Θέλει να τους πάρει το σπίτι...

 

Ο άνθρωπος που θέλει να τους πάρει το σπίτι μένει στον ίδιο δρόμο. Πιθανότατα, όταν περνούσε απ' έξω, θα μπορούσε να ακούσει τις φωνές από τα ...κλάματα των μωρών τους. Τις φωνές από τα γέλια τους. Τις παρατηρήσεις τους πάνω στη ζωή και τα πράγματα που γνώριζαν όσο μεγάλωναν. Ίσως τον ήχο από τα μαχαιροπίρουνα από τα οικογενειακά τους τραπέζια και τα μαζέματα με τους γείτονες.

Θα μπορούσε να είχε αναπτύξει μια σύνδεση με τη γειτονιά που διασχίζει. Να μην την βλέπει ως το πέρασμα για εκεί που θέλει να φτάσει. Αλλά ως κομμάτι μιας καθημερινότητας με ψυχή, όπου ο παλμός της χτυπά εντονότερα στις συνήθειες των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από την πόρτα.

Αντ’ αυτού, είδε μετά από χρόνια ένα από τα διαμερίσματα ως ευκαιρία. Ως ένα σπίτι που θα μπορούσε να καλύψει τη δική του επιθυμία, παραμερίζοντας την ανάγκη εκείνων που ήδη μένουν. «Ο πελάτης μου έκανε τις οικονομίες του και θέλει το σπίτι γιατί θέλει να ξεκινήσει την καινούργια της ζωή εκεί η κόρη του, που θέλει να παντρευτεί», είπε ο δικηγόρος του επίδοξου ιδιοκτήτη, ενώ κοίταζε απέναντι την οικογένεια που εκτοπίζεται.

«Με πήραν τηλέφωνο τρεις ημέρες πριν τον πλειστηριασμό»

Πρόκειται για μια οικογένεια με δύο ανήλικα παιδιά, 11 και 13 ετών. Ζουν στη Θήβα και πήραν δάνειο το 2007. Μια περίοδο που απέχει μόλις τρία χρόνια από τα Μνημόνια, αλλά τότε έδειχνε ν’ απέχει μια ζωή ολόκληρη κι η απόκτηση ενός δικού τους σπιτιού δεν φάνταζε εξωπραγματική υπέρβαση.

Το χρονικό των γεγονότων τείνει να γίνει οικείο. Πίσω από κάθε πόρτα που διαλύει το τσεκούρι, υπάρχει ένα δάνειο που δεν πληρώθηκε, γιατί ακολούθησε μια κρίση που ρήμαξε τα πάντα. Και μετά η ανένδοτη στάση μιας τράπεζας ή ενός fund που δεν θέλει να χαμηλώσει τη δόση αποπληρωμής, γιατί κάπου μπορεί να πουλήσει και να πάρει τα λεφτά μονομιάς.

«Τρεις - τέσσερις μέρες πριν τον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό, με καλεί η Do Value (σ.σ. εταιρεία διαχείρισης δανείων πιο εξευγενισμένα). Λέει “γνωρίζετε ότι το σπίτι σας βγαίνει σε πλειστηριασμό; Μπορούμε, αν θέλετε, να κάνουμε διακανονισμό. Θα σας κάνουμε ένα κούρεμα της τάξεως των 45.000 ευρώ και μένει ένα υπόλοιπο 80.000 ευρώ για να το κάνουμε διακανονισμό. Για να ξεκινήσουμε όμως να κάνουμε τη συμφωνία πρέπει να μας προκαταβάλετε 20.000 ευρώ. Τα οποία θα αφαιρεθούν από τα 80. Αλλά αν δεν μπορείτε να μας τα δώσετε, δεν γίνεται κάτι αυτή τη στιγμή”».

Στον Ορέστη Χριστοφή ήρθε να βάλει τα γέλια. Να φωνάξει. Από πού να το έπιανε; Απ’ τα λεφτά που είχαν δώσει με τη σύζυγό του όλα αυτά τα χρόνια; Όπως τα έχουν υπολογίσει, φτάνουν περίπου τα 38.000 ευρώ, αλλά επίσημα εμφανίζεται ότι έχουν πληρώσει μόλις 5.000 ευρώ λόγω των τόκων. Ενώ ακόμη πιο άσχημο ακουγόταν ότι για να κρατήσουν το σπίτι τους έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να υποκύψουν στον εκβιασμό. «Και τα νεφρά μου να πουλούσα, δεν μπορούσα να βρω είκοσι χιλιάρικα τόσο άμεσα». Η απάντηση της εταιρείας ήταν ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Η συζήτηση ολοκληρώθηκε. Το σπίτι βγήκε στο σφυρί στις 3 Μαΐου. Και ο 63χρονος γείτονάς τους κινήθηκε για να το αποκτήσει.

Πλήρωναν σε δόση έναν ολόκληρο κατώτατο

«Δεν πήραμε δάνειο με το σκεπτικό να μας χαριστεί κάτι», λέει ο Ορέστης. Από το 2007 έως το 2012 πλήρωναν μια δόση η οποία είχε φτάσει με τους τόκους τα 780 ευρώ ανά μήνα. Είχαν όμως κι οι δύο δουλειά και αντεπεξέρχονταν. Στο μεταξύ ωστόσο γεννήθηκαν τα δύο τους παιδιά. Κι όταν προσπάθησε η μητέρα να επανέλθει στην αγορά εργασίας, τα λεφτά που έβρισκε ήταν τα ίδια ή λιγότερα από αυτά που έπρεπε να δίνουν σ’ έναν άνθρωπο για να κρατάει τα παιδιά, τις ώρες που θα έλειπαν κι οι δύο. «Καταφέραμε να πετύχουμε με την τράπεζα μια ρύθμιση για δύο χρόνια, με την προϋπόθεση ότι το μεγάλο μας δάνειο (σ.σ. πήραν 89.000 ευρώ από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας μέσω της Εθνικής) θα γινόταν ενιαίο με το άλλο ποσό που είχαν πάρει βοηθητικά από την Εθνική (41.000 ευρώ). Για δύο χρόνια αυτά τα χρήματα τα δώσαμε κανονικά. Όπως είχαμε κάνει δηλαδή και με τα προηγούμενα».

Μόλις όμως τέλειωσε η διετία, η δόση επανήλθε στα προηγούμενα επίπεδα, συνοδευόμενη από προσαυξήσεις. Τότε κατέφυγαν στον νόμο Κατσέλη, καταφέρνοντας να εξασφαλίσουν όμως μόνο προσωρινή προστασία της κατοικίας τους μέχρι τον Δεκέμβριο του 2021. Χωρίς να το γνωρίζουν, το δάνειο πωλήθηκε σε fund (εξού, όπως φαίνεται, και η προϋπόθεση που είχε βάλει η τράπεζα για ενοποίηση των δύο ποσών) για να φτάσουμε, πέρυσι το καλοκαίρι, στην έκδοση απόφασης από δικαστήριο εκτός Θήβας για αναγκαστική κατάσχεση ακινήτου. Η αντίδραση της οικογένειας ήταν να προσφύγει νομικά για αναστολή και ανακοπή του πλειστηριασμού, με την εκδίκαση της υπόθεσης να έχει προγραμματιστεί για τον Σεπτέμβριο. «Περιμένω το αύριο δεν ξέρετε πώς», λέει ο Ορέστης. Τη μάχη έχουν αποφασίσει να τη δώσουν μέχρι τέλους. Όπως θα μας εξηγήσει στη συνέχεια, το χρωστούν στις αναμνήσεις τους. 

Δεν είχε ξανασυμβεί ούτε στον κλητήρα

Πηγαίνοντας στο σπίτι να ζητήσει τα κλειδιά βρέθηκε σε κατάσταση σοκ, καθώς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η έξωση αφορούσε μια οικογένεια που συνέχιζε να μένει εκεί κανονικά. 

Δεν πέρασαν παρά δύο εικοσιτετράωρα από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε ο πλειστηριασμός και στο σπίτι της οικογένειας έφταναν χαρτιά, με τα οποία τους ζητούσαν να παραδώσουν τα κλειδιά εντός δεκαπέντε ημερών. «Περίπου αρχές Ιουλίου ήρθε κι ο κλητήρας. Μπαίνει μέσα σοκαρισμένος. Δεν μίλαγε. Μου λέει “έχω πάθει σοκ με αυτό που βλέπω. Κατοικείτε μες στο σπίτι; Με δύο παιδιά και γίνεται αυτό το πράγμα; Έχω σοκαριστεί ειλικρινά με αυτό που βλέπω. Έχω κάνει εξώσεις σε άδεια κτήρια, για ενοίκια που δεν πληρώνονται χρόνια. Τέτοιο πράγμα στα 20 χρόνια που είμαι στη Θήβα δεν μου έχει ξανασυμβεί”».

Οι δύσκολες στιγμές συνεχίστηκαν. «Ένα βράδυ έρχεται το μεγάλο μου παιδί και μου λέει “ρε μπαμπά, από την ώρα που έχουν έρθει αυτά τα χαρτιά δεν υπάρχουμε σαν οικογένεια. Όλοι στεναχωρημένοι, όλοι χάλια. Το καταλαβαίνουμε κι εμείς. Τι θα γίνει; Δεν έχουμε βρει τη χαρά μας, το χαμόγελό μας”. Να σ' τα λέει τώρα αυτά ένα παιδί 13 χρονών. Που δεν πιστεύεις ότι μπορεί να βγάλει τέτοιες λέξεις από το στόμα». Ενώ ακόμη πιο αφόρητη γινόταν η κατάσταση όταν το θέμα ξεκίνησε να συζητιέται ανοιχτά στη γειτονιά, υπό την μορφή κοινωνικού σχολιασμού… «Πήγε να φτιάξει τις κοτσίδες της η κόρη μου στο κομμωτήριο μαζί με τη μητέρα της κι εκεί η κομμώτρια ρώτησε τη σύζυγό μου αν μετακομίζουμε, γιατί το είπε μια φίλη… Βγαίνανε και το λέγανε ότι πήρανε το σπίτι μας μπροστά στο παιδί».

Σήμερα το δικό τους, αύριο άλλα 23 σπίτια

Η είδηση ωστόσο κάποια στιγμή μαθεύτηκε και για καλό σκοπό. Χθες ο δρόμος μπροστά από το σπίτι τους πλημμύρισε αλληλεγγύη. Οι γείτονες συμπαραστάθηκαν μαζικά στην οικογένεια, στο πλαίσιο συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε, και προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν με όποιον τρόπο γίνεται. «Μου είπαν “άνοιξε ένα λογαριασμό να σου βάλουμε χρήματα”. Το εκτιμώ, όμως εγώ το μόνο που θέλω είναι μια δόση που να μπορώ να πληρώσω».

Την εικόνα ενός γεμάτου δρόμου από ανθρώπους που μπαίνουν μπροστά για να προστατέψουν το δίκιο μιας οικογένειας είδε και ο γείτονας που περίμενε από πάνω στον υπολογιστή για να αγοράσει το σπίτι. «Δηλαδή μας λέει τώρα ότι θέλει το σπίτι να ξεκινήσει τη ζωή της η κόρη του που θα παντρευτεί. Να ευτυχήσει πού; Στο δωμάτιο που διάβαζα παραμύθια εγώ στα παιδιά μου το βράδυ; Που ξενυχτάγαμε ενώ είχαν πυρετό όλη νύχτα δίπλα τους όρθιοι; Αυτό θέλει για δώρο στο παιδί του;».

Ο αγώνας δεν σταματά μπροστά από την πόρτα του Ορέστη. «Είναι άλλα 23 σπίτια εδώ στη Θήβα που απειλούνται με πλειστηριασμό». Οι εικόνες με εξώσεις καθημερινών ανθρώπων από τα σπίτια τους στην Ισπανία, που φάνταζαν κάποτε μακρινές, είναι η νέα πραγματικότητα δίπλα μας. Απέναντι στα πριόνια όμως, πάντα θα υπάρχουν και τα ενωμένα χέρια. Σήμερα στον δρόμο τον δικό μου, αύριο στον δικό σου...

Κώστας Παπαντωνίου

Η ΑΥΓΗ