Και του πατούσαν το κεφάλι σαν οχιά

Το γυαλί που κρατούσε στα χέρια του ο Ζακ Κωστόπουλος στα χέρια του έσπασε και μας χάραξε βαθιά, μας πόνεσε, μας ξύπνησε, μας εξόργισε.

 Η μάχη με το « κτήνος» είναι διαρκής γιατί αυτό στέκει εκεί έξω, θεριεύει και τρέφεται από τον συντηρητισμό, τον σεξισμό, τον εθνικισμό κατασπαράζοντας τη διαφορετικότητα, το συλλογικό, το δημόσιο χώρο.

Κοινωνικός Κανιβαλισμός  

---

Και του πατούσαν το κεφάλι σαν οχιά
.Ενός,Ενός,Οργή, θλίψη, πόνος!
Ένας άνθρωπος λιντσαρίστηκε και δολοφονήθηκε, στις 21 Σεπτέμβρη 2018, με μίσος στο δρόμο, στην Ομόνοια, από τους γνωστούς σε όλους μας
«ευυπόληπτους πολίτες», τους «νοικοκυραίους», τους «οικογενειάρχες», τους «μπάτσους» που θέλουνε να γίνουν μπάτσοι, τους «κανονικούς». Ο άνθρωπος που δολοφονήθηκε είχε πολλά ονόματα όπως και πολλές ταυτότητες. Πώς να μπει λοιπόν σε καλούπι;
 Ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie Oh, ήταν ακτιβιστής, καλλιτέχνης, gay, genderqueer, drag queen, οροθετικός, αντιφασίστας κ.α. Ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε από δύο «ανθρώπους» με κλωτσιές και χτυπήματα με την κατηγορία της κλοπής. Αυτοδικία και λιντσάρισμα στο δημόσιο χώρο εν ετει 2018, αν μη τι άλλο, το λες σκοταδισμό. Τα ΜΜΕ έσπευσαν να βγάλουν πορίσματα για να δικαιολογήσουν την φρικαλεότητα. Τοξικοεξαρτημένος ληστής είπαν. Δεν μας προκαλεί εντύπωση. Το είχαν κανει και στο παρελθόν. Θυμόμαστε την υπόθεση των γυναικών οροθετικών και τη δημόσια διαπόμπευσή τους με ενορχηστρωτές τον Λοβέρδο, τον Χρυσοχοΐδη αλλά και το ΚΕΕΛΠΝΟ για να προστατευθεί ο Έλληνας οικογενειάρχης.
 Θυμόμαστε τον «εξοστρακισμό» της σφαίρας από το όπλο του Κορκονέα που δολοφόνησε τον Α. Γρηγορόπουλο. Θυμόμαστε τη φράση του Γ. Πρετεντέρη: « Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα, ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται».
  Θυμόμαστε τη λεζάντα στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΙ για τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τους νεοναζί της Χ. Αυγής « τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο». Θυμόμαστε… Τα σώματα των «άλλων», των «μη κανονικών» αυτής της κοινωνίας δολοφονούνται πολλαπλά. Ο πρώτος θάνατος έρχεται από το όπλο ή χέρι κάποιου «κανονικού» και μετά ακολουθεί ο θάνατος από το δημόσιο λόγο, από το λόγο των «ειδημόνων», των δημοσιογράφων, των δελτίων ειδήσεων, των τίτλων των εφημερίδων, τον οποίο μεγάλο μέρος της κοινωνίας τον υιοθετεί άκριτα ως ευαγγέλιο, ζώντας την πραγματικότητα της τηλεοπτικής εικόνας και των social media.
  Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου μας θυμίζει ότι «συνηθισμένοι» άνθρωποι, άνθρωποι της καθημερινότητας μας και όχι κάποιας ειδικής κατηγορίας μπορούν να προβούν στα πιο ειδεχθή εγκλήματα απέναντι σε αυτούς που διαφέρουν, που μιλάνε μια διαφορετική γλώσσα, που έχουν διαφορετικό χρώμα, που έχουν μια διαφορετική από την κανονική έκφραση ταυτότητας και σεξουαλικότητας, που δεν είναι άντρες μα ούτε και γυναίκες, που είναι κάτι ανεξήγητο για αυτούς, όπως οι «εξωγήινοι».
  Μας θυμίζει επίσης ότι θέλει τόλμη να είσαι διαφορετικός σε αυτην την κοινωνία. Να παλεύεις, να αντιστέκεσαι, να διεκδικείς την ορατότητά σου σε μια κοινωνία που βλέπει μόνο τους ίδιους και που οι «άλλοι»υπάρχουν για να ορίζουν την ύπαρξη τους και την κοινωνική τους θέση.Το γυαλί που κρατούσε στα χέρια του ο Ζακ Κωστόπουλος στα χέρια του έσπασε και μας χάραξε βαθιά, μας πόνεσε, μας ξύπνησε, μας εξόργισε. Η μάχη με το « κτήνος» είναι διαρκής γιατί αυτό στέκει εκεί έξω, θεριεύει και τρέφεται από τον συντηρητισμό, τον σεξισμό, τον εθνικισμό κατασπαράζοντας τη διαφορετικότητα, το συλλογικό, το δημόσιο χώρο.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας