«Εμείς, θα βρισκόμαστε πάντοτε εκεί για να τιμάμε με την παρουσία μας τους αγνούς έλληνες πατριώτες και τους ηρωικούς μαχητές των Ταγμάτων Ασφαλείας που έδωσαν τη ζωή τους για να μην υποδουλωθεί η πατρίδα μας στους εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες».
Από ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής στο Μεσσηνιακό Τύπο, 17-08-2005. ________________________________
Σήμερα, ανήμερα της επετείου της αντιφασιστικής νίκης του 1940, οι δωσίλογοι των Αθηνών ανέθεσαν αστυνομικά καθήκοντα
στο Στρατό (τους «ελικοπτεράδες» με τα ποροκαλί μπερέ), με σκοπό να
διαφυλαχθεί η ακεραιότητα κι η ασφάλεια του προδοτικού υποκόσμου, στον
οποίο οι κατοχικές δυνάμεις έχουν αναθέσει τη διοίκηση της χώρας. Κι
αυτό, σε συνδυασμό με τη σημερινή, επίσης, σύλληψη του δημοσ/φου Κ.
Βαξεβάνη κατόπιν παραγγελίας της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Αθήνας, η
οποία κινήθηκε αυτεπάγγελτα μετά τη δημοσιοποίηση ονομάτων της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ στο περιοδικό HOT DOC!
Μιλάμε βέβαια, για κλασσική περίπτωση εφαρμογής του αρ. 120 περ. 4 του Συντάγματος, βάσει του οποίου «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Πρόκειται για τη συνταγματική διάταξη, η οποία αποτελεί και την τυπική-κανονιστική κατωχύρωση του ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ενάντια σε καθάρματα στυλ ΓΑΠ, Παπούλια, Σαμαρά, Κουβέλη, Μιχαλολιάκου κλπ. Η διατύπωση «με κάθε μέσο», σημαίνει «με κάθε μέσο», άρα και ενόπλως.
Η ισχύς της προσταγής αυτής δεν είναι προσωρινή, δεν περιορίζεται δηλαδή σε περιπτώσεις αντίστασης κατά του τυχόν εισβολεά (Χίτλερ, Μουσσολίνι), αλλά στην «αντίσταση κατά του βαρβάρου, με διαφορετική, βέβαια, μορφή κάθε φορά». Με λίγα λόγια, ο λαός, όχι μόνο μπορεί, αλλά υποχρεούυται να αντισταθεί με κάθε μέσο σε όσους καταλύουν βίαια το (υπάρχον αστικό) Σύνταγμα, δηλαδή σε όσους πραγματοποιούν χούντες, φτωχοποιούν βίαια την κοινωνία με χαράτσια φόρους κλπ (παράβαση αρ. 2 και 17), σε όσους τσαλαπατούν το δικαίωμα διαμαρτυρίας (παράβαση αρ. 11), ή σε όσους παραιτούνται-αμετάκλητα- από την εθνική κυριαρχία στις δανειακές συμβάσεις. Επομένως, είναι –από νομική τουλάχιστον άποψη- επιβεβλημένη η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΕ ΚΆΘΕ ΜΕΣΟ ΣΗΜΕΡΑ, ανάλογα με το τι θα επιλέξει κι ανάλογα βέβαια με την επίθεση που θα δεχτεί από τους πραιτωριανούς των δωσιλόγων.
Ως εκ τούτου, η σημερινή ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ της Θεσ/νίκης, δίνει στο λαό το δικαίωμα να απαντήσει βίαια, ακόμα κι ένοπλα στη βίαιη επέλαση κι εγκατάσταση δωσιλόγων και προδοτών στη διοίκηση της χώρας. Ποιος δικαστής, που σέβεται την επιστημονική του αξιοπρέπεια -και με ποια νομική βάση άραγε-θα καταδικάσει πολίτη/ες, που τυχόν στραφεί/ούν βίαια κατά των προδοτών, οι οποίοι αποτελούν τον ελλεινό συρφετό του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Για αρκετούς, το εν λόγω άρθρο αποτελεί (σωστά κατά τη γνώμη μου) απαραίτητη εκδήλωση της διαρκούς αγωνιστικής ζωής του ανθρώπου, αφού η ανθρωπινή ζωή, ως ζωή αληθινού ανθρώπου, δε νοείται χωρίς αγώνα, κι αγώνας δε νοείται χωρίς αντίσταση και για το λόγο αυτό, το άρθρο 120 § 4 παραμένει «κούφιο» κι άνευ ουσιαστικού αντικρύσματος, χωρίς την καλλιέργεια αγωνιστικού πνεύματος αντίστασης ως στάσης ζωής, γεγονός που αποτελεί προϋπόθεση για να τεθεί σε εφαρμογή, όταν χρειαστεί.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, προς απογοήτευση των χυδαίων τηλε-προπαγανδιστών, ότι το ισχύον ελληνικό Σύνταγμα, στο δίλλημα μεταξύ τυραννίας και «αναρχίας», φαίνεται να θεωρεί τον κίνδυνο της... «αναρχίας», ως το μή χείρον.
Κλείνουμε με την εξαιρετική ρήση του Φοίβου Χριστοδούλου, καθηγητή του αστικού δικαίου στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθήνας: «Χωρίς το αγωνιστικόν αυτό φρόνημα, η νομική υποχρέωση που θεσπίζει το Σύνταγμα ή θα παραμείνη, την κρίσιμη ώρα, στο χαρτί, δίκαιον αδύναμο και ανεφάρμοστο - ελλείψει αγωνιστών - ή, εφαρμοζόμενο, θα κινδυνεύει να γίνη ακούσιος υπηρέτης του ατομισμού και του υποκειμενισμού».
ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!
askordoulakos
Από ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής στο Μεσσηνιακό Τύπο, 17-08-2005. ________________________________
Μιλάμε βέβαια, για κλασσική περίπτωση εφαρμογής του αρ. 120 περ. 4 του Συντάγματος, βάσει του οποίου «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Πρόκειται για τη συνταγματική διάταξη, η οποία αποτελεί και την τυπική-κανονιστική κατωχύρωση του ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ενάντια σε καθάρματα στυλ ΓΑΠ, Παπούλια, Σαμαρά, Κουβέλη, Μιχαλολιάκου κλπ. Η διατύπωση «με κάθε μέσο», σημαίνει «με κάθε μέσο», άρα και ενόπλως.
Η ισχύς της προσταγής αυτής δεν είναι προσωρινή, δεν περιορίζεται δηλαδή σε περιπτώσεις αντίστασης κατά του τυχόν εισβολεά (Χίτλερ, Μουσσολίνι), αλλά στην «αντίσταση κατά του βαρβάρου, με διαφορετική, βέβαια, μορφή κάθε φορά». Με λίγα λόγια, ο λαός, όχι μόνο μπορεί, αλλά υποχρεούυται να αντισταθεί με κάθε μέσο σε όσους καταλύουν βίαια το (υπάρχον αστικό) Σύνταγμα, δηλαδή σε όσους πραγματοποιούν χούντες, φτωχοποιούν βίαια την κοινωνία με χαράτσια φόρους κλπ (παράβαση αρ. 2 και 17), σε όσους τσαλαπατούν το δικαίωμα διαμαρτυρίας (παράβαση αρ. 11), ή σε όσους παραιτούνται-αμετάκλητα- από την εθνική κυριαρχία στις δανειακές συμβάσεις. Επομένως, είναι –από νομική τουλάχιστον άποψη- επιβεβλημένη η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΕ ΚΆΘΕ ΜΕΣΟ ΣΗΜΕΡΑ, ανάλογα με το τι θα επιλέξει κι ανάλογα βέβαια με την επίθεση που θα δεχτεί από τους πραιτωριανούς των δωσιλόγων.
Ως εκ τούτου, η σημερινή ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ της Θεσ/νίκης, δίνει στο λαό το δικαίωμα να απαντήσει βίαια, ακόμα κι ένοπλα στη βίαιη επέλαση κι εγκατάσταση δωσιλόγων και προδοτών στη διοίκηση της χώρας. Ποιος δικαστής, που σέβεται την επιστημονική του αξιοπρέπεια -και με ποια νομική βάση άραγε-θα καταδικάσει πολίτη/ες, που τυχόν στραφεί/ούν βίαια κατά των προδοτών, οι οποίοι αποτελούν τον ελλεινό συρφετό του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Για αρκετούς, το εν λόγω άρθρο αποτελεί (σωστά κατά τη γνώμη μου) απαραίτητη εκδήλωση της διαρκούς αγωνιστικής ζωής του ανθρώπου, αφού η ανθρωπινή ζωή, ως ζωή αληθινού ανθρώπου, δε νοείται χωρίς αγώνα, κι αγώνας δε νοείται χωρίς αντίσταση και για το λόγο αυτό, το άρθρο 120 § 4 παραμένει «κούφιο» κι άνευ ουσιαστικού αντικρύσματος, χωρίς την καλλιέργεια αγωνιστικού πνεύματος αντίστασης ως στάσης ζωής, γεγονός που αποτελεί προϋπόθεση για να τεθεί σε εφαρμογή, όταν χρειαστεί.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, προς απογοήτευση των χυδαίων τηλε-προπαγανδιστών, ότι το ισχύον ελληνικό Σύνταγμα, στο δίλλημα μεταξύ τυραννίας και «αναρχίας», φαίνεται να θεωρεί τον κίνδυνο της... «αναρχίας», ως το μή χείρον.
Κλείνουμε με την εξαιρετική ρήση του Φοίβου Χριστοδούλου, καθηγητή του αστικού δικαίου στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθήνας: «Χωρίς το αγωνιστικόν αυτό φρόνημα, η νομική υποχρέωση που θεσπίζει το Σύνταγμα ή θα παραμείνη, την κρίσιμη ώρα, στο χαρτί, δίκαιον αδύναμο και ανεφάρμοστο - ελλείψει αγωνιστών - ή, εφαρμοζόμενο, θα κινδυνεύει να γίνη ακούσιος υπηρέτης του ατομισμού και του υποκειμενισμού».
ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!
askordoulakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου