Παράδοση, ουσίες, παιγνίδι, παιδεία

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

 

   Η επικρατούσα δυσθυμία και δυσαρμονία των πολλών με την πραγματικότητα έχει επιφέρει σοβαρές αλλοιώσεις [παραμορφώσεις φαίνεται το πιο σωστό] στις καθημερινές σχέσεις - άλλος δώθε κι άλλος κείθε, χωρίς σημεία συνάντησης, ούτε καν ακουστικής επαφής. Φταίει η μνημονιακή εποχή, δεν λέμε, αλλά είναι μόνη αυτή η αιτία της αποδιοργάνωσης και
αποδιάρθρωσης του κοινωνικού ιστού; Να λέγαμε και αποχαύνωσης; Μήπως και ολικής παραίτησης από την πολιτική και τον πολιτισμό;
   Η υποκρισία και η σωτηριολογία εκ μέρους πολιτικών πάσης κοπής και φύσεως πάνε σύννεφο [καιρός των θεατρίνων] μέσα μάλιστα από πομπώδεις διακηρύξεις και μεγαλοστομίες, πίσω απ' τις οποίες κρύβεται, τι άλλο; Πνεύμα εκδικητικότητας και μνησικακίας, προσπάθεια να επικαλυφθεί η υποτέλεια και η βαριά συνθηκολόγηση απέναντι στους δανειστές.
  Γνωστά λίγο ώς πολύ όλα αυτά - το θέμα είναι πώς μπορεί να διασωθούν εύθυμα και χαρμόσυνα συναισθήματα, πώς να γινόταν επανάκαμψη κάποιας αισιοδοξίας, κάποιας προσμονής για επανεμφάνιση αξιακών κωδίκων [αλλά πρώτα πρέπει να βρεθούν οι αξίες και μετά να κωδικοποιηθούν - και ποιος είναι ικανός να προβεί σε τέτοιες πράξεις;].
  Υπάρχουν αυτεξούσιοι, ανεξάρτητοι, απροκατάληπτοι άνθρωποι να πυργώσουν την αγέλη [διότι αγέλη έχουμε καταντήσει], να υψώσουν ανάστημα στις θύελλες των ευρωπαϊκών τραπεζών; Υπάρχουν κινήματα να σύρουν την κοινωνία σε έναν μεγάλο εξεγερτικό χορό, που θα απελευθερώσει κρυφές δυνάμεις και θα συνθλίψει τη δυσκαμψία των σωμάτων [και των πνευμάτων]; Με τέτοια βραδύτητα και νωχελικότητα [και αναποφασιστικότητα] δρόμοι νέοι δεν ανοίγονται, ούτε μπορεί κανείς να φτάσει σε πλατιά ποτάμια - πνιγόμαστε και στα ρυάκια...
  Είναι φυσικό αφού εξορύξεις δεν αποτολμώνται - ούτε καν ξέρουμε τι θησαυροί βρίσκονται [βρίσκονται;] στον σχεδόν ακατέργαστο πλούτο της παράδοσης [αλληλεγγύη, κοινοτιστικές μορφές οικονομικής και κοινωνικής συνύπαρξης, συγγενικοί-φιλικοί δεσμοί, άμεσες μορφές παραγωγής...] και στο πώς αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει τις σύγχρονες απορίες [αδιέξοδα]. Μα ούτε και στον εαυτό επιχειρούνται τέτοιες καταδύσεις [αλλά ο σώζων εαυτόν σωθήτω, αυτό είναι αποδεκτό και κατανοητό από τους περισσότερους].
Είναι αποκαρδιωτικό και θλιβερό πόσοι εθισμένοι σε σκληρές ναρκωτικές ουσίες νέοι κυκλοφορούν καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας - αποσβολωμένοι, χαμένοι, χωρίς βλέμμα, χωρίς μια ματιά συμπόνιας. Σαν να έχουν όλα τελειώσει, σαν να μην υπάρχει βοήθεια από πουθενά [δεν υπάρχει].
Οικογένειες διαλύονται καθημερινά και οι νέοι αρνούνται σχεδόν τη μόρφωση, ούτε καν να διασκεδάσουν έχουν διάθεση. Πώς να ριζώσουν οι πληροφορίες από το διαδίκτυο σε άγουρες και απροβλημάτιστες ψυχές, καχύποπτες και τυραννισμένες από τα μικράτα τους;
 Είναι δυνατό να ξαναμπεί το παιγνίδι στην εκπαίδευση; Πριν απ’αυτό
           
Καταλαβαίνει η κυβέρνηση πού έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία και κυρίως η νεολαία της; Σαν να μην καταλαβαίνει... Και μάλλον το παιγνίδι, η παιδιά, έχει χαθεί όχι μόνο από την κάθε μέρα αλλά και από τα λεξιλόγια του εκσυγχρονιστικού [πάντοτε] συστήματος. Για τους υπουργούς αυτού του συστήματος τα σύκα σκάφη κι η σκάφη νερό - από την πόλη έρχομαι και τα λοιπά.
Από κάπου όμως πρέπει να αρχίσει η διαδικασία της «ανόρθωσης» της ελληνικής κοινωνίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Για το λεξιλόγιο των νέων

Αυτονομία και κοινωνικός φόβος