Του Γ. Γ.
Σε περασμένη ανάρτηση συντρόφισσας γινόταν μια διαπίστωση: “Η ανηθικότητα, η χυδαιότητα, η αθλιότητα, η προστυχιά, έχουν ένα ακόμη συνώνυμο. Στέφανος Κασιμάτης, λέγονται…”. Σήμερα εγώ θα του έγραφα “παλιά μου τέχνη … προβοκάτσια”, παραφράζοντας την γνωστή λαϊκή ρήση.
Η επίθεση που κάνει μέσα από την στήλη του “Πανδώρα” στο “Βήμα”, στον Ρουβίκωνα, ο Στ. Κασιμάτης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά Γκεμπελικού πονήματος. Αποσιωπά ότι δεν βολεύουν το αφήγημα του και το πόνημα του συναγωνίζεται σε αθλιότητα το εμετικό γλύψιμο που κάνει κατά καιρούς στον σύζυγο της υπέρλαμπρης.
Ας το παραθέσουμε αυτούσιο για να το σχολιάσουμε στην συνέχεια:
______________
Σχετική είναι η στάση της Πολιτείας και των εντεταλμένων εκπροσώπων της απέναντι στον «Ρουβίκωνα». Σου λέει, δεν γκρέμισαν κιόλας τον τοίχο, απλώς τον μουτζούρωσαν, άσε καλύτερα μην μπλέξουμε με τα χειρότερα.
Με κάποιον τρόπο (που δεν είναι κανένα μυστικό, τον λένε θράσος), οι Ρουβίκωνες έχουν επιβάλει στην Πολιτεία την αντίληψη ότι το πολιτικό κόστος από την περιστολή της δράσης τους θα είναι μεγαλύτερο από την ανοχή στις επιθέσεις τους. Και έτσι επιβιώνουν, εξελισσόμενοι σε μια οριακή γραφικότητα, που υφίσταται στην γκρίζα ζώνη μεταξύ άκρας Αριστεράς, χουλιγκανισμού και τρομοκρατίας – στο τριεθνές, όπως λέμε.
Επιπλέον, όπως έκανε και η «17Ν», αλλά σε τελείως διαφορετική κλίμακα. φροντίζουν να συμπλέουν με το κοινό αίσθημα, όποτε τους προσφέρεται η ευκαιρία. Ποιος θα υπερασπιστεί τον ιδιοκτήτη του καταστήματος, για το οποίο εργαζόταν ο διανομέας που δούλευε με τον καύσωνα και έχασε τη ζωή του; Ή, πολύ περισσότερο, ποιος θα υπερασπιστεί τον ιδιοκτήτη του κλειστού καταστήματος του Μίχου; Τους έχει αναγνωριστεί, λοιπόν, ατύπως, το προνόμιο να απονέμουν «δικαιοσύνη», με ήπιες μορφές βίας.
____________
Οι Χριστιανοί λένε μια έκφραση: “Αν απομονώσεις μια φράση από το Ευαγγέλιο, μπορείς να παρουσιάσεις τον Χριστό, Αντίχριστο”. Αυτό κάνει και ο Κασιμάτης, αλλά με πιο χυδαίο τρόπο. Δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στις πρόσφατες κοινωνικές δράσεις της συλλογικότητας -συλλογή και διανομή τροφίμων στους πυρόπληκτους, αποφασιστική συμβολή -στο μέτρο των δυνατοτήτων του φυσικά- με εθελοντικές ομάδες πυροσβεστών και με αγροτικό όχημα κατάλληλα εξοπλισμένο για αντιμετώπιση πυρκαγιών- γεγονότα που έφτασαν στο σημείο να αναφερθούν ακόμα και από τον Βελόπουλο (!!!) μέσα στο κοινοβούλιο τους!
Αντιθέτως, τα παραπάνω τα αποσιωπά και εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να απαξιώσει τις δράσεις τις συλλογικότητας, χαρακτηρίζοντας την “οριακή γραφικότητα”, που υποτίθεται εξακολουθεί να έχει επιχειρησιακή δραστηριότητα, επειδή η κυβέρνηση εκτιμάει “ότι το πολιτικό κόστος από την περιστολή της δράσης τους θα είναι μεγαλύτερο από την ανοχή στις επιθέσεις τους”.
Παπαριές του Κασιμάτη. Βαριέμαι τώρα να επαναφέρω προεκλογικές δηλώσεις του Μητσοτάκη, που μας έλεγε ότι όταν αναλάμβανε την κυβερνητική εξουσία θα εξαφάνιζε τον Ρουβίκωνα και στην συνέχεια επί κυβερνήσεων του επιστράτευσε νόμους και διατάγματα μετεμφυλιακής παραγωγής, για να στραφεί ενάντια σε μέλη αυτής της συλλογικότητας. Αλλωστε το θέμα μας τώρα είναι ο αρθρογράφος του Βήματος.
Με σοβαρό τρόπο τώρα δεν μπορείς να σχολιάσεις την βασιμότητα των διαπιστώσεων του “έγκυρου” δημοσιολόγου. Τα παρακάτω γραφόμενα αυτού του αξιόλογου ενημερωτή της κοινής γνώμης, είναι απαύγασμα σοφίας και πολιτικής εμπειρίας και έχουν την ίδια βαρύτητα με σχετικά πόρισμα του κ. Κασιμάτη, ότι το “κόμμα Βαρουφάκη μαζί με το ΚΚΕ αποτελούν την ακραιφνή Αριστερά των ανίατα κομμουνισμένων”.
Εχουμε διαβάσει απίστευτα κείμενα του Κασιμάτη που παραπέμπουν σε σεναριογράφους κωμικών παραστάσεων του Δελφιναρίου, όπως όταν μας έγραφε ότι, η παρουσία της Μαρέβας ήταν που απέτρεψε τις γυναίκες που παρακολούθησαν την ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο να μην διεκδικήσουν την παρουσία του Μητσοτάκη στην ζωή τους!
Εχουμε εκνευριστεί αφάνταστα με την ανήθικη επίθεση που είχε κάνει στον Γ. Κατρούγκαλο και την αδιανόητη σεξιστική επίθεση στην Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Και φυσικά ο αντικομμουνισμός σ’ αυτά τα άτομα είναι κύριο χαρακτηριστικό τους, όπως και η εξίσωση ναζισμού – κομμουνισμού:
“Γιατί, δηλαδή, μας σοκάρει ότι ο Ν. Μιχαλολιάκος χλευάζει το δημοκρατικό πολίτευμα από τις Θερμοπύλες, όταν η Αλέκα Παπαρήγα δηλώνει από το βήμα της Βουλής ότι το κόμμα της δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα; Ειλικρινά, δεν βλέπω σε τι διαφέρει, επί της ουσίας, ένα φασιστικό κόμμα που αναλαμβάνει αυθαιρέτως αστυνομικά καθήκοντα στα πανηγύρια από ένα λενινιστικό που εμποδίζει την είσοδο της τρόικας στο υπουργείο Εργασίας – και τα δύο περιφρονούν εξίσου τη νομιμότητα.”, έγραφε στην στήλη του ο Κασιμάτης.
Η διαχρονική “λογική” του “έγκυρου” έφτασε στο σημείο να δίνει ιδεολογική κάλυψη ακόμα και στους ναζί δολοφόνους του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Αφού μας είχε αναφέρει ότι “Η ανοχή της πολιτικής βίας, εφόσον ασκείται στο όνομα των ιδανικών της Αριστεράς από οιονδήποτε αυτόκλητο φορέα τους, είναι πια φαινόμενο τόσο σύνηθες στην κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε”, έφτασε στην αθλιότητα να δίνει άλλοθι στους ναζί δολοφόνους.
Ανασύρουμε από το αρχείο μας άλλο ένα επικό άρθρο που έγραφε ο Σ. Κασιμάτης το 2012:
«Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου το 2008, και μάλιστα σε συνδυασμό με μία κυβέρνηση η οποία έσπευσε τότε να παραδώσει ευθέως στους αναρχικούς της αλήτικης Αριστεράς το νόμιμο δικαίωμα του κράτους στην άσκηση βίας, ήταν η βόμβα. …
Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς πώς η Αθήνα αφέθηκε προχθές τη νύχτα στο έλεος δύο χιλιάδων επικίνδυνων αλητών. Είναι το λογικό επακόλουθο, όταν θεωρείται αδιανόητο ο αστυνομικός να χρησιμοποιήσει το όπλο του εναντίον ενός αναρχικού που του επιτίθεται με το όπλο της φωτιάς, όταν δεν επιτρέπεται στην αστυνομία να αντιμετωπίσει με πλαστικές σφαίρες ή αντλίες νερού αναρχικούς που πετροβολούν πυροσβεστικά οχήματα. Απλώς περιμένω να δω πότε θα σημειωθούν τέτοιου είδους επιθέσεις και σε ασθενοφόρα.
Γιατί θεωρώ βέβαιο ότι θα συμβεί και αυτό, από τη στιγμή που ως κοινωνία έχουμε συμφωνήσει στην πράξη ότι η ζωή ενός εφήβου ο οποίος συχνάζει στα Εξάρχεια και εκτονώνεται προκαλώντας τους αστυνομικούς εν τέλει αξίζει περισσότερο από τις ζωές τριών τραπεζικών υπαλλήλων (η μία ήταν έγκυος γυναίκα), οι οποίοι τολμούν να εργάζονται σε μια ημέρα που η Αριστερά έχει επιβάλει με το στανιό το “δικαίωμα” της απεργίας σε όλους.
Θα καεί ξανά και ξανά η Αθήνα, όσο το “δικαίωμα” αλητών του κοινού ποινικού δικαίου στην καταστροφική βία, που ασκείται στο όνομα της “ιερής” ιδιότητας του αντιεξουσιαστή, υπερτερεί τοις πράγμασι του δικαιώματος όλων των άλλων στην προστασία της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας τους».
Εδώ έχουμε μια καραμπινάτη προσβολή νεκρού, (Εδώ, θα πείτε, δεν σεβάστηκε την Φώφη Γεννηματά και έγραφε τον περασμένο Νοέμβρη στα “Νέα” ένα άθλιο σχόλιο στο οποίο τόνιζε ότι: «Αξιοσημείωτη ειρωνεία ότι, με τον θάνατό της, η μακαρίτισσα Φώφη προσέφερε στο ΠΑΣΟΚ περισσότερα από όσα είχε προσφέρει με τη ζωή της», την μνήμη του Αλέξη θα σεβόταν;).
Ταυτόχρονα υπάρχει παρότρυνση, του Κασιμάτη, προς την κυβέρνηση, να επιτρέψει στους μπάτσους να χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες. ενώ στο κείμενο του Κασιμάτη έχουμε και μια απίστευτη αλητεία αφού παραλληλίζει την εν ψυχρώ δολοφονία του Γρηγορόπουλου με το έγκλημα που έγινε στην Μαρφίν. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα το τολμούσε αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου