Supermario (from tweeter)

Καλησπέρα σε όλους. 

Μια ιστορία που αξίζει να την διαβάσετε καθώς σας θυμίσει πως υπάρχουν ακόμη ΑΝΘΡΩΠΟΙ με όλα τα γράμματα κεφαλαία σε αυτή την χώρα.  

Το βράδυ που χάσαμε τα πάντα, κοιμηθήκαμε μέσα στα αμάξια μας επάνω σε μια πλαγιά λόφου κοντά στο Συκούριο, ένα μέρος από το οποίο μπορείς να δεις χιλιάδες στρέμματα κάμπου. Είπαμε μόλις ξημερώσει θα πάμε να δούμε   τι γίνεται στο κτήμα με τα ζώα, καθώς περιμέναμε το πολύ κάνα μέτρο νερό . 7,00 η ώρα το πρωί ξυπνήσαμε με έναν ήχο

λες  και είχαμε κοιμηθεί δίπλα στην θάλασσα. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε στα μάτια μας με αυτό που βλέπαμε, είχαμε αφήσει το πλημμυρισμένο κτήμα μας 5χλμ πίσω και το πρωί, το νερό είχε καλύψει όλη αυτήν απόσταση και είχε πατήσει τα πάντα στο πέρασμά του. Ανεβήκαμε επάνω στο λόφο μας και το μάτι μας έβλεπε μια απέραντη λίμνη και τίποτα άλλο.  Σε εκείνο το σημείο πάθαμε το μεγαλύτερο σοκ στην ζωή μας, καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να βρούμε κάτι ζωντανό πίσω με τόσο νερό. Στο σημείο είχε έρθει  ένα συνεργείο της ΕΡΤ  με την δημοσιογράφο κα. Λία Χριστάρα να με πλησιάζει και να μου λέει " Καλημέρα αγόρι μου, μου είπαν οι συγχωριανοί σου ότι η οικογένεια σου  έχασε τα πάντα, μπορείς να μας πεις δύο λόγια αν σου είναι εύκολο; Θα βγούμε ζωντανά", δέχθηκα και τους είπα τι έγινε και πως καταστραφηκαμε. 

Μετά το απόλυτο τίποτα, για πρώτη φορά στην ζωή μας δεν ξέραμε τι να κάνουμε και που να πάμε, ο δρόμος που πήγαινε από Συκούριο προς Λάρισα είχε 2μ+ νερό και δεν μπορούσαμε να πάμε στο κλειστό γυμναστήριο Νεάπολης Λάρισας που δεχόταν πλημμυροπαθεις. Τι θα κάνουμε λέω στον πατέρα μου; Πάμε στο Συκούριο να πάρουμε έναν καφέ και κάτι να φάμε και μετά θα βρούμε κάποιο μέρος να βάλουμε τα αμάξια όπου και θα κοιμόμαστε  μου είπε . Εγώ είχα προλάβει να πάρει μόνο κάτι εσώρουχα ενώ ο πατέρας μου και η μάνα μου φορούσαν ακόμη παντόφλες, δεν πρόλαβαν να βάλουν ούτε παπούτσια καθώς το νερό μας βρήκε 00,20 η ώρα στον ύπνο. Μπήκαμε στο Συκούριο και πήγαμε σε μια μικρή καφετέρια πήραμε κάτι τυρόπιτες, νερό και καφέ. Μας ρώτησε η κοπέλα από ποιο χωριό ήρθαμε και τι πάθαμε και της είπαμε αυτό και εκείνο.

 Φιλοξενεί κόσμο το Προσκοπειο Συκουρίου μας είπε η κοπέλα, βρείτε τον κ. Γιάννη Μ. που είναι υπεύθυνος και θα σας βοηθήσει εκείνος. Έτσι και έγινε λοιπόν. Μετά από λίγη ώρα ήρθε ο κ. Γιάννης Μ. μαζί με τον αδερφό του και μας άνοιξαν στο Προσκοπειο και είχαμε ένα κρεβάτι να ξαπλώσουμε. Αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος  μαζί με τον αδερφό του ενημέρωσαν και κινητοποίησαν  το χωριό για εμάς και μέσα σε λίγες ώρες άρχισαν να έρχονται μικροί και μεγάλοι και να μας φέρνουν ρούχα, νερό και τρόφιμα.  Ο κ. Γιάννης Μ. έρχεται και μας βλέπει σχεδόν κάθε μέρα εδώ και 15 μέρες για να δει αν χρειαζόμαστε κατι και μας έχει φέρει πολλά πράγματα που έχει αγοράσει από την τσέπη του. Ο σύλλογος γυναικών  του χωριού αλλά και πολλοί κάτοικοι του χωριού αποφάσισαν να μας μαγειρεύουν κάθε μέρα.  Ο φούρνος του χωριού μας είπε να παίρνουμε δωρεάν ψωμί κάθε μέρα, ο κ. Νίκος Κ. μαζι με την γυναίκα του έχουν ένα μίνι μάρκετ στο κέντρο του χωριού, ακόμη και σήμερα αν πάμε να ψωνίσουμε κάτι δεν δέχονται ΛΕΦΤΑ με τίποτα. Μας έχουν δώσει πολλά πράγματα χωρίς να πάρουν ούτε 1 ευρω. Το ίδιο ισχύει και για την κ. Αφροδίτη Π. η οποία έχει το σούπερ μάρκετ του χωριού. Ο σύλλογος γυναικών μετά από λίγες μέρες μας αγόρασε παπούτσια, εσώρουχα, πιτζάμες και είδη υγιεινής. Μέσα στην τεράστια ατυχία μας, γνωρίσαμε όλους αυτούς τους ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.  Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ και θα τους χρωστάμε για πάντα, για εμάς είναι πλέον οικογένεια αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς να μας γνωρίζουν μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. 

Υ.Γ η εικόνα αυτή απεικονίζει αυτό που είδαμε εκείνο το πρωινό από το Γκεντικι  Συκουρίου και καταλαβαμε ότι ο κόπος μιας ζωής είχε χαθεί για πάντα. Είναι κάτι που δεν θα  ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε. 

#πλημμύρες #Λαρισα