Θάνατος στις γάτες!

Νόρα Ράλλη 

       Ολα κι όλα. Δεν θα σηκωθούν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι. Ειδικά όταν μιλάμε για βρομοπάτουσα από τη μια και φρεσκομοσκοβολάτες κάρες από την άλλη... Κάρες λέγονταν κι ένας λαός, πανάρχαιος, δυνατός, θαλασσοκράτορας, που έβαζε λέει κάτι λοφία στις κάρες του και πολλές πλάκες είχε. Ναυτικοί ήταν στην αρχή, μετά φύγαν απ’ τα παράλια, μπήκαν στην ενδοχώρα κι εκεί ήρθαν κι απόγιναν και κατέληξαν μισθοφόροι στρατών ξένων. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τους έφαγε η μαύρη μοίρα κι άντε ψάχνε τους στ’ αρχεία τώρα.

   Τι να λες και τι να κλαις, συμβαίνουν αυτά με τους λαούς. Τι νέοι και μοιραίοι, τι παλιοί και καλοί, έτσι και τους ξεγυμνώσεις απ’ τις ρίζες τους, χάνουν το ριζικό τους. Μπερδεύονται, πώς να το πω, βραχυκυκλώνουν. Και τότε όλους ανεξαιρέτως τους περιμένει κοινή μοίρα: «μισθοφόροι» άλλων – αυτό γίνονται. Στην αρχή τούς κακοφαίνεται, μετά το ρίχνουν στην ανάγκη και τέλος γίνονται, κατά κανόνα, χειρότεροι απ’ αυτούς που «μισθοφορικά» υπηρετούν κι αρχίζουν να τρώγονται συναμετάξυ τους για το ποιοι ’ναι τα βρομοπάτουσα και ποιοι οι φρεσκομοσκοβολάτες κάρες.

   Η υποδούλωση/μετάλλαξη/αποχαύνωση των λαών δεν είναι βέβαια μία απλή διαδικασία. Απαιτείται χρόνος και κυρίως τρόπος. Για να κερδηθεί ο πρώτος, εφαρμόζεται ο κατάλληλος δεύτερος. Η συνταγή παίζει στανταράκι: θεσμική υποβάθμιση - συνειδησιακή αλλοίωση - εξωτερική απομόνωση. Με συγκολλητική ουσία, την κρίση.

   Τι να λες και τι να κλαις, συμβαίνουν αυτά στην ιστορία. Θα ξεχάσω εγώ που μόλις γλυκοχάραζε το τέλος του Μεσαίωνα και ξεκινούσαν δειλά δειλά φωνούλες απεξάρτησης από φεουδάρχες και εκκλησιάρχες, ο Πάπας Γρηγόριος ο 9ος (Ουγκολίνο τον έλεγαν κανονικά – δες όνομα και βγάλε συμπέρασμα) αποφάσισε πως πρέπει να καταστρέψει τον Σατανά! Δηλαδή, κάθε πνεύμα σοφίας, αντίδρασης, ελευθερίας. Ηδη έκαιγαν γυναίκες ως μάγισσες, μα δεν τους έφτανε.

   Βγάζει λοιπόν παπική βούλα ο Αλάθητος και λέει πως για όλα φταίει... το γατί! Το τι γάτα σφάχτηκε τι να σου λέω. Τις βασανίζανε κιόλας, έτσι, στην υγειά του Πάπα. Που, έτσι, για το χάζι, έσπειρε τον θάνατο. Γιατί με τα γατιά νεκρά, αυξήθηκαν τα ποντίκια, έφεραν την πανώλη, η οποία εξαφάνισε 50 εκατ. νοματαίους. Ετσι, για τον χαβά του Πάπα. Που φαντασιώθηκε τον Εωσφόρο τετράποδο με ουρά και γατομούστακα και βύθισε μία ολάκερη ήπειρο στο σκοτάδι και το θανατικό.

   Αυτά συμβαίνουν όταν ένας (κι άλλος κανένας) έχει το Αλάθητο. Πόσω μάλλον αν αρκετοί «κανένας», που θέλουν να γίνουν «ένας», δίνουν, εντελώς λαθεμένα, το Αλάθητο σε όσους καμία σχέση δεν θέλουν να έχουν με τον πάσα έναν «κανέναν»: Ευρωπαϊκή Ενωση, G20, κοσμοκρατορίες, κοινοπολιτείες, αγορές (της Μόργκαν, του Στάνλεϊ, του Μούντι – του Δήμου πάντως όχι), τράπεζες (κοινές και άγιες), σαλόνια, σαλονάτους, αυλές κι αυλικούς, σόγια και κολλητούς, παπάδες και μπαρμπάδες – και κάτι μπαρμπάδες που γίνανε ψαλτάδες, χωρίς να ’ναι παπάδες.

   Στην αρχή της πανδημίας, οι σύγχρονοι Αλάθητοι κάπως ταράχθηκαν, σύντομα όμως ανασυντάχθηκαν. Εν αρχή ην ο Φόβος και αυτόν έσπειραν. Εν συνεχεία ην η Οικονομία (τους) και αυτή διαφύλαξαν. Μα πάνω απ’ όλα ην η Εξουσία και αυτή αγκάλιασαν.

   Το τι λιβανιστήρι πέφτει στον Κυριάκο απ’ όλα τα κανάλια είναι το κάτι άλλο. Τι κι αν τα νοσοκομεία είναι σε άθλια κατάσταση, τι κι αν δίνει δωράκια (30!) εκατομμυρίων σε ιδιώτες, τι κι αν κόβει μισθούς κι ανέχεται απολύσεις, τι κι βρίζει τον λαό (προχθές πάλι άκουγα τον Αδωνη με τι μίσος μιλούσε), τι κι αν σέρνεται πίσω από μια Ευρώπη που σέρνεται πίσω από τις ιδεοληψίες της. Το λιβανιστήρι λιβανιστήρι. Το θανατικό θανατικό. Ο σκοταδισμός σκοταδισμός. Το χρήμα χρήμα και, κυρίως, η εξουσία εξουσία.

«Τω καιρώ της μεγάλης στέγνιας... πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια... Τι να σου κάνουν κι οι ταλαίπωρες, παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα, το αίμα το φαρμακερό των ερπετών. Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι» (Σεφέρης, «Οι γάτες τ’ Αι-Νικόλα»).

   Τι να σου κάμω κι εγώ, που είμαστε ακόμα στην αρχή και έχω και πέντε γάτες. Ούτε μία, μήτε δύο. Πέντε... Κοντά τα ξερά σας!