Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
Τα τυπικά σχεδόν τελείωσαν: Ο Μητσοτάκης πήρε την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης και την επέστρεψε σε τέσσερις ώρες, Τσίπρας και Ανδρουλάκης δεν παρέλαβαν καν την εντολή, η Σακελλαροπούλου τους μάζεψε όλους μαζί για καφέ σήμερα το πρωί (για να μην καθυστερεί να τους βλέπει έναν-έναν), μέχρι την Κυριακή θα έχουν ολοκληρωθεί και οι διαδικασίες στη Βουλή και τη Δευτέρα η Σακελλαροπούλου θα προχωρήσει στη διάλυσή της και σε προκήρυξη εκλογών για τις 25 Ιούνη. Στον ένα μήνα που θα μεσολαβήσει την κρατική γραφειοκρατία θα «τρέχει» υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνέδριου (είναι ο αρχαιότερος από τους προέδρους των τριών ανώτατων δικαστηρίων).
Ουδείς έφερε αντίρρηση για το παραμικρό. Οχι μόνο στα τυπικά/θεσμικά (π.χ. για την εκ των υστέρων διόρθωση του Προεδρικού Διατάγματος ώστε να επισπευστεί η σύγκληση της Βουλής και να γίνουν οι εκλογές 25 Ιούνη αντί για 2 Ιούλη), αλλά ούτε στα πολιτικά (π.χ. ουδείς κατηγόρησε τον Μητσοτάκη ότι δε διερεύνησε καν τη δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή). Ολοι μοιάζουν με χαρτοπαίκτες που θέλουν να παίξουν ένα γύρο ακόμη, μπας και αλλάξει η ρέντα τους.
Οι εκλογομάγειροι κάνουν τους υπολογισμούς τους με αφετηρία το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης του Μάη. Σύμφωνα μ’ αυτούς, αν η ΝΔ έπαιρνε το ίδιο ποσοστό στις 25 Ιούνη, θα έπαιρνε 171 έδρες με πεντακομματική Βουλή. Αν έμπαινε ένα ακόμη κόμμα, οι έδρες της θα μειώνονταν στις 167. Κι αν έμπαινε και δεύτερο κόμμα, θα μειώνονταν στις 163. Εκεί σταματούν. Τι θα γινόταν, όμως, αν έμπαινε και τρίτο κόμμα; Κι αν ταυτόχρονα η ΝΔ έπεφτε κάτω από το 40%, ποσοστό-όριο που δίνει το μέγιστο του ληστρικού μπόνους (50 έδρες);
Σε μια τέτοια περίπτωση, η αυτοδυναμία της ΝΔ θα ήταν οριακή. Και δεν είναι απίθανη περίπτωση. Υπάρχουν τρία κόμματα κοντά στο 3%: ΝΙΚΗ 2,92%, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 2,89% και ΜέΡΑ25 2,63%. Είναι πιθανό, λοιπόν, να λειτουργήσει το σύνδρομο της «ψήφου φιλανθρωπίας». Από ακροδεξιούς για το πρώτο κόμμα, από ακροδεξιούς μέχρι εραστές του παλαιού «αντιμνημονιακού» πολτού για το δεύτερο, από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και άλλους αριστερούς για το τρίτο. Οι ψήφοι που χρειάζονται δεν είναι πολλές: 4.869 για το πρώτο από τα τρία αυτά κόμματα, 6.779 για το δεύτερο και 21.999 για το τρίτο.
Επομένως, η ΝΔ θέλει πάση θυσία να διατηρήσει το ποσοστό της (40,79%) και στις δεύτερες εκλογές και οπωσδήποτε να μην πέσει κάτω από το 40%. Τα στελέχη της, βέβαια, δηλώνουν ότι θέλουν να αυξήσουν αυτό το ποσοστό. Μπορούν; Δεν αποκλείεται. Ομως, η πίεση θα είναι μεγάλη, κυρίως από μη παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους, που μετακινήθηκαν στη ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και ενδεχομένως τρόμαξαν από τη θηριώδη διαφορά της ΝΔ από το δεύτερο κόμμα και θα θελήσουν να ψαλιδίσουν λίγο τα φτερά του Μητσοτάκη και της κλίκας του. Είναι ίδιον των «νοικοκυραίων» να θέλουν πιο ισορροπημένους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.
Γι’ αυτό και το επιτελείο της ΝΔ έδωσε εντολή να μαζέψουν τα απύλωτα στόματά τους κάποιοι σαν τον ακροδεξιό τηλεπλασιέ-τηλεμαϊντανό-υπουργό Μπουμπούκο, που έλεγε το βράδυ των εκλογών ότι πάνε για 180 έδρες, για να μπορέσουν να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα. Αυτό κι αν ακούστηκε σαν απειλή για τους «μεσαιοχωρίτες»: αναθεώρηση του Συντάγματος όπως γουστάρει ένα μόνο κόμμα. Ο ίδιος ακροδεξιός κωλοτούμπας εμφανίστηκε σήμερα σαν… υπέρμαχος των συναινέσεων. Χαρακτήρισε ανέφικτο το στόχο των 180 εδρών και έκανε γαργάρα όσα έλεγε το βράδυ της Κυριακής. Λες και δεν τα είχαν ακούσει όλοι και δεν είχαν καταγραφεί: «Ενας διακηρυγμένος στόχος της ΝΔ είναι η αλλαγή του Συντάγματος. Να πούμε στον κόσμο ότι τώρα το στοίχημα στις δεύτερες εκλογές δεν είναι η ΝΔ να είναι κυβέρνηση αλλά να πάρουμε 180 έδρες μόνοι μας και να πάμε να αλλάξουμε το Σύνταγμα».
Ο Δένδιας ήταν ο πρώτος που ζήτησε… «σεμνότητα και ταπεινότητα», δηλώνοντας: «Ε, υπάρχουν, προφανώς διάφορες αντιλήψεις μέσα στη ΝΔ, ακούω, διαβάζω. Υπάρχει μια αντίληψη που λέει να το πάμε, να φτάσουμε στο 180 και από εκεί και πέρα να μπορούμε να αλλάξουμε και το Σύνταγμα, να αλλάξουμε συνολικά το γίγνεσθαι στη χώρα. Εγώ θα προσυπέγραφα μια πολύ πιο σεμνή αντίληψη, να κρατήσουμε ένα πολύ καλό ποσοστό. Να έχουμε μια δεύτερη τετραετία συνέχισης της πρώτης και από εκεί και πέρα να μπορέσουμε πραγματικά να οδηγήσουμε τη χώρα σε ένα καλύτερο ευρωπαϊκό αύριο. Αυτή θα ήταν η δική μου συνταγή επιτυχίας. Νομίζω ότι αυτή είναι και η συνταγή επιτυχίας που θα επιλέξει και ο πρωθυπουργός».
Ο πρωθυπουργός ονειρεύεται ασφαλώς την παντοδυναμία. Και ο ακροδεξιός τηλεπλασιέ-τηλεμαϊντανός-υπουργός δεν εξέφραζε μόνο τις δικές του απόψεις, απηχούσε τις απόψεις του Μαξίμου, με το οποίο βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή καθώς αποτελεί βασικό κρίκο της προπαγάνδας. Απλά βιάστηκε και είπε αυτά που δεν πρέπει να λέγονται τώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «να τον κλαίνε οι ρέγγες». Υπάρχει παρακάτω; Γιατί όχι; Γιατί να μην έχει και άλλες διαρροές προς το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ (και όχι μόνο), τώρα που η ψαλίδα μεταξύ τους είναι μικρότερη από 9 μονάδες; Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τσίπρας, και τη βραδιά των εκλογών και την επομένη, απέδωσε τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και στο ΚΚΕ δείχνει ότι το φοβούνται. Είναι σίγουρο πως θα προσπαθήσουν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους για να μην τους πάρει ο διάολος. Μπορεί διάφοροι συριζαίοι (άνετα τους λες γραφικούς) να γράφουν και να λένε διάφορα για «προγράμματα», όμως μία λύση υπάρχει γι’ αυτούς. Να προβάλουν τον μπαμπούλα της παντοδυναμίας του Μητσοτάκη, μπας και επαναπατρίσουν κάποιες ψήφους, ώστε να χάσουν με (έστω και λίγο) μικρότερη διαφορά.
Ομως, πλέον ο μπαμπούλας της παντοδυναμίας του Μητσοτάκη δεν λειτουργεί αποκλειστικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λειτουργήσει και υπέρ του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, το οποίο βρέθηκε σε τροχιά ανόδου, εν αντιθέσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκε σε τροχιά καθόδου. Μπορεί επίσης να λειτουργήσει σ’ ένα βαθμό υπέρ του ΚΚΕ, της Κωνσταντοπούλου και του Βαρουφάκη, για να μπουν οι δυο τελευταίοι στη Βουλή. Πόσο δηλαδή μπορεί να πέσει η ΝΔ, για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει ένα ποσοστό που θα ρίξει τη μεταξύ τους διαφορά; Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερο κόμμα, ταυτόχρονα όμως θεωρείται το πιο αναξιόπιστο αστικό κόμμα.
Οι εκλογές του Μάη του 2012 είχαν δώσει ένα σκηνικό με εφτά κόμματα εντός Βουλής και άλλα τρία με 2,93%, 2,90% και 2,56%. Το σημαντικότερο στοιχείο, όμως, ήταν ότι το πρώτο κόμμα (ΝΔ) είχε πάρει μόλις 18,85%. Ο Κουβέλης (ΔΗΜΑΡ) δεν ήθελε να μπει σε συγκυβέρνηση χωρίς τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ και πήγαν σε νέες εκλογές σε ένα μήνα. Οι εκλογές του Ιούνη του 2012 έδωσαν και πάλι επτακομματική Βουλή, όμως με εντελώς διαφορετικούς συσχετισμούς. Κανένα από τα εκτός Βουλής κόμματα δεν πήρε περισσότερο από 1,59% (Τζήμερος), ενώ το τελευταίο κόμμα που μπήκε στη Βουλή ήταν το ΚΚΕ με 4,50%, έναντι 8,48% που είχε πάρει τον Μάη! Ολα τα κόμματα πλην ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είδαν την εκλογική τους δύναμη να μειώνεται ή συνεθλίβησαν.
Οι συνθήκες σήμερα δεν είναι ίδιες μ’ αυτές του 2012. Απλά αναφερόμαστε σ’ εκείνη την εμπειρία για να δείξουμε ότι οι δεύτερες εκλογές, που θα καθορίσουν τους συσχετισμούς για την επόμενη τετραετία (θεωρητικά), δεν αποτελούν επανάληψη των πρώτων με μικροαλλαγές και γι’ αυτό δεν αποτελούν υγιεινό περίπατο των κομματικών επιτελείων.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται πίεση από τα δεξιά του (από ΝΔ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ), την ίδια πίεση θα δεχτούν τα κόμματα στ’ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μη εξαιρουμένου του ΚΚΕ. Γι’ αυτά που έτσι κι αλλιώς έμειναν εκτός Βουλής θα λειτουργήσει η θεωρία της «χαμένης ψήφου» και μ’ αυτήν θα παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια θεωρία θα λειτουργήσει και για τον ακροδεξιό συρφετό, στον οποίο θα στοχεύσει η ΝΔ.
Ορεξη να ‘χουμε, μπορούμε να φτιάξουμε μια ντουζίνα σενάρια. Ολα βασισμένα σε «νόμιμες» υποθέσεις. Υποθέσεις, όμως. Που μόνο το αποτέλεσμα της κάλπης μπορεί να αποδείξει την ορθότητά τους. Οπως έγινε και την περασμένη Κυριακή, όταν το αποτέλεσμα εξέπληξε τους πάντες. Ακόμα και τα ηγετικά επιτελεία των αστικών κομμάτων και τους γκαλοπατζήδες, που προσπαθούν κατόπιν εορτής να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Ακόμα κι αν είχαμε κάποιον λόγο, δε θα μπαίναμε σ’ αυτή τη σεναριολογία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του τζόγου. Δεν έχουμε, όμως, κανένα λόγο να το κάνουμε, γιατί οι όποιες αλλαγές στον εκλογικό χάρτη δεν πρόκειται να έχουν καμιά αντανάκλαση στους κοινωνικούς συσχετισμούς και στην πορεία της ταξικής πάλης στη χώρα.
Δηλαδή, αν χάσει μια μονάδα η ΝΔ και κερδίσει μια μονάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, θ’ αλλάξει κάτι, εκτός από μια μικρή διαφορά στις έδρες που θα πάρουν; Αν χάσει μισή μονάδα ή κερδίσει μισή μονάδα το ΚΚΕ θ’ αλλάξει κάτι, θα γίνουν καλύτεροι ή χειρότεροι οι όροι ανάπτυξης της ταξικής πάλης; Αν μπει στη Βουλή η Κωνσταντοπούλου, «για να τους τρελάνει» όπως λένε διάφοροι πικραμένοι, θα μπει φρένο στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού από την κυβέρνηση της ΝΔ; Αν οι ψήφοι των μικρών σχημάτων της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς επανέλθουν στα χαμηλότερα επίπεδα που βρίσκονταν το 2019, θ’ αλλάξει κάτι εκτός από τη συναισθηματική αντίδραση των μελών και φίλων αυτών των σχημάτων;
Οι κοινοβουλευτικές εκλογές το πολύ να αποτελέσουν δείκτη ωριμότητα της εργατικής τάξης μας έχουν διδάξει οι κλασικοί μας. Λέτε ν’ αλλάξει ο δείκτης ωριμότητας μέσα σ’ ένα μήνα, με τις μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές στο εκλογικό αποτέλεσμα; Με κυρίαρχο τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, με τις μικροαλλαγές στην ψήφο μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών να καθορίζονται από στοιχεία που αναφέρονται στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό (τα περιγράψαμε παραπάνω σε πολλές πιθανές εκφάνσεις τους) και όχι στην πορεία της ταξικής πάλης, για ποια αλλαγή στο δείκτη ωριμότητας της εργατικής τάξης μπορεί να γίνει λόγος;
Θα κλείσουμε, λοιπόν, όπως κλείσαμε την πρώτη ανάλυσή μας μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης του Μάη: Η ψήφος δεν άλλαξε τίποτα, για μια ακόμα φορά. Αντίθετα, κατέστησε πιο σαφή, πιο ευδιάκριτη την αχρηστία της. Ολα θα κριθούν «στο δρόμο». Εκεί που οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν παίζουν κανένα ρόλο. Η εργατική τάξη, η εργαζόμενη κοινωνία γενικότερα, η νεολαία, ή θα αναμετρηθούν με την αστική τάξη, το κράτος της και το πολιτικό της προσωπικό διεκδικώντας τα δικαιώματά τους ή θα τα δουν να συρρικνώνονται.
ΥΓ. Επειδή στον Περισσό έστησαν πανηγύρια για την αύξηση του εκλογικού τους ποσοστού, θα θυμίσουμε την πορεία του εκλογικού ποσοστού του ΚΚΕ σε όλες τις βουλευτικές εκλογές από το 2009 μέχρι σήμερα:
Οκτώβρης 2009: 7,54%
Μάης 2012: 8,48%
Ιούνης 2012: 4,50%
Γενάρης 2015: 5,47%
Σεπτέμβρης 2015: 5,55%
Ιούλης 2019: 5,30%
Μάης 2023: 7,23%
Το τωρινό 7,23% είναι χαμηλότερο από το μέγιστο του 8,48% τον Μάη του 2012, αλλά και από το 7,54% τον Οκτώβρη του 2009. Το συγκεκριμένο κόμμα δεν πέρασε κάποια εσωτερική κρίση όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να πει κανείς ότι αυτή επηρέασε την εκλογική του εικόνα. Το εκλογικό ποσοστό-ασανσέρ αποδεικνύει ότι έχει ένα σταθερό πυρήνα ψηφοφόρων (γύρω στο 5%) και εισπράττει ή χάνει ψήφους ανάλογα με την κρίση που περνά ο βασικός πόλος της κοινωνικής δημαγωγίας (παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ, τα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ). Καμιά σχέση με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης δεν έχει. Ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τη συγκυρία στο αστικό πολιτικό σύστημα, χωρίς να βγαίνει έξω από το πλαίσιο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου