Το «επίτευγμα» της κυβερνώσας Αριστεράς

Γιώργος Σταματόπουλος

     Δίνουν και παίρνουν οι δημοσκοπήσεις με τα ίδια πάντα στοιχεία: πάνω από δέκα μονάδες η διαφορά και σχεδόν σίγουρη η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό λοιπόν ήταν το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης της χώρας

για τεσσεράμισι χρόνια από την πρώτη φορά Αριστερά.

  Εκεί που η Δεξιά ήταν διασκορπισμένη σε δεξιά, φιλελεύθερη, κεντρώα και ακροδεξιά, εκεί λοιπόν εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο να σαρώνει και να απειλεί. Αυτό κατάφερε η πρώτη φορά Αριστερά -και δεν της φταίγανε τα μνημόνια και η ασφυκτική πίεση των εταίρων ή ο «ιδανικός αντίπαλος» Μητσοτάκης, τα ήξερε αυτά, μόνο της έφταιξε ο αδαής εαυτός της, η αδυναμία της να αρθρώσει νέο πολιτικό λόγο και να ορθώσει ανάστημα αξιοπρέπειας απέναντι στις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

  Τέτοιο «επίτευγμα» ουδείς το ανέμενε. Να συσπειρωθεί η Δεξιά ήταν κάτι μακρινό -έως ότου ανέλαβε η πρώτη φορά Αριστερά και διακρίθηκε σε αυτόν τον άθλο, διότι περί άθλου πρόκειται.

  Εχει γούστο ότι την ίδια ώρα η Αριστερά καταποντίστηκε, αντί να βρεθεί στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων, των δικαιωμάτων και της απαίτησης για δικαιοσύνη προς όλους. Κάπου αλλού βόσκει αυτή η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αλλά οι παρωπίδες της δεν την αφήνουν να δει τίποτα άλλο παρά μόνο τον σανό που τρώει. Εντάξει με τα «κατορθώματα» της κυβερνώσας Αριστεράς αλλά πρέπει να εξεταστεί τι έγινε και με τη μη κυβερνώσα. Επίσης τι έγινε με τους οικολόγους, πράσινους ή ό,τι χρώμα θέλουν.

  Εντυπωσιάστηκαν όλοι με την ταχεία άνοδο στην εξουσία μιας Αριστεράς που ούτε η ίδια το πίστευε -ή μήπως αφομοιώθηκαν από το νέο «σώμα εξουσίας» αυτής της Αριστεράς και θέλησαν άπαντες να συμμετάσχουν σε αυτό το πρωτοφανές εγχείρημα; Αλλά δεν ήταν εγχείρημα, ήταν άμεση ανάληψη ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό -αλλά πού να πάρουν χαμπάρι;

  Νόμιζαν ότι με εξυπνακισμούς και με μέθοδο γνωστή σε όλα τα παλαιά κόμματα [λάσπη εναντίον του αντιπάλου] θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την παλιά καραβάνα, τη Δεξιά αυτοπροσώπως. Επλανήθησαν πλάνην οικτράν, άσε που παρέσυραν σε αυτή τη μέθοδο [αστεία πλεκτάνη στην ουσία] και πολλούς που άλλα είχαν στο μυαλό τους [τις ιδέες τους και το ήθος τους].     Πήγαν όλα και κατακάθισαν σε σκοτεινά μονοπάτια. Τι να σου κάνει και ο λαός, μόνος και αβοήθητος -και κυρίως αμήχανος από τον λαϊκισμό της πρώτη φορά Αριστεράς;

  Παρ' όλα αυτά, ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του λαού στάθηκε κοντά σε αυτήν την κυβέρνηση, όχι βεβαίως γιατί είχε πειστεί για το κοινωνικό έργο της αλλά από τον απλό φόβο να μην επανακάμψει η Δεξιά.

  Ελα όμως που η τελευταία είναι μαστόρισσα στο να συσπειρώνεται την κρίσιμη στιγμή, σε αντίθεση με την Αριστερά, που, ακόμη και σήμερα, διασπάται σε χίλια κομμάτια· η μεν αρνείται τη δε, η δε την παρά δε -και, ως συνήθως, η ζωή τραβάει την ανηφόρα και λοιπά: ριζοσπαστικά, επαναστατικά, ακαταλαβίστικα -τρεις λαλούν και δυο χορεύουν με απλά λόγια. Πού θα πάει όμως, όλο και κάποιο συνέδριο θα κάνουν για να μελετήσουν τα αίτια του καταποντισμού τους. Η κοινωνία αλλάζει ταχύτατα αλλά οι ίδιοι περί άλλα τυρβάζουν -έτσι δείχνουν τουλάχιστον.