιπόν κάποιοι καλλιτέχνες, επιλέγουν να μιλούν για την φασούλα τους και την χλίδα τους, στον αντίποδα ο ΛΕΞ, οι Στίχοιμα, οι Social Waste, ο αείμνηστος ΔΠΘ, οι Κοινοί Θνητοί, ο Βέβηλος κάποτε οι Active Member, οι FFC και οι Άγνωστοι Γνωστοί, επέλεγαν να μιλούν για τις κοινωνικές ανισότητες. Για την φτώχεια, την κρατική και αστυνομική βία, τον συστημικό ρατσισμό, την φτώχεια ως βία, την μικροπαραβατικότητα της επιβίωσης και το χόρτο ως μέσο ψυχικής επιβίωσης στον κοινωνικό βούρκο. Άλλοι ράπαραν για όλα αυτά, άλλοι για κάποια από αυτά. Πάντα υπήρχαν διαχωρισμοί, στρατόπεδα και οπτικές στην ραπ. Υπήρχαν και αυτοί που ράπαραν στα μπουζούκια, ως ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα στα τσιφτετέλια. Σχεδόν όλοι πλην των τελευταίων, έχουν αναφερθεί στην προκλητική επίδειξη πλούτου, τον σνομπισμό, την ρηχότητα που πουλούσε η Κωστοπουλειάδα από τα περιοδικά της και την επιβίωση στον ζόφο της μεγαλούπολης των ζωντανών νεκρών που μάχονται για επιβίωση σε μια πόλη μέσα στην πόλη. Στις φτωχογειτονιές και τα γκέτο που οι κρατούντες αρνούνται πως υπάρχουν.

Αυτό ήταν κάποτε το ραπ, μια αστική υποκουλτούρα που άγγιζε τα κοινωνικά θέματα και τα αδιέξοδα. Τώρα όμως μιλάμε για την κυρίαρχη κουλτούρα. Γιατί πολύ απλά οι ανισότητες έχουν αγγίξει πλατιά κοινωνικά στρώματα. Οπότε η εύκολη απάντηση σε κάθε Πορτοσάλτε, είναι πως εσείς φτιάξατε τον ΛΕΞ. Σας χρωστάει χάρη, σε χιλιάδες εισαγωγικά. Αν δεν καταστρέφατε ελαφρά τη καρδία την κοινωνία και τον συνεκτικό ιστό της, αν δεν βάζατε τους νέους στην επιβίωση από μικρά παιδιά, το ελληνικό ραπ δεν θα ήταν τόσο δημοφιλές. Θα έγραφαν για πεταλούδες και θα έτρεχαν γυμνοί στα λιβάδια, δεν θα έφτυναν ρίμες για ναρκωτικά, βία, ανέχεια, σπίτια χωρίς θέρμανση και την μίζερη ελληνική μεγαλούπολη. Και μετά έχεις τους ΔΙ.ΑΣ. και τον Πορτοσάλτε να αναρωτιώνται πως 30.000 άτομα τραγουδούν πως είναι «από τις περιοχές που κάνουνε προσευχές, να πέσουνε οι ΔΙ.ΑΣ. από τις μηχανές», ενώ δεν περνάει από το μυαλό τους πως «οι μαλάκες δεν πέφτουν με προσευχές», όπως άλλοι ράπερ έκλεισαν το μάτι στον ΛΕΞ, μετά τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη.

Δεν νογάνε, ρε παιδιά, οι δεξιούληδες των κυρίαρχων ΜΜΕ να κατανοήσουν πως αν δεν υπήρχε ανέχεια σε τόσο μεγάλο βαθμό και έλλειψη μέλλοντος, η ραπ στην Ελλάδα των Μνημονίων και της ανεργίας δεν θα ήταν τόσο δημοφιλής. Οι παραγωγές γίνονται, samples σε λούπα είναι. Θέλουν μουσικές γνώσεις, αλίμονο, αλλά η μουσική είναι το «εύκολο». Ο στίχος κάνει την διαφορά. Χαρακτηριστικό πως σπάνια κάνει επίδειξη ικανοτήτων ως ράπερ. Μπορεί, αλλά δεν είναι αυτό το ύφος του. Ραπάρει αργά, smooth, με ροή, στόμφο, γνώση και έμφαση. Αυτό τον κάνει ποιητή του δρόμου. Ο στίχος είναι το δύσκολο και ο ΛΕΞ έχει μπόλικο υλικό. Γιατί στα ίδια σκατά μεγάλωσε, από αυτά βγήκε και θέλει να δώσει ελπίδα σε αυτούς που κολυμπάνε στον υπόνομο. Δεν μιλάει ως «ταγμένος» αριστερός. Γιατί η Αριστερά έχασε τον δρόμο της. Η παραδοσιακή Αριστερά δεν προσεγγίζει τους νέους να τους δώσει ελπίδα, περιμένει οι νέοι να την προσεγγίσουν για απαντήσεις. Παρ’ όλα αυτά ο ΛΕΞ ραπάρει ως αντιρατσιστής, ως κοινωνικά ευαίσθητος άνθρωπος και ως γνώστης της κατάστασης. Μιας κατάστασης που όλοι την παρατηρούν και κανείς δεν την «βλέπει».

Όμως αν υπάρχει κάτι χειρότερο για έναν δημοσιογράφο του κατεστημένου που τρελαίνονται, δεν είναι απλά πως δεν καταλαβαίνει την δεύτερη ζωή της ελληνικής ραπ, είναι πως ο ΛΕΞ τους σνομπάρει. Δεν θα τους μιλήσει, δεν θα τους εξηγήσει, δεν τον αφορούν. Γιατί ο κόσμος ξέρει την αλήθεια, την βιώνει καθημερινά. Το κοινό του δεν είναι το ίδιο κοινό με τα μπαρμπάδια που βλέπουν Ευαγγελάτους, Χατζηνικολάου, Οικονόμου, Πορτοσάλτε και Τατιάνες. Αυτοί είναι σε έναν άλλο κόσμο, φροντισμένο και προστατευμένο πάνω από τα σκατά. Ο ΛΕΞ ραπάρει για αυτούς που ζούνε μέσα σε αυτά. Άντε και να ακούσουν πως «ο πόνος των φτωχών γίνεται η τέχνη των αστών», τι θα καταλάβουν;

Αν περιμένατε πολλές αναφορές σε στίχους, δεν διαβάσατε ανάλυση ποιητικής συλλογής. Ακουστικά με μπάσο και ακούστε με τα αυτιά σας έναν ήχο τραχύ, αυθεντικό και έναν στίχο που βγάζει αλήθεια.