Την 1η Αυγούστου του 1973 δολοφονήθηκε (σ.σ Υπάρχει και η άποψη ότι αυτοκτόνησε την οποία θα διαβάσουμε παρακάτω) από την KGB, σε συνεργασία με τους αναθεωρητές ηγέτες του ψευτο-ΚΚΕ, στο παγωμένο Σοργκούτ της Σιβηρίας, όπου ήταν εξόριστος, ο κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την τριτοδιεθνιστική περίοδο και αναμφισβήτητα η σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα της Ελλάδας του 20ού αιώνα.
Ο Ζαχαριάδης συνδύαζε τα χαρακτηριστικά του πολιτικού ηγέτη, του θεωρητικού και του επαναστάτη της πράξης.
Αναδείχτηκε σε ηγέτη μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης και όχι μέσα από λαβύρινθους κομματικών γραφείων.
Πριν αναλάβει το πόστο του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, στα 29 του χρόνια, είχε προλάβει να ζήσει μια πολυκύμαντη επαναστατική ζωή, στην Τουρκία, την Ελλάδα και τη Σοβιετική Ενωση.
Να δουλέψει λιμενεργάτης, να μπαρκάρει σε βαπόρια, να σπουδάσει στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζόμενων της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ), να αναδειχτεί σε συνδικαλιστή ηγέτη, να καθοδηγήσει κομματικές οργανώσεις, να διωχθεί, να φυλακιστεί και να δραπετεύσει κάμποσες φορές (δυο φορές από τη φυλακή).
Γι’ αυτό και η σχέση του ως ηγέτη, όχι μόνο με τα μέλη του κόμματος, αλλά με τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, ήταν μοναδική.
Λατρεύτηκε, γιατί όλοι τον θεωρούσαν «δικό τους», σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης, άνθρωπο που αξίζει να τους εκπροσωπεί, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να τους προδώσει.
Αρκεί να θυμίσουμε τον «πανζουρλισμό» που επικράτησε στο Παναθηναϊκό Στάδιο στις 27 Σεπτέμβρη του 1945, στην πρώτη δημόσια εμφάνιση του Ζαχαριάδη μετά την επιστροφή του από το Νταχάου. Ο χώρος δεν επιτρέπει εκτενείς περιγραφές, γι’ αυτό θα περιοριστούμε στην παράθεση των πρώτων από τους στίχους με τους οποίους ο Γιάννης Ρίτσος «απαθανάτισε» την επιστροφή του Ζαχαριάδη:
Ηρθες απ’ του Νταχάου τα συρματοπλέγματα
ήρθες απ’ τη δεκάχρονη σκλαβιά
όπως έρχεται ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας.
Ηρθες μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο
απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς
εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα
μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελό σου ανίσκιωτο
σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας
μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον
σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας.
Από την καθοδηγητική θέση του γενικού γραμματέα, στην οποία τοποθετήθηκε με παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Ζαχαριάδης κατάφερε να οδηγήσει το ΚΚΕ στο δρόμο της πολιτικής ανασυγκρότησης, έτσι που από ένα κόμμα σπαρασσόμενο από φραξιονιστικές έριδες, να μετατραπεί σ’ ένα καθοδηγητικό και μαχητικό επιτελείο της εργατικής τάξης.
Μπορεί να είναι ευρέως γνωστός από το γράμμα της 28ης Οκτώβρη του 1940, όμως ο Ζαχαριάδης έχει να επιδείξει ένα πλούσιο θεωρητικό συγγραφικό έργο, το οποίο συνόδευε πάντοτε την πολιτική-καθοδηγητική δραστηριότητά του, η οποία ήταν εξίσου πλούσια.
Από τα μπουντρούμια της δικτατορίας του Μεταξά (1936) στο κολαστήριο του Νταχάου (μέχρι το 1945) κι από εκεί ξανά στην Αθήνα, ένα σύντομο διάλειμμα μέχρι να ξανανέβει στο βουνό, φυσικός ηγέτης της επανάστασης του 1946-49.
Ο Ζαχαριάδης δε συμβιβάστηκε με την αντεπανάσταση που σάρωσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στα μέσα της δεκαετίας του ’50, δεν υποτάχθηκε στον αναθεωρητισμό, δεν πρόδωσε την ιδεολογία και τις πολιτικές του απόψεις κι αυτό το πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του. (Λεπτομέρειες για τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη από τους αναθεωρητές και την πολιτική-ιδεολογική σύγκρουση μαζί τους μπορείτε να διαβάσετε εδώ).
Είναι χρέος μας να τιμούμε αυτούς που έπεσαν στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Η τιμή στη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη, όμως, συνιστά κάτι περισσότερο από ένα ηθικό καθήκον.
Ο Ζαχαριάδης συνδυάζει πολλά απ’ αυτά που αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στις μέρες μας. Επαναστατική συνέπεια, θεωρητικό έργο, ηγετικές πολιτικές ικανότητες, στοχοπροσήλωση στον κομμουνισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό και μια απροσποίητη λαϊκότητα, που τον κατέστησε τόσο αγαπητό στους ανθρώπους του λαού μας.
Στις μέρες μας, με το μεγάλο πολιτικό κενό, την ανυπαρξία ενός επαναστατικού πολιτικού επιτελείου της εργατικής τάξης, να χάσκει, προσφέροντας πρόσθετες δυνατότητες στους κυρίαρχους, με τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό να έχει αναγορευτεί σε ύψιστη πολιτική αρετή, το έργο και η ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελούν πηγή έμπνευσης για κάθε κομμουνιστή, για κάθε πρωτοπόρο εργάτη.
Και μιας και μιλάμε για το μνημείο στον τάφο του Ζαχαριάδη, καλά θα κάνουν οι ρεβιζιονιστές να μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη, παριστάνοντας πως τάχα τιμούν τη μνήμη αυτού που δολοφόνησαν. Γιατί κι αυτό το μνημείο θέλησαν να το εξαφανίσουν. Κι αν υπάρχει, υπάρχει χάρη στη δική μας σθεναρή αντίδραση.
Ο Ζαχαριάδης τάφηκε όπως οποιοσδήποτε άλλος πολίτης, σ’ έναν τάφο που είχε παραχωρηθεί για τρία χρόνια. Με τη λήξη της τριετίας, η Κουκούλου συμφώνησε με το τμήμα Α’ Κοιμητηρίου του δήμου Αθήνας να πάρει τα οστά του Ζαχαριάδη και να τα μεταφέρει στην Καισαριανή, ώστε ο χώρος να δοθεί για ενταφιασμό άλλου νεκρού.
Οταν το πληροφορηθήκαμε, αντιδράσαμε έντονα και με αίτηση της Κεντρικής Επιτροπής της ΣΑΚΕ ζητήσαμε το θέμα να πάει στο δημοτικό συμβούλιο. Ο τότε δήμαρχος Αβραμόπουλος φοβήθηκε τους «μπελάδες» (μας είχε δει εξαγριωμένους στο γραφείο του) και εισηγήθηκε την απόρριψη της εισήγησης της Επιτροπής Κοιμητηρίων για απόρριψη του αιτήματός μας.
Το θέμα παρουσιάστηκε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβούλιου στις 21 Φλεβάρη του 1995 και χωρίς συζήτηση το ΔΣ ενέκρινε ομόφωνα «τη διατήρηση του μνημείου του Νικ. Ζαχαριάδη (ηγετική προσωπικότητα του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος) που έχει ενταφιαστεί στον υπό στοιχεία 3 Δ/σμα/72 τάφο τριετούς χρήσεως στο Α’ Κοιμητήριο μέχρι ανεγέρσεως του Μαυσωλείου».
Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ“
________________________
Και η σχετική αναφορά του ΚΚΕ, που αποδέχεται την εκδοχή της αυτοκτονίας
01/08/1973 Αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης. Στο τελευταίο γράμμα της ζωή του, προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ, ο Ν. Ζαχαριάδης θα υπογραμμίζει: «Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Ομως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απ’ το κόμμα… Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου… Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να ‘χω».
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος τον Ιούλιο του 2011, εκτιμώντας συνολικά και σε βάθος την πορεία και την προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη (στα πλαίσια της συγγραφής του Β’ Τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ), ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967, ενώ αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.
Μεταξύ άλλων εκτιμήθηκε πως «η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή…
Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος…
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος…».
***
***
Υπόθεση θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη: Δολοφονία ή αυτοκτονία; Ας δούμε ψύχραιμα το ζήτημα
Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Το αρχικό ιστορικό δημοσίευμα της ΚΟΝΤΡΑΣ για το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη, ως προς τον τίτλο και τη διατύπωση, υποστηρίζει ανοιχτά τη μία από τις δύο εκδοχές που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, για το τραγικό τέλος του Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ το 1973: την εκδοχή της δολοφονίας του από την ΚGB, με το σκεπτικό ότι αν ζούσε ο Ζαχαριάδης, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, θα χάλαγε ολότελα τα σχέδια των ρεβιζιονιστών ηγετών να παρουσιαστούν ως επίσημοι και νόμιμοι εκπρόσωποι του ΚΚΕ.
Η εκδοχή αυτή θεωρεί ότι ο Ζαχαριάδης θα επέστρεφε στην Ελλάδα και θα επανίδρυε το πραγματικό ΚΚΕ, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τη “διορισμένη από το ρεβιζιονιστικό ΚΚΣΕ ηγεσία Φλωράκη”.
Επίσης η εκδοχή αυτή υποστηρίζει ότι ο Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε, επειδή τέτοιοι επαναστάτες ηγέτες δεν αυτοκτονούν, αλλά μάχονται μέχρι τελευταίας ρανίδος, ενώ ισχυρίζεται επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών κειμένων που έγραψε ο Ζαχαριάδης από τη Σιβηρία ήταν πλαστά ή υποβολιμαία από το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.
Την εκδοχή αυτή υποστήριξε η πάλαι ποτέ ΣΑΚΕ, νυν ομάδα της “Κόντρας”, μέσα από το σχετικό άρθρο της Μαρίνας Βούλγαρη στη ΜΑ.Λ.ΕΠ. το 1990. Επίσης την ίδια εκδοχή, της δολοφονίας, όχι όμως και της πλαστότητας των κειμένων του Ν.Ζ. από την εξορία, υποστήριζε μια άλλη φιλοζαχαριαδική κομμουνιστική ομάδα, παλιών πολιτικών προσφύγων, η Κίνηση για την Ανασύσταση του ΚΚΕ, η οποία αντιμαχόταν με σφοδρότητα τη ΣΑΚΕ – και για άλλα ζητήματα, αλλά κυρίως για το ζήτημα της αποκήρυξης της Λ.Σ.Δ. Αλβανίας στην οποία προέβη η ΣΑΚΕ, επίσημα το 1989-90.
Εξαρχής βέβαια πρέπει να παρατηρήσουμε ότι είναι εντελώς υποκειμενική άποψη, καθαρά μεταφυσικού χαρακτήρα, η εκδοχή ότι οι επαναστάτες ηγέτες δεν αυτοκτονούν ποτέ.
Η ιστορία μας δείχνει το αντίθετο, σε ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις αδιεξόδου. Ας θυμηθούμε π.χ. την αυτοκτονία του Άρη στη Μεσούντα…
Η άλλη εκδοχή, λοιπόν, αυτή δηλ. της αυτοκτονίας του Ν.Ζ. εκτιμώ ότι, δεν στέκεται απλώς σε πολιτικές εκτιμήσεις και σε υποθέσεις, αλλά στα υπάρχοντα στοιχεία και ντοκουμέντα, μαζί δε και στο ίδιο τελευταίο γραπτό του Ζαχαριάδη, το “Γράμμα από την άλλη όχθη”, που μοιάζει με ακροτελεύτεια παράγραφο της πολιτικής του διαθήκης.
Κατά την εκδοχή αυτή λοιπόν ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε ευρισκόμενος σε απελπισία κι αδιέξοδο, από τη στιγμή κατά την οποία η νέα ηγεσία του επίσημου ΚΚΕ, με την οποία διατηρούσε επαφές ο Ζαχαριάδης και που έλπιζε ότι θα τον βοηθήσει να τελειώσει με το βραχνά της Σιβηρίας, δεν ανταποκρίθηκε στα αιτήματά του, που αυτός έθεσε μέσα από ηρωικές απεργίες πείνας.
Ο Ν.Ζ. θεώρησε μέγιστο εμπαιγμό τη στάση των νέων ηγετών απέναντι του, και πριν αυτοκτονήσει, έγραψε κοντά σε όλα τα άλλα, ότι κληροδοτεί το νεκρό του σώμα στον Λουλέ (που διαπραγματευόταν μαζί του) και στον Φλωράκη…
Η δεύτερη εκδοχή, κατά την άποψή μου, έχει περισσότερες πιθανότητες σε σύγκριση με εκείνη της προμελετημένης δολοφονίας, γιατί εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε την πλήρη απελπισία στην οποία βρέθηκε ο ιστορικός ηγέτης του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, όταν θεώρησε πως γίνεται αντικείμενο εμπαιγμού και κοροϊδίας, τόσο από μια πολύ νέα τότε επίσημη ηγεσία, την οποία μάλλον θέλησε να στηρίξει και της ευχόταν να επιτύχει στο έργο της, μετά το ξωπέταγμα του Κολιγιάννη (και τη διάσπαση, ήδη από το ’68 της πιο δεξιάς φράξιας Παρτσαλίδη), όσο και από την ηγεσία της ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, στη οποία επίσης στήριξε ελπίδες μετά το 1964.
Ωστόσο και η μπρεζνιεφική κλίκα που… “συνταξιοδότησε” τον πλήρως εξευτελισμένο Χρουστσόφ, διατήρησε τον εκτοπισμό του Ν. Ζαχαριάδη και τις εις βάρος του απαράδεκτες αδικίες, παρόλη την υποστήριξη που εκείνος φαίνεται ότι της έδωσε.
Γιατί, εφόσον τα κείμενα του Ν.Ζ. δεν είναι πλαστά, τότε, όπως συμπεραίνουμε διαβάζοντάς τα, ο Ζαχαριάδης υποστήριξε ανοιχτά την ΕΣΣΔ ενάντια στην Λαϊκή Κίνα, ενάντια στον Μάο και την Πολιτιστική Επανάσταση. Αυτό άλλωστε τον έφερε σε αντίθεση με τη φιλοκινεζική αντιρεβιζιονιστικη οργάνωση των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης και λοιπής Αν. Ευρώπης, πλην βέβαια της ομάδας των πιο αφοσιωμένων στον ίδιο κομμουνιστών της πολιτικής προσφυγιάς, δηλ. αυτών που μετά το 1977-78 ακολούθησαν τη γραμμή του Ένβέρ Χότζα εναντίον του “μαοϊσμού”. (Αυτών που διασπάστηκαν και συγκρούστηκαν ιδεολογικά μεταξύ τους, μετά το 1983, μιλώντας όλοι τους στο όνομα του Ν.Ζ…)
Την εκδοχή της αυτοκτονίας του Ζαχαριάδη, εξαιτίας του αδιεξόδου που ως άνθρωπος αισθάνθηκε και της απελπισίας του για τη στάση της μπρεζνιεφικης ΕΣΣΔ αλλά και της νεόκοπης ηγεσίας (Φλωράκη–Λουλέ κλπ.) απέναντι στα πολιτικά του αιτήματα για ελευθερία και αναγνώριση των δικαιωμάτων του πολιτικού πρόσφυγα που με απαράδεκτο τρόπο του στερούσαν, νομίζω ότι την αποδέχονται και τα παιδιά του Νίκου Ζαχαριάδη, στηριγμένα σε όλα τα διαθέσιμα στοιχεία που κατέχουν για την υπόθεση.
Είναι μια πολύ λογικότερη εκδοχή σε σχέση με την υποτιθέμενη εν ψυχρώ δολοφονία, που σε τελική ανάλυση δεν εξυπηρετούσε ουσιαστικά σε τίποτα το ρεβιζιονισμό.
Άλλωστε, οι ρεβιζιονιστές της Μόσχας καταλάβαιναν ποια πολιτική ζημιά θα συνεπαγόταν γι’ αυτούς ακόμη και η είδηση της αυτοκτονίας του Ν.Ζ., κι έτσι έβαλαν τον ιατροδικαστή (Πλετενιόφ, αν δε με απατά η μνήμη) να γράψει ψέματα, για κάποιο καρδιακό επεισόδιο που δήθεν υπέστη ο Ζαχαριάδης.
Η εκδοχή της αυτοκτονίας σε τίποτε δεν μειώνει τις βαριές ευθύνες των Ελλήνων και των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών ηγετών για την αδικία και το διωγμό του μεγάλου επαναστάτη – ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ και της εποποιίας του.
Νομίζω ότι και μέσα στο επίσημο σημερινό ΚΚΕ, εξαιρετικά επικριτικός στάθηκε για το ζήτημα ο αείμνηστος Νίκανδρος Κεπέσης, στο τελευταίο του γραπτό. Τώρα, το αν η κυρία ευθύνη για το ψυχολογικό αδιέξοδο του Ν.Ζ. πηγαίνει στον Χαρίλαο Φλωράκη, όπως γράφουν οι κυριότεροι επικριτές του ή σε όλο το Π.Γ ή … παραπάνω από όλους αυτούς, στην κλίκα της Μόσχας, μπορεί να συζητηθεί, αλλά δεν αλλάζει τίποτα ουσιαστικό στην υπόθεση.
Η όλη αυτή τραγικότατη υπόθεση ήταν μια κορυφαίων διαστάσεων συνέπεια της γενικότερης ρεβιζιονιστικής προδοσίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού μας κινήματος από τη χρουστσοφική κλίκα. Ήταν δε τα “προεόρτια” για τη φοβερή καταστροφή του όλου σοσιαλιστικού συστήματος και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης στην οποία νομοτελειακά κατέληξε, αφού δεν ανακόπηκε εγκαίρως.
__________________
Ν. Ζαχαριάδης: Το μεγαλείο να είσαι επαναστάτης, κομμουνιστής
Του Γ. Γ.
Σαν σήμερα 1η Αυγούστου του 1973 φεύγει απ’ την ζωή ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης.
Οπως -πιθανόν- διαβάσετε στις παραπομπές που παραθέτουμε υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις για την αιτία του θανάτου του.
Αν αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε, δηλαδή.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια (καρδιά), όπως έγραψαν τότε στο πιστοποιητικό θανάτου του.
Άλλωστε, και στην επικρατούσα εκδοχή της αυτοκτονίας, με τον τρόπο που αυτή έγινε, ισοδυναμεί στην ουσία με εξόντωση.
Ο Ν. Ζαχαριάδης βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου διέμενε εξόριστος με την ασφυκτική παρακολούθηση επί 24ώρου βάσεως από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες, μάλιστα τον είχαν υποχρεώσει να φέρει ταυτότητα με διαφορετικό όνομα: Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ.
Παρακάτω παραθέτουμε τόσες παραπομπές με σχετικές αναρτήσεις που περιττεύει να αναφερθούμε εδώ για την προσωπικότητα αυτού του κομμουνιστή ηγέτη.
1η Αυγούστου μέρα μνήμης και προσδιορισμού των καθηκόντων…
1 Αυγούστου 1973, “αποχωρεί” ο Νίκος Ζαχαριάδης
Το βιογραφικό του Νίκου Ζαχαριάδη και το «Μήνυμα από την άλλη μεριά»
Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973Το μεγαλείο να είσαι επαναστάτης, κομμουνιστής
«Κόκκινοι Δραπέτες»: Ο Θανάσης Κλάρας βοηθάει τον Ν. Ζαχαριάδη να αποδράσει από την Παλιά Στρατώνα
“Νίκος Ζαχαριάδης. Το κρυφό αρχείο της εξορίας”
Νίκου Ζαχαριάδη : Η πάλη για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία στην Ελλάδα
Αποκαθήλωση ή αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη;
Δυο ενδιαδέροντα κείμενα για την προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη
«Ο Πολύδωρος θυμάται…»: Στο Βόλο με το Νίκο Ζαχαριάδη
Αλέξης Πάρνης: «Γεια χαρά Νίκος. Η αλληλογραφία μου με τον Νίκο Ζαχαριάδη».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης και η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1934
Ν. Ζαχαριάδης – Ο Μαρξισμός-Λενινισμός στην Ελλάδα
Ν. Ζαχαριάδης – Αστικός πολιτικός κόσμος και “Δοσιλογισμός”
Το “ΟΧΙ” στον φασισμό και η προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη
Ο πατέρας μου Νίκος Ζαχαριάδης Συνέντευξη του Σήφη Ζαχαριάδη στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο»
Νίκος Ζαχαριάδης: “Επιστροφή” από τη Σιβηρία! (Βίντεο)
Νίκος Ζαχαριάδης: Ολοι ξέρανε για την ιστορία, κανένας δεν μίλησε!
Χ. Φλωράκης και Ν. Ζαχαριάδης. Μια συζήτηση με τον ιστορικό Γ. Πετρόπουλο. Εδώ και εδώ
Το μεγαλείο να είσαι επαναστάτης, κομμουνιστής. Η αθλιότητα να είσαι ξεπουλημένο τομάρι εθνικόφρονας-στομαχόφρονας
Διάλογος για τον Ν. Ζαχαριάδη μέσα από τις στήλες της εφημερίδας “Πριν”. Εδώ και εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου