Η απουσία τεκμηριωμένης και δημοκρατικά οργανωμένης δημόσιας συζήτησης, σε συνδυασμό με το έλλειμμα ενός πειστικού αφηγήματος για την τρέχουσα ‘κρίση’, δημιουργεί είτε αμηχανία, είτε δράση. Ξεκάθαρα πρέπει να προτιμήσουμε το δεύτερο. Μιλήσαμε και είδαμε την ‘αγανάκτηση’, είδαμε το ‘θυμό’, είδαμε την ανάγκη για το κατεπείγον και την αντίστοιχη επιχειρηματολογία, τώρα η κατάσταση είναι στα χέρια των πολιτών που σε λίγες μέρες θα οδηγηθούν στις κάλπες. Σε αυτές τις εκλογές είναι πιθανότατο να δούμε ριζικές μεταβολές στους κομματικούς συσχετισμούς και ενδεχομένως στο δικομματισμό.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δε θα έχει κανένα αντίκτυπο στο μέλλον αν δε συνοδευτεί από ‘αλλαγή παραδείγματος’. Ως πότε προεκλογικά και μετεκλογικά θα συμμετέχουμε σε στείρες διαδικασίες; Πότε και ποιος είναι διάλογος; Πότε πρέπει να πάρει κανείς υπεύθυνη θέση ως πολιτικός φορέας για τη μόνιμη λύση των σκουπιδιών στην πόλη του; Πότε θα μιλήσουμε για το ‘μεταναστευτικό’ χωρίς σπασμωδικές κινήσεις και χωρίς τοπικιστικές αντιλήψεις; Εννοείται γι’ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να παρουσιάζουν ετοιμότητα και τα νέα κόμματα ή εν πάσει περιπτώσει τα κόμματα που ως τώρα δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ.
Αν δε συζητήσουμε τώρα δημόσια δε θα συζητήσουμε ποτέ. Αν δε διαμορφώσουμε συνθήκες διαλόγου
και συμμετοχής πολιτών (που είναι εκείνα τα περίφημα τοπικά ή πανελλήνια δημοψηφίσματα;), τότε θα συρόμαστε από την ‘επικαιρότητα’ και το ‘κατεπείγον’. Τότε αποσπασματικά θα τρέχουμε πίσω από τα ελλείμματα, πίσω από τις δικαστικές αποφάσεις για τα σκουπίδια, πίσω από τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες. Αν δε διαμεσολαβηθεί ο θυμός ή η αμηχανία από εξήγηση των παραγόντων που οδήγησαν στην οικονομική κρίση, από ενημέρωση και διαβούλευση τεκμηριωμένη σχετικά με την τύχη σκουπιδιών, τότε υπάρχει ο κίνδυνος της μη κοινωνικής τουλάχιστον νομιμοποίησης. Τότε υπάρχει ο κίνδυνος τα μικρά κόμματα να συνεχίσουν να λαϊκίζουν χαϊδεύοντας αυτιά και ψάχνοντας νέους ψηφοφόρους, ενώ τα μεγάλα κόμματα θα συνεχίσουν να πετάνε την μπάλα στην κερκίδα για να κερδίσουν χρόνο..
‘Αλλαγή παραδείγματος’ είναι να καλλιεργηθούμε σε έναν πειστικό ανοικτό-διαρκή διάλογο. Αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί για να οδηγηθούμε πρέπει να περάσουμε ‘εμπόδια’, όπως είναι η αντίσταση στην αλλαγή, η καθεστηκύια αντίληψη περί δημόσιου ‘συμφέροντος’.
Ακολουθεί ένας υποθετικός διάλογος (που δεν απέχει από την πραγματικότητα):
Πρόσφατα με πολλούς φίλους συμμετείχα σε μια δημόσια συζήτηση, χωρίς αυτή να «διοργανώνεται» από κάποιο κόμμα.
Μετά από την πρώτη συνάντηση, την επόμενη ημέρα ακολούθησε αυτός τυχαίος ο διάλογος με κάποιον που δε συμμετείχε:
-Τι έγινε κατεβαίνεις για βουλευτής; Γιατί δε μας λες τίποτα;
-όχι, πώς σου ήρθε και με ρωτάς κάτι τέτοιο;
-Γιατί μαζευτήκατε και κάνατε συνάντηση εσύ και οι φίλοι σου..
-Άκου φίλε δεν ήταν τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από το αυτονόητο, δηλαδή ήρθε η «κρίση», η οποία λειτούργησε ως καμπανάκι απέναντι στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές..και γι’ αυτό το λόγο συζητάμε και διαλεγόμαστε.
Ένας άλλος υποθετικός διάλογος (τον οποίο έχουμε κάνει σίγουρα οι περισσότεροι τα τελευταία 2 χρόνια):
-Τι έγινε, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
-Δύσκολα, δεν ξέρω τι θα γίνει;
-Τι να πω.. πάει η Ελλαδίτσα, να δούμε τώρα τι κάνουμε;
-Έλα ντε..για να δούμε τι θα γίνει..
Αυτό που χρειάζεται είναι το τέλος του ‘παρακολουθώ τις εξελίξεις’. Τέλειωσε η παρακολούθηση, η επιχειρηματολογία του ‘κερδίζω χρόνο’, η παθητική αντιμετώπιση της τύχης μας.
Διάλογος και συμμετοχή στο διάλογο, αυτή είναι η λύση, είναι η εκδήλωση μιας ελάχιστης ατομικής, αλλά κυρίως διαγενεακής ευθύνης μας απέναντι στους επόμενους ανθρώπους και στο δικαίωμα τους να κατοικήσουν και να ‘ευημερήσουν’ στον πλανήτη Γη..
open politics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου