Επιστολή φιλολόγου: Μη μας εξευτελίσετε, για κάποιους από μας είναι εξευτελισμός ένα ακόμη σύρσιμο σε εξετάσεις!

«Μην μας εξευτελίσετε, για κάποιους από μας είναι εξευτελισμός ένα ακόμη σύρσιμο σε εξετάσεις, είναι ντροπή άνθρωποι με άσπρα μαλλιά και προβλήματα οικογενειακά και προσωπικά που έχουν δώσει δεκάδες φορές εξετάσεις να εξαναγκάζονται για μια κόμη φορά σε εξετάσεις. Αναφέρεται μεταξύ άλλων σε επιστολή της φιλολόγου Κλεοπάτρας Παπουτσή που δημοσιεύεται στο alfavita.gr

ΜΗΝ ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΕΚΕΙ…»

Την ακούει άραγε κανείς;

Διαβάστε όλη την επιστολή

Κ. Υπουργέ,

Είμαι η Κλεοπάτρα, φιλόλογος 54χρονών, χωρίς οικογένεια.

Είμαι ή μάλλον ήμουν η μαθήτρια που πάλευε για το πανεπιστήμιο, που δεν είχε άλλη ζωή έξω από το σχολείο, από το διάβασμα.

Ήμουν η φοιτήτρια που δεν έζησε τη φοιτητική ζωή όπως την ονειρεύονται όλοι, που διάβαζε για να τελειώσει στην ώρα της ,που έμενε σε ένα δωματιάκι-δήθεν εστία με ένα άλλο κορίτσι και διάβαζε στο μπαλκόνι στο μπάνιο για να απομονώνεται.

Ήμουν η πτυχιούχος που δε χάρηκα ούτε τη μέρα ορκωμοσίας γιατί έτρεχα να προλάβω να καταθέσω το πτυχίο για την επετηρίδα, για κάποιες θέσεις να προλάβω, να έχω καλύτερη σειρά.

Ήμουν νέα και δούλευα σαν το σκυλί σε φροντιστήρια, σε ερευνητικά προγράμματα , όπου μπορούσα, όχι για καριέρα αλλά για να ζήσω, να μπορώ να βιοποριστώ, γιατί μια μάνα υπήρχε που δούλευε να σπουδάσει τρία παιδιά είχε κουραστεί. Δούλευα σαν το σκυλί κι άρχισαν να μπαίνουν από τα παράθυρα στην εκπαίδευση με ενισχυτική , με αναπληρώσεις, με ΠΕΚ και δε ξέρω τι άλλο. Κι έστελνα κάθε χρόνο φακέλους για αναπληρώτρια σε όλη τη χρόνια και ποτέ δε με κάλεσαν, ποτέ δεν έμαθα πως κάποιους άλλους τους καλούσαν, αποκτούσαν προϋπηρεσία, μονιμοποιούνταν. Κι ήρθε κι ένας ΑΣΕΠ που δε μπορούσα να δώσω γιατί δούλευα, από το πρωί ως το βράδυ να βγάλω μερικές δραχμές που κι αυτές τις επένδυσα να μάθω τη γλώσσα που ήθελα , να πάω σε άλλη χώρα να πάρω την πιστοποίηση γιατί δεν υπήρχε εδώ και τα χρόνια περνούσαν.

Κι άρχισα να δουλεύω σε ένα ΑΕΙ με συμβάσεις όχι πάλι για τίτλους και καριέρες αλλά για να ζήσω μέσα από αυτό που ήξερα, τη διδασκαλία. Να κάνω κι ένα ακόμη πτυχίο για την κατοχύρωση της θέσης μου, να είμαι πιο σωστή γι’ αυτό που έκανα, με συμβάσεις φτώχειας, πείνας, από την κρίση και μετά, 300ευ το πολύ για 7-8 μήνες, οριακά ένσημα.

Μεγάλωνα , φοβόμουν,απελπιζόμουν. Έκανα αίτηση στους πίνακες, δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν, έβαλα όσα είχα κάνει με πόνο, με αίμα, σε δημόσια ιδρύματα, χωρίς χρήματα μοόνο με ξενύχτια, εξετάσεις, στέρηση, όσα είχα κάνει γι άλλο λόγο και δεν έπιασαν τόπο. Τα έβαλα, χωρίς παιδιά κι ανακάλυψα και πάλι ότι στην Ελλάδα χωρίς παιδιά, αν δεν κάνεις παιδιά είσαι ανάπηρος αλλά δεν έχεις μόρια ανάπηρου, σου αφαιρούν μόρια , δύο παιδιά πίστοποιητικό αγγλικών τρία σου εκμηδενίζουν δεύτερο πτυχίο, ανάπηρος …

Ωστόσο με αυτά τα λίγα μόρια, μόνο τίτλους σπουδών μετά από 30 χρόνια μπήκα σε σχολική αίθουσα, μακριά από την πόλη μου, μεσήλικη να κάνω νέο ξεκίνημα.

Κι ήμουν ευγνώμων, είμαι ακόμη που παίρνω ένα μισθό, που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού από το φόβο να μη μπορώ να πληρώσω ΔΕΗ, μάρκετ, θέρμανση. Ως πριν δυο μέρες ευγνώμων για πράγματα που άλλοι θεωρούν δεδομένα, ίσως και λίγα. Και τώρα σε θέση απελπισίας, όχι ως σχήμα λόγου αλλά πραγματική απελπισία μη δυνάμενη στα 55, μετά από εξετάσεις δύο πτυχίων, μεταπτυχιακών, γλωσσών, ΕΟΠΠΕΠ, κι ότι άλλο υπήρξε αλλά κι ατελείωτη δουλειά, ΑΔΥΝΑΤΩ να δώσω πάλι εξετάσεις, αρνείται το πνεύμα μου ακόμη και το σώμα μου, φωνάζουν: ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ! Κι είναι κι άλλοι έστω λίγοι που πέρασαν τα 50 κι ακόμη τρέχουν σε νησιά , σε άλλες πόλεις και χωριά για να ζήσουν διδάσκοντας, δουλεύοντας.

Ναι, είστε νέος, πιθανόν δεν είχατε ακούσει όλες αυτές τις δεκάδες περιπτώσεις, τις διαφορετικές που ενώ θα κόντευαν στη σύνταξη παλεύουν στην αναπλήρωση. Σκύψτε όμως και δείτε με σεβασμό όλους όσους διδάσκουν, παλεύουν να ζήσουν, δεν ήταν ρόδινος ο πηγαιμός τους, έτσι να υπάρξει μια αλλαγή, να πει κάποιος , ναι υπάρχει κράτος πρόνοιας, έστω κι αν είστε τεχνοκράτης.

Ναι, έκανα λάθη, όπως κι άλλοι πιθανόν, όχι όμως από φυγοπονία αλλά εξαιτίας της ανάγκης, και ναι, τα πλήρωσα τα λάθη φτάνοντας σ΄αυτή την ηλικία να φοβάμαι και να εξευτελίζομαι.

Μην μας εξευτελίσετε, για κάποιους από μας είναι εξευτελισμός ένα ακόμη σύρσιμο σε εξετάσεις, είναι ντροπή άνθρωποι με άσπρα μαλλιά και προβλήματα οικογενειακά και προσωπικά που έχουν δώσει δεκάδες φορές εξετάσεις να εξαναγκάζονται για μια κόμη φορά σε εξετάσεις.

ΜΗΝ ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΕΚΕΙ…

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

ΠΕ02 (ή έτσι νομίζω…)